Μια μάχη με τους δαίμονές μας…
Ξεκινάει ξαφνικά, σαν αστραπή από το πουθενά. Όπως σε τσιμπάει έντομο και ξαφνιάζεσαι, εκεί που αμέριμνος περπατάς ή οδηγείς ή πίνεις τον καφέ σου με τους φίλους σου. Με αυτόν τον τρόπο… Τόση η άγνοια της κατάστασης που ζεις και τόση η άγνοια επίσης του τ ι θα επακολουθήσει. Ένας Γολγοθάς χωρίς τέλος, νιώθεις μετά, και πόση η ευδαιμονία που ζούσες ως τότε και ποτέ δεν αξιολόγησες το μ ε γ α λ ε ί ο της στιγμής και της επαφής με τους ανθρώπους γύρω σου, τους φίλους και γνωστούς, οικείους, συγγενείς, οικογένεια. Γιατί, μετά το στιγμιαίο «τσίμπημα», εξαρτάται πως θα βιώσεις και θα αντιμετωπίσεις την κατάσταση και από εκεί θα εξαρτηθεί και η σχέση σου με τους προαναφερθέντες το υπόλοιπο της περιπέτειάς σου, στην προκειμένη περίπτωση.
-«Είναι το μυαλό που καταρρέει;» σκέφτεσαι. Μπερδεύεσαι, σαστίζεις… ιδρώνεις και καίγεσαι, ένα πράγμα σαν την κόλαση. ( Έτσι περίπου την φανταζόμαστε…)
Το σώμα μας παίρνει το σχήμα όσων κουβαλάμε στην ψυχή μας, νιώθω! Και γ ι α τ ί; Η αντίστασή μας στην ίδια την κατάσταση και η άρνηση μας να την «καταπιούμε».
Και η υπερπροσπάθεια ξεκινά… Από ότι νιώθεις το αντίθετο να δείχνεις. Νιώθεις πόνο; Υπερπροσπάθεια να δείξεις χαρά. Η διάγνωση έχει γίνει και δ ε ν ξέρεις από που και από ποιόν να κρυφτείς. Πλέον, «ψυχικά ασθενής» και με την βούλα. Ο πόνος αβάσταχτος, μεγάλος τόσο ώστε να καλύψει μια ολόκληρη ζωή. Τον κουβαλάς στην δουλειά, στον μανάβη, στην βόλτα, π α ν τ ο ύ…
Και … προσπαθώντας να μην απομονωθείς, που μεγαλύτερη απομόνωση από το να κρύβεις τα ατόφια και αληθινά συναισθήματα σου, δ ε ν υπάρχει, πετυχαίνεις, άθελα σου, ακριβώς το αντίθετο. Καμιά φιλία δεν κρατάει παρά τις καλές προθέσεις και από τις δύο πλευρές, ούτε σχέση ερωτική. Πώς να πλησιάσουν το εσωτερικό «παγόβουνο» που έχεις δημιουργήσει για να προφυλάξεις τον εαυτό σου από τον πόνο της απόρριψης. Η μ ε γ α λ ύ τ ε ρ η αποξένωση από τον ίδιο σου τον εαυτό που θα μπορούσε να υφίσταται…κάτι σαν «θανατική ποινή», μόνο που την επιβάλλεις ε σ ύ ο ίδιος στον εαυτό σου.
Και να νιώθεις πιο μικρός και από μυρμήγκι. Ότι δεν σε καταλαβαίνει και δεν σε νιώθει κανείς, ότι «αυτοί» όλοι τους σε έχουν εξορίσει στην άκρη της γης, ότι «αυτοί», «όλοι τους» δεν σε θέλουν, ότι σε μισούν, ότι κάτι προσωπικό έχουν μαζί σου.
Και ο πόνος μεγάλος. Αυτοί «όλοι» τους στην μια μεριά και στην αντίπερα εσύ, μόνος σου, «ολομόναχος». Τι να καταλάβουν α υ τ ο ί; Όλοι είναι «υγιείς» ενώ εσύ μόνος και «άρρωστος» που προσπαθείς και «πολεμάς», πασχίζεις. Κανείς δεν κοπιάζει όσο εσύ. Μα προσπαθείς. « Δ ε ν το βλέπουν;»
Ο εσωτερικός διάλογος ό λ ο ς λάθος, π ο ύ να το καταλάβεις εσύ τότε; Αυτοκαταστροφικός…
Σκέφτεσαι, “ Πού να καταλάβουν αυτοί πόσο πόνο κρύβεις, πόση ματαίωση, πόση απογοήτευση, πόση απόρριψη.”
Η απόρριψη όταν πας να κάνεις τις δουλειές σου σαν ενήλικας και η ματιά όλων «π ε ρ ί λ υ π η», νιώθεις. Στο τρέμουλο των χεριών σου από την αγωνία σου να κρύψεις ότι κάτι συμβαίνει με σένα και σε όλη την προσπάθειά σου να τα καταφέρεις με τις πιο απλές δουλειές του κόσμου, νιώθεις ψυχικά «ανάπηρος» μέσα σου, ένα ψυχολογικό ράκος.
Θα πρέπει ίσως, λέω ίσως, να είναι το πρώτο που θα ήταν τόσο καλό και παρήγορο, να μοιραστείς με τους πιο στενούς και αγαπημένους φίλους σου. Το βάρος και η αγωνία μισά και η λύπη μισή, ο κόπος. Και το χτίσιμο της εμπιστοσύνης δεν θα έμενε στα μισά..
Να φαντάζει όλος ο κόσμος με αυτοπεποίθηση, «μεγάλος και τρανός» κι εσύ ένα μυρμηγκάκι με έναν αμμόλοφο στην πλάτη.
Μέγας παραμορφωτικός φακός αυτός, ο χειρότερος όλων. Κακής ποιότητας και θολός. Ευαίσθητος και ευάλωτος εσύ, ναι.. όμως δεν είσαι μόνος.. ή ο μόνος θα δεις παρακάτω.
Και όλη σου η προσπάθεια στα γραφεία τόσων πολλών και διαφορετικών ψυχολόγων για να τα βρεις με τον εαυτό σου π ο ύ πήγε; Χάθηκε; Καιρός «ατελείωτος» σε συζητήσεις και ομάδες και πάει λέγοντας. Γιατί δεν τα καταφέρνεις; Άλλα σου είχαν πει..
Πάντως η εμμονή με την προσκόλληση στα πλαίσια της κοινωνικής ζωής και η αποφυγή κάθε διαφορετικής πτυχής ύπαρξης, αυτός ο τεράστιος φόβος του να μ η ν είσαι «ενταγμένος» αποβαίνει καταστροφικός. Εντάσσεσαι ίσως, όμως με χάσιμο του εαυτού σου του ίδιου, τόσο… που τρομάζεις όταν αρχίζεις να τον ξαναβρίσκεις.
Τα πραγματικά θ έ λ ω και οι επιθυμίες σου έχουν κρυφτεί ( η γνωστή «άμυνα»).
Υπάρχει η Αγγλόφωνη φράση lose my mind( χάνω το μυαλό μου) και come to my senses ( βρίσκω τα «λογικά» μου), δύο έννοιες των φράσεων αυτών αντίθετες, καθόλα όμως, όπως συνηγορούν όλα συνώνυμες στην Αγγλική γλώσσα.
Μια ευρύτερη εξήγηση τους θα μπορούσε να είναι «βγαίνω από το μυαλό μου» και «μπαίνω στο συναίσθημά μου», πράγμα που εύχομαι σε όλους να το κάνουν ανεξαρτήτως αρρώστιας ή μη. Να λειτουργούμε με την καρδιά μας και όχι με το μυαλό μας. Ή καλύτερα, όταν διατηρούμε την καρδιά καθαρή και αγνή τότε και το μυαλό παίρνει πιο σωστές για εμάς και τους γύρω μας, αποφάσεις. Είναι το μ ό ν ο σίγουρο.
Αναλογίζομαι ότι π ά ν τ α υπάρχει λύση σε όλες τις αρρώστιες αρκεί να κρατήσεις την ψυχή σου αλώβητη, έτοιμη να πιστέψει στο καλό, στην ελπίδα, στο φως.
Χρειάζεται ωριμότητα, όμως, που δυστυχώς έρχεται με τα χρόνια, την εμπειρία.
Κι εκεί μπορεί να ματώσεις, να ουρλιάξεις «βοήθεια, γιατί σε μένα;». Χρειάζεται πολύ βαθιά πίστη σε σένα, στον Θεό ή σε ότι καλό επίσης πιστεύει ο καθένας … και μυρίζει Θεό, για να γιατρευτείς.
Αν δεν ματώσεις, αν δεν πονέσεις, που σημαίνει συνειδητοποίηση της κατάστασης ( σου ), των λαθών σου, των επιλογών που σ’ έφεραν εδώ, τίποτα δεν βελτιώνεται, τίποτα δεν αλλάζει. Αλλά Κ Υ Ρ Ι Ω Σ να συγχωρέσεις ( από το συγχωρώ= κάνω χώρο για να υπάρξει) μέσα σου τον εαυτό σου και τους άλλους για όλα τα παραστρατήματα… η μεγαλύτερη δοκιμασία είναι αυτή. Και ο ρόλος της μάνας ήταν και θα είναι π ά ν τ α καταλυτικός, ας μ η ν τον α(πα)ρνιόμαστε.
Και, τέλος, να βρεις την δύναμη να ευχαριστήσεις όλους όσους βρέθηκαν στο διάβα της πορείας σου, εκ βάθους καρδιάς, γιατί όλα είναι γραμμένα και όλοι βάζουν το λιθαράκι τους το καλό για να προχωρήσεις προς την απελευθέρωση, την ελευθερία από οποιαδήποτε «αρρώστια» ( άρ-ρωστος – χωρίς ρώμη – δύναμη) , αν εσύ το επιθυμείς.
Γιατί είναι π ά ν τ α καλό, μόνο έτσι πρέπει να το βλέπεις- και θα το δ ε ι ς αν το θέλεις πολύ, αλίμονο και πιστέψουμε σε «τέρατα» και «δράκους».
Θέλει ψυχή και αγώνα non-stop , με στάσεις μόνο να ανασάνεις και να αρωματίσεις τα όνειρα σου. Γιατί τα όνειρα π ο τ έ δεν τελειώνουν ακόμα κι αν κάποιες στιγμές ισχυριστείς το αντίθετο. Είναι το «μαύρο πέπλο» της θλίψης που σου κρύβει περίτεχνα το φως. Το Φως, όμως, θα είναι πάντα εκεί να σε περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά του.
Το Α και το Ω της υπόστασης μας ως άνθρωποι, με ή χωρίς ασθένεια, βγάζω ως συμπέρασμα μιας πορείας ζωής είναι Πίστη, Πίστη, Πίστη. Σε οτιδήποτε (έμψυχο ή άυλο) σε κρατάει ζωντανό, χαρούμενο, υγιή και ήρεμο, με ελπίδα στην καρδιά. Και να μην την εγκαταλείψεις μέχρι την τελευταία σου πνοή, όσα χρόνια και αν χρειαστεί να συνεχιστεί η μάχη. Ο δικός σου Θεός.
Υ.Γ Διάβασα μόλις, και συμπληρώνω, « Ευτυχώς -ίσως λίγο υπερβολικά ευτυχώς- πρόκειται για ένα παράδοξο με μια ωραία, τακτοποιημένη λύση. Η λύση είναι ότι υπάρχει πίστη και πίστη. Ή μάλλον, υπάρχει απόλυτη πίστη και υπάρχει πίστη σε βαθμίδες.( « Ρώτα τον φιλόσοφο!» – Ian Olasov.)
Ευχαριστώ από καρδιάς τον φίλο που μου χάρισε το βιβλίο!!!
