Η μάχη της μοναξιάς

“Πραγματική ελευθερία είναι όταν κανένας δε σε περιμένει. Πραγματική μοναξιά είναι όταν εσύ δεν περιμένεις κανέναν”.
G. Lacroix

Aνθρωποι μόνοι , άνθρωποι μοναχικοί, άνθρωποι πληγωμένοι, άνθρωποι φοβισμένοι, σε ένα κόσμο που νοιάζεται όλο και λιγότερο. Η μοναξιά είναι η μάστιγα της εξελιγμένης εποχής μας. Μέσα στη δίνη των γεγονότων του τελευταίου χρόνου όχι μόνο κανείς δε νοιάστηκε για αυτούς που ήδη ζούσαν μόνοι,  αλλά τους επιβλήθηκε ακόμα μεγαλύτερη μοναξιά σαν ανταποδώση της καλής σωματικής υγείας. Και έπειτα, αυτό το θηρίο το βρίσκουμε ακόμα και μέσα στο ίδιο σπίτι, στην ίδια οικογενεια, ανάμεσα σε φίλους , στη δουλειά, γιατί μοναξιά δεν είναι μόνο οταν είσαι ολομόναχος. Ίσως η πιο σκληρή μορφή της ειναι αυτή που η αίσθηση της μοναξιάς σε περιτριγυρίζει έστω κι αν βρίκεσαι με άλλους ανθρώπους.
Έτσι η μοναξιά πολλαπλασιάζεται, δικαιολόγειται, επιβάλλεται και κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να  την αντέξουν άλλο, γιατί είναι ένα απόμτα τρομακτικότερα συναισθήματα σε αυτόν τον  κόσμο.

Μοναξιά στα νοσοκομεία, στους οίκους ευγηρίας, στα μικρά διαμερίσματα των μεγάλων πόλεων, στα μεγάλα ολόφωτα εμπορικά κέντρα, στις οικογένειες, στις σχέσεις, παντού μοναξιά αβάσταχτη. Κανείς ποτέ δε θέλησε να είναι μόνος. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τέτοια επιλογή απο κανέναν άνθρωπο. Δεν εμπεριέχεται δύναμη στη μοναξιά, αλλά είναι μάλλον μεγάλη αδυναμία. Ότι κι αν είναι,όμως, πάνω από όλα έιναι μια πραγματική δυστυχία που στο τέλος αλλοιώνει ολοκληρωτικά το χαρακτήρα ενός ανθρώπου που την αντέχει ή και τον σκοτώνει. Χρειάζεται κατανόηση, έλλειψη εγωισμού, συγχώρεση και τελικά πολλή  αγάπη για να καταφέρεις να παλέψεις και να νικήσεις το θηρίο που λέγεται μοναξιά.

Πρέπει να ξεκλειδώσεις την ψυχή σου και να απλώσεις το χέρι σου για να αγγίξεις τους άλλους. Να βρεις τη δύναμη να  ζητήσεις να σε αγγίξουν και εκείνοι. Κι όταν γίνει αυτό θα διαπιστώσεις ότι είναι πολλοί αυτοί που ειναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν. Είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που είναι θύμα της μοναξιάς, παρότι βρίσκονται σε ένα κόσμο τόσο μεγάλο, με τόσα εκατομμύρια ανθρώπους. Έτσι, λοιπόν, είτε η μοναξιά προέρχεται από τον εαυτό μας, είτε απο τους άλλους, είναι το ίδιο οδυνηρή. Και είναι τόσο οδυνηρή και ύπουλη γιατί είναι ασθένεια της ψυχής και η ψυχή ειναι καλά κρυμμένη. Ο πόνος του να είσαι απομονωμένος από τους άλλους ανθρώπους και να μην μπορείς ή να μην ξέρεις τον τρόπο να τους πλησιάσεις, ενώ το έχεις τόσο μεγάλη ανάγκη, είναι τεράστιος. Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι για να ζούν και να υπάρχουν μόνοι. Ανήκουμε σε ενα σύνολο και αυτό το σύνολο μας προσφέρει και του προσφέρουμε. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι όταν πάψουμε να προσφέρουμε με οποιονδήποτε τρόπο σε αυτό το σύνολο που όλοι ανήκουμε, η ισςορροπία αυτή χαλάει και πρέπει εμείς που έχουμε συντελέσει στο να χαλάσει, να επανέλθουμε για να μπορέσει να διορθωθεί. Τίποτα δεν μπορούμε να περιμένουμε μόνο απο τους άλλους.

Είμαστε σε θέση να αγαπάμε όλοι με τον ίδιο τρόπο, είμαστε σε θέση να αγαπιόμαστε όλοι και εάν το στοιχείο της αγάπης υπάρχει στη ζωή μας δεν μπορούμε ποτέ να νοιώσουμε  μόνοι. Εκείνοι που δεν υποφέρουν από την κατάρα της μοναξιάς ας φροντίσουν εκείνους που υποφέρουν, ας σταθούν δίπλα τους,  ας βοηθήσουν, ας νοιαστούν, ας απλώσουν το χέρι γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς σε ποιά θέση θα βρεθεί και πότε θα χρειαστεί κι ο ίδιος αυτό το χέρι που θα δώσει.