Θα ήταν Πάσχα στη δεκαετία του ’80, και υπήρχε τότε μια διαφήμιση παιχνιδιού στη κρατική τηλεόραση, που λεγόταν “μαγική” εικόνα. Σε μια λευκή οθόνη μπορούσες να γράφεις μέσω της αφής, ενώ ως δια μαγείας να τραβήξεις με ένα κορδονάκι μια κουρτίνα και να διαγράψεις το κείμενο, και να επαναλάβεις τη γραφή ή τη ζωγραφιά σου. Κάτι μαγικό δηλαδή για τα δεδομένα της εποχής, που παιδευόμασταν με σκληρές γομολάστιχες και που ούτε καν μπλάνκο δεν είχαμε.
Την εποχή δε εκείνη, πίστευα ακόμη πως με τα λόγια μαθαίνει κανείς στους άλλους την αλήθεια. Πράγμα που αργότερα συνειδητοποίησα ότι η αλήθεια δεν χρειάζεται να λέγεται για να φανερωθεί, και ίσως μπορείς να τη βρεις πιο σίγουρα και αλλιώς, δίχως να περιμένεις τα λόγια, που ανάλογα τη περίσταση αποτελούν μαγική εικόνα, διαγράφονται με το τράβηγμα της κουρτίνας, και λέμε άλλα αντί άλλων ανάλογα τι μας συμφέρει. Επαψα λοιπόν να λογαριάζω τόσο τα λόγια, και επικεντρωνόμουνα σε χίλια δυο εξωτερικά σημεία, ακόμα και σε ορισμένα αόρατα φαινόμενα, ανάλογα στον κόσμο των χαρακτήρων. Η αλήθεια έμαθα φανερώνεται και με αθέλητες ομολογίες του κορμιού και των πράξεων.
Και φτάσαμε σήμερα όλοι σύσσωμοι να υπερασπιζόμαστε το αγαθό της δημόσιας υγείας, τώρα στα δύσκολα. Γιατί άλλα ήταν τα λόγια και η αλήθεια που πρέσβευαν μερικοί παλαιότερα. Η αξία των δημόσιων αγαθών υγείας, παιδείας, του νερού, του ηλεκτρικού, δεν πρέπει να γίνουν “μαγική” εικόνα και να διαγράφονται ανάλογα την περίσταση αλλά να παραμείνουν εσαεί κοινωνικά κεκτημένα αγαθά. Και μπορεί τα λόγια να μην λένε πάντα την αλήθεια, όμως οι πράξεις είναι εν τέλει αυτές που μετράνε.
Η “μαγική” εικόνα
Δημοφιλή άρθρα
4 Comments
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Αξιότιμε κύριε,επιτρέψτε μου ένα σχόλιο για τα αυτονόητα που αναφέρονται στο άρθρο σας ως δημόσια αγαθά. Από την περιπλάνηση μου στον πλανήτη δεν συνάντησα χώρα με κοινοβουλευτική δημοκρατία που να μην θεωρεί την παιδεία,την υγεία,την άμυνα και τις βασικές παροχές του σύγχρονου πολιτισμού(ύδρευση,ηλεκτρισμό και στις ημέρες μας διαδίκτυο),ως εκ των ων ουκ άνευ για την εύρυθμη λειτουργία της.Το ζήτημα είναι αν υπάρχει μέριμνα ώστε το κόστος να είναι ανεκτό για τους πολίτες ,οι οποίοι χρηματοδοτούν με τους φόρους τους τις εν λόγω δαπάνες. Υπάρχουν χώρες (όνομα και μη χωριό)όπου οι τομείς αυτοί χρησιμοποιήθηκαν από λαοπλάνους,ανεπάγγελτους πολιτικάντηδες για το βόλεμα στρατιών κομματόσκυλων ψηφοφόρων τους ,αδιαφορώντας για την ποιότητα των παρεχομένων στους πολίτες υπηρεσιών ,εστιάζοντας αποκλειστικά και μόνο στην επανεκλογή τους.Μια παλιά ευρωπαία πολιτικός εκνευριζόταν όταν της μιλούσαν για δημόσιο χρήμα ,ως αυτό να ευδοκιμούσε σε λεφτόδενρα.Η απάντηση της ήταν δεν υπάρχει δημόσιο χρήμα, υπάρχουν χρήματα φορολογουμένων πολιτών….Με εκτίμηση
Πάντα γελάω όταν διαβάζω ή ακούω πως τα λόγια δεν έχουν νόημα αλλά η γλώσσα του σώματος έχει και πως χίλια δυο άλλα πράγματα μιλούν αντις των λέξεων. Περίεργη τάση αυτή του ανθρώπου, να πηγαίνει από το ένα άκρο στο άλλο, από εκεί που πιστεύει πως οι λέξεις είναι πανάκεια, θέλει να τις καταργήσει την άλλη στιγμή. Και το πιο ωραίο της υπόθεσης: προσπαθούν οι κριτικοί των λέξεων να μας πείσουν πως οι λέξεις δεν έχουν νόημα…χρησιμοποιώντας λέξεις.
Και κάτι άλλο: Ζήτησε κανείς να καταργηθεί η δημόσια Υγεία; Ή μήπως ζητήθηκε να συνυπάρχουν και να συνεργάζονται εποικοδομητικά η ιδιωτική και η δημόσια; Δεν ξέρω, ρωτάω.
Αγαπητέ Κ. Καραγεωργιου προφανώς δεν καταλάβατε τη διαφορά ανάμεσα στον προφορικό λόγο που εννοώ λεγοντας “λόγια” και ανήκει κατά κύριο λόγο στους πολιτικούς και τον γραπτό στον οποίο αναφέρεστε και ανήκει στους ποιητές και τους συγγραφείς. Πρόθεση μου στα κείμενα μου είναι να μην κάνω πολιτική γι αυτό και αναφέρομαι συνήθως σε αυταπόδεκτα από όλους πράγματα. Εσείς μάλλον θέλοντας να υποστηρίξετε πολιτικές πεποιθήσεις μπερδευετε ως συνήθως τα λόγια σας.
Κύριε Αρχοντάκη, δεν ξερω σε ποιον απευθύνεστε όταν λέτε κ. Καραγεωργίου, γιατί δεν σχολίασε ένας τέτοιος το κείμενο σας. Τέλος πάντων, στο κείμενο σας μιλάτε για λόγια σε σχέση με άλλες μορφές έκφρασης της πραγματικότητας, δεν διευκρινίζετε πουθενά πως εννοείτε τα λόγια των πολιτικών. Λέτε πως στα κείμενα σας δεν κάνετε πολιτική, συγγνώμη αλλά το κείμενο σας είναι άκρως πολιτικό, υπέρ του κρατισμού απέναντι σε φιλελεύθερες προτάσεις ( που δεν τις υποστηρίζω ούτε εγώ, τουλάχιστον όχι σε ακραίες μορφές). Η μέθοδος να ονομάζετε την πολιτική σας θέση αυταπόδεικτη, για να την κρύβετε ως τέτοια, είναι προκλητική. Τα ελληνικά μου δεν είναι και τα καλύτερα γι’ αυτό έψαξα να βρω την λέξη αυταπόδεκτο, αλλά δεν την βρήκα, έτσι υπέθεσα πως εννοούσατε αυταπόδεικτο.