Μέρος Α’
Ι. Απόπειρα (μικρής) εισαγωγής
ΔΕΚΑΕΦΤΑ, ΜΙΖΕΡΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, έκλειναν τον Μάη 1941. Ο χαλασμός, το αίμα, η υποταγή, ο φόβος, ο λιμός, σφράγιζαν, ξανά, το πρόσωπό της. Ο τραχύς εισβολέας θέλησε να «κάμψει» πρώτα το φρόνημα! Να στερήσει τον «αέρα» του θριάμβου στην Αλβανία, χωρίς την προσδοκώμενη επιτυχία! Και όπως φάνηκε, η ελπίδα να εξουδετερώσει μια δύναμη, ανώτερη από τα «αγχέμαχα» όπλα των αλεξιπτωτιστών, διαψεύστηκε! Και ενώ τα πυροβόλα και ο στρατός απουσίαζαν στον πόλεμο κατά του φασισμού, η δύναμη εκείνη, το φρόνημα του λαού, έμελλε να αναμετρηθεί με το σίδερο και τον χάλυβα!
Ο φασισμός και ο ναζισμός ταπεινώθηκαν προτού συντριβούν οριστικά. Ο πρώτος στα βουνά της Πίνδου στο Καλπάκι, στην Κορυτσά και την Κλεισούρα και ο δεύτερος στο Ανατολικό μέτωπο χάνοντας την ύστατη μάχη! Θα πρέπει, -ενδιαμέσως-, να υπογραμμιστεί η προσπάθεια του Ιταλού δικτάτορα, να «διαχειριστεί» την ταπεινωτική ήττα της Ιταλίας και τον θρίαμβο της Ελλάδος, αμφότερα εις βάρος του. Αποτέλεσμα η υποταγή, «ἄνευ ὄρων», στον παρανοϊκό FYRER του ναζιστικού National Sozialismus.
Μια συμμαχία, όντως «ανίερη», στην οποία «χρεώνονται» ο πλέον ακραίος ευτελισμός, του ανθρώπου, η ισοπέδωση και «υπογείωση» της αξίας και ιερότητας του προσώπου. Αφήνοντας πράξεις αποτρόπαιες και γεγονότα καταχωρημένα στις «δέλτους» της Ιστορίας, προκρίνεται η σύντομη αυτή αναφορά σε διαχρονικά πρότυπα μίμησης και -εθνικού φρονηματισμού! Μνήμες άληστες, θησαυρισμένες στη συλλογικής συνείδηση. Ονόματα ηρώων και τόπων, χαράγματα σε μάρμαρο, ολούθε, της πατρίδας! Μάρτυρες και μαρτυρίες πολέμων του 1821, 1912, 1913, ως και του προδομένου 1919-1922. Επαναστάσεις απροσμέτρητες, με το φρόνημα πάντα του σκλάβου που αποτινάσει το ζυγό του!
Η μάχη της Κρήτης, ζητούμενο και στόχος του παρόντος –ταπεινή δέηση στη μεγαλοσύνη της- ξαναζωντανεύει και επουλώνει, εκτός των γεγονότων, τραύματα ψυχών, αθεράπευτα στο πέρασμα του χρόνου.
Η εποποιία του 1940 -41 επανακαθόρισε ακριβώς το «μέτρο» τιμής της πατρίδος εκεί όπου το θράσος της εισβολής και ο εισβολέας αποκρούστηκαν μαζί και ταπεινώθηκαν, εκτοξεύοντας τη δόξα της! Και η δόξα αυτή –σε συμπόρευση με την ιστορία και τον πολιτισμό αιώνων –δεν έχει σίγησει…!
Στο μεταξύ οι νέες προκλήσεις, περίσσιου θράσους, εντείνονται. Σχεδιασμοί «αναθεωρήσης» συνόρων και εκβιασμοι επαναφέρουν κλίμα δυσανεξίας και οργής. Προσπάθειες «μείωσης» και ταπείνωσης, από την γείτονα, φυσικά εξαναγκάζουν σε αυτονόητη άμυνα! Σε άσκηση, πρώτα απ΄όλα εξύψωσης του φρονήματος! Στήριξη σε ερείσματα αξιακά και πρότυπα κύρους αδιαφιλονίκητα. Ο Λεωνίδας και ο Μιλτιάδης ως παράδειγμα, δεν παύουν να συγκινούν ενισχύοντας το, συγγενές, το ενιαίο ήθος και έθος1!
Ο Διάκος της Αλαμάνας, ο Παπαφλέσσας, ο Μάρκος Μπότσαρης, σύσσωμο το 21 δεν υπολείπονται των μηδικών πολέμων!
Οι ήρωες των επαναστάσεων στην Κρήτη και την επικράτειας, από το 21 μέχρι το φοβερό 1866, συνέχισαν, τον αγώνα για πίστη και λευτεριά ως το τέλος. Ο Δασκαλογιάννης, ο Κόρακας, ο Τσελεπής, ο Λόγιος, ο Καζάνης, οι ηγούμενοι Γαβριήλ, Μελχισεδέκ, Αγαθάγγελος κ.ά. Ο Δημακόπουλος, ο Χατζη–Μιχάλης Γιάνναρης αναρίθμητοι ήρωες, επαναστάτες, δεν επαύσαν να ξυπνούν συνειδήσεις! Είπαν ότι, το Μεσολόγγι το Αρκάδι, το Κούγκι, δεν διαφέρουν από το «Χορό του Ζαλόγγου»! Μαζί και οι πεσόντες στο μέτωπο της Αλβανίας, με τους επιστρέφοντες, νικητές που «υποδέχτηκαν» το νέο εισβολέα. Μαζί οι δυο εκπροσωπούν σύμβολα της ιστορίας αλλά και του Έθνους. Μάλιστα οι τελευταίοι, «παρατώντας της δάφνης τα κλωνάρια», δεν δίστασαν, -παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις– να συνεχίσουν «φυλάσσοντες Θερμοπύλας.2 Ελάχιστοι, απέναντι στην υπεροπλία και την ακαταμάχητη δύναμη του εχθρού δεν κατέθεσαν όπλα «τα ιερά» μαχόμενοι «ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν»! Μολονότι αδικημένοι, αναμετρήθηκαν, ίσοι προς ίσους, με τον εισβολέα. Ίδια με κείνους που άφησαν την ύστατη πνοή στο μέτωπο της Αλβανίας. Για τα λείψανα τους «σκόρπια» σε χιονοσκέπαστες κορφές και σε χαράδρες, η πολιτεία, φυσικά, δεν λησμόνησε, δεν «απεμπόλησε» το χρέος! Δεν αδιαφόρησε για την αδόκητη μοίρα και για τα «ἴχνη» τους! Τα οστά τους δεν εγκαταλείφθηκαν, «ἐν γῆ ἀλλοτρία»!3,
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, παράλληλα, (Στρατευόμενη και Θριαμβεύουσα) προσευχόμενη- και κοινωνούσα πραγματοποιεί την «υπέρβαση» της παρούσας ζωής και του θανάτου! Συγχρόνως προνοεί και «στέργει» για τη φυσική και νοητή Δημιουργία για το φυσικό και το ανθρωπογενές περιβάλλον. Ακόμα για τον σύμπαντα κόσμο και τα όντα «καθ΄ ένα έκαστον»! Πόσο μάλλον φροντίζει και «γνοιάζεται» για τους μάρτυρες προς χάρη της πίστεως και τους πεσόντες, υπερ πατρίδος4!
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
Βιβλία αναφοράς
1. Κατσιράκης Νίκος. Σημειώσεις από τη μάχη της Κρήτης στο Ρέθυμνο. Εκδόσεις «Λαλιώτη» 1972, ΑΘΗΝΑΙ
2. Σταγάκης Εμμανουήλ. Αι ιστορικαί αναμνήσεις από τη μάχη της Κρήτης (20-29 Μαΐου) 1977. Ρέθυμνο.
3. Γ.Α. Γαλίτης. «Ήλιος και Όλεθρος». Εκδ. «Εν πλω», 2022, ΑΘΗΝΑ
4. Πολιουδάκης Μάρκος. Η Μάχη της Κρήτης στο Ρέθυμνο. Εκδ. 1993. Καλαϊτζάκη.
5. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (Εκδοτικής Αθηνών) Α.Ε. τόμος ΙΕ. Σελ. 452-454.
1 Δίκαια ο εθνικός ποιητής, με ενθουσιασμό, αναφωνεί το «ω τριακοσοι σηκωθείτε και ξανάλθετε σε μας, τα παιδιά σας θελ ιδήτε πόσο μοιάζουνε με σας»
2 Η γενναιότητα των απόμαχων, νικητών, του Αλβανικού μετώπου, η φθορά των εισβολέων, ίσως δεν έχουν αποτιμηθεί όπως και όσο θα έπρεπε. Ωστόσο το ακόλουθο παράδειγμα αποδεικνύεται εφάμιλλο ενός Λεωνίδα ή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ο λόγος για τον εφ. Λοχία ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΙΤΣΙΟ, χειριστή πολυβόλου, στο ΜΠΕΛΕΣ. Όταν σώθηκαν τα πυρομαχικά- αφού ρίχτηκαν 22000 σφαίρες, με θύματα εισβολέων άνω από 200!- εγκλωβίστηκε με δύο στρατιώτες του «στοιχείου». Στην απολογία του ενώπιον του στρατηγού Shoner απάντησε λακωνικά: «Έκαμα το καθήκον μου». Εκτελέστηκε με μια σφαίρα στο κεφάλι ενώ οι στρατιώτες αφέθηκαν ελεύθεροι και γνωστοποίησαν το γεγονός.
3 Τις προσπάθειες ανεύρεσης των λειψάνων επηρεάζουν σαφώς η πολιτική συγκυρία και η σχέση με τη χώρα μας
4 Η ομαλοποίηση των σχέσεων της Χώρας με την Αλβανία έχει επιτρέψει περεταίρω συντονισμένες έρευνες με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Σήμερα υπάρχουν σε λειτουργία νεκροταφεία – Ελλήνων στρατιωτών- πεσόντων στην Αλβανία: Κλεισούρας με τάφους 950, Βουλιαράτων με περισσότερους των 100. Στην επικράτεια έχουν εντοπιστεί 130 περιοχές μαχών με πιθανούς νεκρούς εκατέρωθεν. Η ανίχνευση οστών πραγματοποιείται σήμερα με ειδικά όργανα τα οποία ευκολύνουν τη δυσχερή – εκ των πραγμάτων- εθνική προσπάθεια. Ένα έργο υψηλού συμβολισμού και χρέους της Πολιτείας όσο και της Εκκλησίας.
