Η “Λογοτεχνική Παρέα Χανίων” γράφει:

Εκπαίδευση και Παιδεία
“Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική κοινωνία χωρίς δημοκρατική παιδεία”  Κορνήλιος Καστοριάδης
========================
Το ερώτημα είναι: Η παιδεία, είναι φυσικό επακόλουθο της εκπαίδευσης; Ερώτημα, στο οποίο οι απόψεις διίστανται. Συναντάμε ανθρώπους, απλούς ξωμάχους που διαθέτουν παιδεία αξιοζήλευτη, και το αντίθετο, δηλ. απόφοιτους Πανεπιστημίων να στερούνται παιδείας. Οπωσδήποτε, η σωστή αντίληψη και “πρόσληψη” της εκπαίδευσης, συντελεί στη βελτίωση της παιδείας του ατόμου. Κατά τον Σωκράτη, ζητούμενο είναι, η συνύπαρξη εκπαίδευσης και παιδείας,: «Παιδεία και αρετή και γνώση όσο κι αν είναι άγνωστα στους πολλούς, είναι το πιο γλυκό πράγμα στη ζωή του ανθρώπου»…
Κατά τον Αυστριακό Φιλόσοφο Rudolf Steiner (1861-1925), η προσωπικότητα του ατόμου διαμορφώνεται μέχρι το 7ο έτος της ηλικίας. Ως γονείς, δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά το τι είμαστε και πράττουμε, που επιδρούν στο χαρακτήρα του παιδιού κατά τα πρώτα επτά χρόνια. Κατά συνέπεια, στην ηλικία αυτή επιδρά το παράδειγμα. Ο Αριστοτέλης δίκαια λέγει ότι ο άνθρωπος είναι το μιμητικότερο των ζώντων όντων. Αυτό ιδιαίτερα συμβαίνει κατά τα πρώτα επτά χρόνια. Ποτέ άλλοτε ο άνθρωπος δεν είναι τόσο επιρρεπής στη μίμηση, όπως σε αυτά τα επτά πρώτα χρόνια. Αν τούτο ισχύει, επαληθεύεται η άποψη ότι κύτταρο της παιδείας είναι η οικογένεια. Το δε κύτταρο της εκπαίδευσης είναι το σχολείο όποιας βαθμίδας. Eίναι γνωστό, ότι, η εκπαίδευση και η παιδεία στην αρχαία Ελλάδα, επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την ανάπτυξη ενός δυναμικού πολιτιστικού ρεύματος που επεκτάθηκε στην ευρωπαϊκή ήπειρο και είναι γνωστό σήμερα με το γενικό όρο «δυτικός πολιτισμός».
δρ Γιάννης Θ. Πολυράκης
γεωπόνος-συγγραφέας
“Ιδανική εκπαίδευση”
Λέγοντας τη λέξη “εκπαίδευση”, η σκέψη μου δεν πηγαίνει φυσικά, μόνο σε Μαθηματικά και Ιστορία. Καταλαβαίνω, ότι κάποιος εκπαιδευτικός θα προσπαθήσει να περάσει στους μαθητές-σπουδαστές την ευγένεια, την υπευθυνότητα, την προσπάθεια, τη συνεργασία, το θάρρος. Θα τον εμπνεύσει για τα ιδανικά! Θα τον κάνει να αναζητήσει τη γνώση, όχι μόνο για να βρει ένα καλό επάγγελμα, αλλά για να κατακτήσει ότι όμορφο και σπουδαίο έχει ανακαλυφτεί. Θα τον κάνει δημιουργικό, βρίσκοντας τις δεξιότητές του. Θα τον κάνει να αγαπήσει την αλήθεια, τη δοτικότητα, το δίκιο, την ισότητα, την καθαρότητα σκέψης.
Ένα σχολείο που θα εκκολάπτει σωστούς ανθρώπους. Ότι άλλο, θα είναι ελλιπές.
Ποιοι όμως θα είναι οι εμπνευστές αν δεν έχουν εμπνευστεί και οι ίδιοι και δεν έχουν απολαύσει αυτή την προσφορά; Ποιοι θα κάνουν ταχύρρυθμα τμήματα για να υπερκαλύψουμε ότι αρνητικό έχει φωλιάσει στο σχολείο μας;
Ποιος θα βάλει τους σωστούς στόχους, πέρα από την απόκτηση βαθμών;
Ας ονειρευτούμε μαζί το ιδανικό σχολείο που θα δίνει δεξιότητες, θα ενδυναμώνει προσωπικότητες και θα καλλιεργεί δίκαιους ανθρώπους.
Αλλά, τίθεται ένα ερώτημα: Η κοινωνία μας, είναι έτοιμη να εκτιμήσει έναν τέτοιον άνθρωπο, ή, θα τον θεωρήσει απλά, εύκολο θύμα της;

Μαίρη Σκαμνάκη (Κουτρούλη)
ιδ. υπάλληλος – συγγραφέας
Είναι αναχρονιστική
η ελληνική Εκπαίδευση;
Στο ερώτημα αν η εκπαίδευση στην χώρα μας στηρίζεται σε σύγχρονες δομές που βοηθούν τον εκπαιδευόμενο να αποκτήσει τις απαραίτητες ειδικευμένες γνώσεις αλλά και γνώσεις ευρυμάθειας, σαν εφόδιο στη ζωή του,  η απάντηση είναι ασφαλώς όχι και αυτό το συμπεραίνουμε όχι μόνο από τις διαχρονικά δημοσιευμένες εμπειρικές αξιολογήσεις εκπαιδευτικών αλλά και από τον σοβαρό προβληματισμό που διατυπώνουν οι μαθητές και οι σπουδαστές στην διάρκεια των μαθητικών τους χρόνων.
Συνηθίζουμε να λέμε πως η εκπαίδευση και η παιδεία είναι θέμα εθνικής σημασίας, είναι θέμα εθνικό. Παράλληλα βέβαια είναι θέμα βαθιά κοινωνικό γιατί επηρεάζει τον τρόπο που οι άνθρωποι μαθαίνουν να λειτουργούν μέσα σε μια κοινωνία.
Ποιοι λοιπόν έχουν την ευθύνη για την χάραξη μιας εθνικής πολιτικής στα θέματα εκπαίδευσης και παιδείας;
Όλοι εμείς θα έλεγα, πολίτες, εκπαιδευτική κοινότητα, μαθητές, σπουδαστές, φορείς εκπροσώπησης, αρμόδια υπουργεία, επιστημονική κοινότητα.
Σε ένα διάλογο, με αρχή και τέλος,  επί της ουσίας, που θα  βάλει τις βάσεις εκσυγχρονισμού για να γίνει η Ελλάδα ένα αξιοζήλευτο κράτος, για να  βαδίσει στα χνάρια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, αυτόν που σήμερα υπερηφανευόμαστε αλλά υπολειπόμαστε σε σωστή εκπαίδευση. Πόσο μάλλον που η αρχαία ελληνική γλώσσα δεν κατέχει την θέση που της αξίζει στα εγχώρια σχολεία εκπαίδευσης , ενώ σε άλλες χώρες της υφηλίου τιμούν και διδάσκουν τον γλωσσικό νοηματικό πλούτο των αρχαίων ελληνικών!
Γιάννης Γαβριλάκης, διηγηματογράφος – αρθρογράφος
Aνευ διδασκάλου;
Εκεί έκανε ο μικρός άνθρωπος, το πρώτο σόλο πέταγμά του!
Εκεί δοκιμάζουν οι αντοχές κι οι δυνατότητές του…
Στη συνήθως συνωστισμένη κάμαρα του παλιού σχολειού μας,
όπου ο δάσκαλος μετέφερε γνώσεις και προετοίμαζε τους αυριανούς πολίτες, κάθε ξυπόλητο, μετακατοχικό παιδί πάσχιζε να συλλέξει εμπειρίεςκαι γνώση, ν’ αποδείξει την αξία του, να βρει τον εαυτό του, να βρει μια θέση στη μικρή κοινωνία των καιρών του…
Τα χρόνια κύλησαν, κι ο δάσκαλος με την κιμωλία στο ένα χέρι, το ανοιχτό βιβλίο στο άλλο, δίπλα στον μαυροπίνακα να λέει…να λέει…να λέει…
Τώρα, μεγάλο μέρος των υποχρεώσεων του έρχεται να πάρει ένας εξυπηρετικός μηχανισμός, που θα μπορεί ν’ αναμεταδίδει πλήθος χρήσιμες πληροφορίες, χάρτες, βιβλία, ντοκιμαντέρ, βίντεο, ολοκληρωμένα προγράμματα μαθημάτων, κτλ, κτλ.
Ο λόγος για τους «διαδραστικούς» πίνακες, που πιθανότατα με τον καιρό, να εκτοπίσουν τον μαύρο εκείνων των δικών μας χρόνων…
Η τεχνολογία, οφείλει να προσφέρει απλόχερα τις υπηρεσίες της σε κάθε τομέα, δεν θα θέλαμε όμως να δούμε τον δάσκαλο του μέλλοντος έναν ψυχρό …χειριστή μηχανής!
Έναν κοινό «χρήστη» που θα επαναλαμβάνει βαριεστημένα, κονσερβαρισμένη, επιλεγμένη γνώση!
`Η ακόμα χειρότερα, να έχει ολότελα εκτοπιστεί απ’ το έξυπνο μηχάνημα, κι όλο το σύστημα να λειτουργεί απρόσκοπτα…«Άνευ διδασκάλου»…

Αθηνά Κανιτσάκη
συγγραφέας

«Δίπλωμα ανθρώπου» 

Γονείς και δάσκαλοι κρατούν, από κοινού το νήμα
και των παιδιών το μέλλον τους κεντούνε βήμα-βήμα
Ο χαραχτήρας των παιδιών, πλάθεται μέσ’ το σπίτι
κι οι δάσκαλοι σμιλεύουνε, σαν τον καλό τεχνίτη

Κι ως είπε ο Μεγαλέξανδρος λόγους σοφούς, μεγάλους
«εις τους γονείς χρωστούν το ζην, το ευ ζην στους δασκάλους»

Το να ’σαι εκπαιδευτικός, είναι βαρύ φορτίο,
γιατί κρατάς πάντ’ ανοιχτό, γνώσης-ψυχής βιβλίο
Καθηγητής και δάσκαλος, πάντα σωστά διδάσκει,
όχι όταν δίνει συμβουλές, μα όταν τις κάνει πράξη
Κι είναι σωστός και πρότυπο, όταν το χέρι απλώνει
και την ψυχή του μαθητή χαϊδεύει και τονώνει

Γονιός αν είσαι, τα παιδιά άστα ν’ αποφασίσουν
το δρόμο, που εις τη ζωή θέλουν, ν’ ακολουθήσουν
Εσύ, να ’σαι στο πλάι τους, να ’σαι το στήριγμά τους,
συνοδηγός στο πέταγμα, να πιάσουν τ’ όνειρά τους
Να μην τα θέλεις όλα τους γιατρούς και δικηγόρους,
μα να χτιστεί το μέλλον τους, με τους δικούς τους όρους
Να εύχεσαι, να ’ναι καλά, να ’χουν υγειά και τρόπους,
γιατί…όλα τα διπλώματα, δεν κάνουνε κι ανθρώπους

Πλούσιοι, φτωχοί, όλοι οι γονείς, κανείς να μη θελήσει,
αγράμματο κι αμόρφωτο ένα παιδί ν’ αφήσει
Το πλούσιο θα γενεί φτωχό, αγράμματο αν μείνει
και το φτωχό, αν μορφωθεί, πάμπλουτο θε να γίνει
Ας μην ξεχάσουμε ποτέ και του Ουγκώ τη ρήση,
«Όπου ανοίξει ένα σχολειό, μια φυλακή θα κλείσει»
Μα πρέπει κι η πατρίδα μας, στόχο της να το βάλει,
όπου εκλείσανε σχολειά, να ξανανοίξουν πάλι

Οι μορφωμένοι άνθρωποι, στολίδι κάθε τόπου
θα είναι, αν θα έχουνε και «δίπλωμα ανθρώπου»

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ, οφείλω στους γονείς μου,
που με στερήσεις έδωσαν φτερά, της μόρφωσής μου
Ευχαριστώ από καρδιάς, θα πω και στους δασκάλους,
που είχα απ’ το Δημοτικό, μέχρι τους πιο «μεγάλους»

Κι εγώ σαν εκπαιδευτικός, παινεύομαι για ένα,
που οι μαθητές μου έγιναν καλύτεροι από μένα
Αγάπη παίρνω ως σήμερα κι ας βρίσκομαι μακριά τους,
γιατί ήμουνα δασκάλα τους συγχρόνως και μαμά τους

Μαρία Βογιατζάκη – Ντούζα
φιλόλογος
Το κούτσουρο

Ζούσε παλιά σ’ ένα χωριό ένα μικρό παιδάκι,
που δεν εγνώρισε σκολειό, μικρό παλικαράκι.
Μονάχο ήταν στη ζωή, πέθαναν οι δικοί του,
και είχε μάθ’ από μικρό να πλένει το…βρακί του.
Ηταν εργάτης μπιστικός, τον προτιμούσαν όλοι,
ποτέ δεν ξεκουράστηκε, καθημερνή και σκόλη.
Κατάφερε μ’ επιμονή κ’ υπομονή μεγάλη
και ξέφυγε κάποια στιγμή, απ’ της ζωής το φάλι.
Έσιαξε το σπιτάκι του και βρήκε μια γυναίκα,
κι απόκτησαν έξη παιδιά σε χρόνια γάμου δέκα.
Μεγάλωναν σιγά-σιγά και τα’ στελνε σχολείο,
πρώτη φορά στο σπίτι του, εμπήκε το βιβλίο.
Αγράμματοι’ τανε πολλοί, δεν ήταν μοναχός του,
μα ο καθένας μόνος του, ψάχνει να βρει το φως του.
Εκείνος είχε όνειρο όλα να τα σπουδάξει,
προς το καλύτερ’ η ζωή, για τα παιδιά ν’ αλλάξει.
Για τούτο και συνέχισε πάντοτε να δουλεύει,
μέχρι και τα γεράματα, το σώμα να παιδεύει.
Κάποτε σχολική γιορτή γινόταν στο χωριό τους,
κι δάσκαλοι τον κάλεσαν και πήγ’ από τους πρώτους.
Σαν στολισμένος έφτασε, εις της γιορτής το χώρο,
μια μαντινάδ’ απήγγειλε, που’ δειχνε ριμαδόρο.
Γράμματα δεν εγνώριζε, την είπε από στήθους,
κι όλους τους εσυγκίνησε, ακόμα και τσι…τοίχους:
«Οι δάσκαλοι μαθαίνουνε, γράμματα στα παιδιά μας,
για να μη μείνουν κούτσουρα, σαν και την αφεδιά μας».
Αν και ποτέ δεν έπιασε στα χέρια του βιβλία,
γνώριζε κι είχ’ επίγνωση, τ’ αξίζουν τα σχολεία.

Εννιαχωριανός
Ερώτηξα ένα βοσκό
Ερώτηξα ένα βοσκό πού βρίσκει τη σοφία,
και τσι ζωής του τσι στιγμές τσι κάνει ιστορία.
Με δίχως σκέψη είπε μου μέσ’ απ’ τη καρδιά ντου
στα όρη ποιοι του δίδαξαν ούλα τα μυστικά ντου.

Καλά κακά μα και σοφά τα’ μαθ’ απ’ τα ουράνια
δασκάλους είχα τσ’ εποχές π’ ερχόταν στα μουντάνια.
Τ’ άστρα μου κουβεντιάζανε τ’ όμορφο φεγγαράκι,
μα κι’ όλο νέα μου’ φερνε π’ αλάργο τ’ αεράκι.

Τα σύννεφα με πηαίνανε σε άγκρηγια λημέρια,
κι’ έκανα γνώρα με στοιχειά σε φιλικά νυχτέρια.
Βοτάνι’ ανθοστόλιστα μου γιάτρευαν τα πάθη,
και τσι ψυχής μου τσι πληγές μου’ κλειναν με αγάπη.

Κατέω τη γλώσσα των πουλιών τα μάθια τους διαβάζω,
και εις τα κελαϊδίσματα στιχάκια συγκλωνιάζω.
Θεριά που δεν μερώνουνε ψάχνουνε τη φιλιά μου,
και μπηστικά αναζητούν να μπούνε στην καρδιά μου.

Τ’ αρνάκια μου διδάξανε να σκέφτομαι γαλήνια,
κι’ οι αίγες οι φουριάρικες να πιαίνω με τ’ αγρίμια.
Κακοκαιριές με κεραυνούς με κρουσταλιές με χιόνια
τρυπώνω’ οντέν’ έρχουνται και τη γλιτώνω χρόνια.

Γεράκια κι’ αετόπουλα μου’ χουν ορμηνεμένα,
με λεβεντιά περήφανα να ζω ευτυχισμένα.
Ερώτηξα ένα βοσκό πού βρίσκει τη σοφία,
πού κρύβουνε τα λόγια ντου με θεϊκή μαγεία…

Μαρία Νικ. Γρυφάκη
τ. αντιπρόεδρος και κοινοτικός
σύμβουλος Καντάνου,
συγγραφέας
Οι κατεστημένες συντεχνίες υποδουλώνουν την παγκόσμια παιδεία

Οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες
κι όσοι διαθέτουν πλούτη, προβολή
και πτυχία,

αυτοί που ονομάζονται πετυχημένοι,
αυτοί που αποτελούν του κατεστημένου
τη συντεχνία.

Πρώτη και πάνω απ’ όλες
τις συντεχνίες είναι η
πολιτική.

Αυτή μοιράζει του κόσμου τ’ αγαθά
και όπως θέλει ρυθμίζει ότι
γίνεται στη γη.

Το κατεστημένο προωθεί
τους επιτυχημένους που διαθέτουν μέσα
και λεφτά
παραμερίζοντας τα ψυχικά χαρίσματα
και όσα άλλα χαρακτηρίζουν
την ανθρωπιά.

Μα συ που γεννήθηκες χωρίς λεφτά,
που όλοι νομίζουνε πως είσαι
φτωχός

μην απελπίζεσαι,
έχει φροντίσει και για σένα
ο σοφός Δημιουργός.

Με ανεξιχνίαστη
υπεράνθρωπη δύναμη και τη δική σου ψυχή
έχει προικίσει.

Αξιοποίησέ την σωστά,
και θα φτάσεις στο στόχο σου,
τίποτα δεν μπορεί να σ’ εμποδίσει.

Σήφης Εμμ. Χιωτάκης
ερασιτέχνης συγγραφέας