«Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια»
Πάμπλο Πικάσο
Με αφορμή την δεύτερη, σε ακολουθία, καταπληκτική έκθεση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη Δημοτική μας Πινακοθήκη, η διαπίστωση ότι η τέχνη μας οδηγεί, μας προτρέπει, μας δημιουργεί ελπίδα, μας φωτίζει, μας ισορροπεί, μας θεραπεύει, γίνεται όλο και πιο μεγάλη βεβαιότητα αυτές τις δύσκολες μέρες που διανύουμε. Μέσα από την τέχνη γνωρίζουμε και αναγνωρίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Μέσα από την τέχνη διαπιστώνουμε τις ανάγκες και τις ελλείψεις μας. Eρχόμαστε αντιμέτωποι με τους φόβους και τις ελπίδες μας. Μέσα από την τέχνη ανακαλύπτουμε ότι η αγάπη κυριαρχεί γιατί μόνο η αγάπη έχει την ικανότητα να δημιουργεί.
Εικόνες, ιδέες, σκέψεις, εμπειρίες, όνειρα, αποτυπωμένα με χρώματα, λέξεις, σκιές ή γεμάτα φως, με γραμμές ή με σύμβολα, με αγάπη ή πόνο, με θλίψη ή με χαρά. Αυτό το συνονθύλευμα που συμβιώνει άγρια και σκληρά μέσα σε καθέναν από εμάς, η τέχνη το εξημερώνει. Αυτή η τέχνη που δημιουργείς ,αλλά και αυτή η τέχνη που βλέπεις, που ακούς, που γεύεσαι, που αισθάνεσαι. Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα εάν μπορούσαμε να επενδύσουμε στην τέχνη με τον τρόπο που επενδύουμε στα ευτελή υλικά πράγματα; Πόσο μεγάλη θα ήταν η αξία της ανταπόδοσης αλλά και πόσο σπουδαία η ώθηση προς την κατεύθυνση του ωραίου και του υγιούς.
Στον κόσμο των αρνητικών «ειδήσεων», στον κόσμο της εγκατάλειψης, της αδιαφορίας και της ανοησίας, η τέχνη αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται σαν το αντίβαρο, σαν τον κυματοθραύστη των καταπιεσμένων συναισθημάτων μας, σαν τον φάρο που τρεμοσβήνοντας μας δείχνει το δρόμο.
Ας οδηγήσουμε τα παιδιά στον κόσμο της τέχνης, εκεί που βρίσκεται ο δρόμος της απεραντοσύνης, γιατί για αυτόν τον δρόμο είμαστε όλοι προορισμένοι. Εάν η τέχνη σπάει τα δεσμά, εάν προχωρεί πιο πέρα από την φαντασία, αυτό είναι που μας χρειάζεται αυτή τη στιγμή για να μπορέσουμε να ισορροπήσουμε μέσα στην αθλιότητα του κόσμου που μας περιβάλλει. Χάρις στην τέχνη, βγαίνουμε από τα όρια της στενής πνιγερής ζωής μας με την ίδια να μας μεταφέρει στον κόσμο του ιδανικού.
Αυτό το ιδανικό που έχουμε χάσει, όχι μόνο από τη ζωή μας αλλά περισσότερο από την ψυχή μας, που ενώ την βιάσαμε και την καταπιέσαμε στο μεγαλύτερο βαθμό, εκείνη μας παρακαλεί να την ακούσουμε. Η ψυχή μας, λοιπόν, μπορεί να μιλήσει μέσα από την τέχνη, μπορεί να αναπτυχθεί και να αναγεννηθεί. Είναι μη επιθυμητή και ανυπόστατη η υπόθεση ότι η τέχνη γεννιέται από ένα περίσσευμα ευτυχίας, ικανοποίησης και αρμονίας.
Η τέχνη είναι ψυχή, είναι έμπνευση και η έμπνευση αντλείται από την ίδια τη ζωή, από την καθημερινότητα, από τα βιώματα, από τα πάθη, από τις σκέψεις, από τις αντιθέσεις και από την καρδιά του καλλιτέχνη. Καλή ή κακή είναι ένα φωτάκι στα σκοτάδια, γεννά πολιτισμό, αγωνίζεται και ελπίζει. Καλή ή κακή θέλει θυσία και αγώνα. Όταν κάθε άλλο είδος ανθρώπινου επιτεύγματος μπορεί να κατορθωθεί μόνο κάτω από συνθήκες καταναγκασμού και σκληρής πίεσης, γιατί να πρέπει η τέχνη να αποτελεί εξαίρεση; Αυτός ο καταναγκασμός, όμως, είναι η θεραπεία και η εκπλήρωση της ζωής.
