Μετά την Αθήνα, στις 9 Ιανουαρίου, και στην Πάτρα προχθές Κυριακή, η παρουσίαση της Βιογραφίας του Ελευθερίου Βενιζέλου που έγραψε ο γενικός διευθυντής του Ιδρύματος που φέρει το όνομα του Εθνάρχη, Νίκος Παπαδάκης και επανέκδωσε σε 4 τόμους η εφημερίδα “Καθημερινή”, σε συνεργασία με το Iδρυμα. Κατάμεστη η αίθουσα εκδηλώσεων του Επιμελητηρίου Αχαΐας, όπου έγινε η παρουσίαση, την οποία διοργάνωσε ο Κύκλος “Μαγναύρα” για τον ευρύτερο ελληνικό πολιτισμό. Την εκδήλωση, την οποία συντόνιζε το μέλος του Κύκλου, πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών Σταύρος Κουμπιάς “άνοιξε” ο υπεύθυνος Εκδόσεων της “Καθημερινής” Βασίλη Μηνακάκης και διανθίστηκε με αποσπάσματα που διάβασε ο γράφων τη στήλη.
Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης (τον παρουσίασε ο επίτιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών Σήφης Μπουζάκης με ολιγόλεπτη αναφορά στο θέμα “Ο Ελευθέριος Βενιζέλος για τη γλώσσα, την παιδεία και τον πολιτισμό: οι σημαντικότεροι σταθμοί”) ήταν ο και συγγραφέας της βιογραφίας Νίκος Παπαδάκης (Παπαδής) που ανέπτυξε το θέμα “Στρατηγικές επιλογές στην εξωτερική πολιτική του Ελευθερίου Βενιζέλου”. «Ποτέ χωρίς συμμάχους» είναι η σχετική παρακαταθήκη που μας άφησε ο Εθνάρχης, τόνισε προς το τέλος της ομιλίας του, αφού έκανε προηγουμένως αναφορά σε όλα τα “μαθήματα” εξωτερικής πολιτικής που μας παρέδωσε κατά τη διάρκεια της πολυκύμαντης πολιτικής του σταδιοδρομίας. Σ’ όλες τις δύσκολες και σε πολλές περιπτώσεις “ναρκοθετημένες” καταστάσεις που αντιμετώπισε: Στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912 και 1913, στην περίοδο του Διχασμού, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Συνθήκη των Σεβρών, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στα όσα επακολούθησαν, στη Συνθήκη της Λωζάνης και στα μετέπειτα, μέχρι το τέλος της ζωής του. «Ο Βενιζέλος εξακολουθεί να εμπνέει τον ελληνικό λαό», κατέληξε, ενώ είχε εκφράσει τις ευχαριστίες του, τόσο στην “Καθημερινή”, όσο και στους διοργανωτές, εξαρχής.
«Βιβλίο αναφοράς, όχι μόνο για τον Βενιζέλο, αλλά για όλη την ελληνική ιστορία», χαρακτήρισε την περί ης ο λόγος 115 σελίδων βιογραφία, που έχει τίτλο “Ελευθέριος Βενιζέλος: ο άνθρωπος, ο ηγέτης”, ο Βασίλης Μηνακάκης. «Παρουσιάζει τον Βενιζέλο, όπως ήταν», υπογράμμισε. Για “εμβληματικό έργο” και “συναρπαστικό αφήγημα”, “που είναι ο καλύτερος πρεσβευτής της βενιζελικής παρακαταθήκης”, έκανε λόγο ο Σήφης Μπουζάκης. Αψογος στη διεύθυνση της διαδικασίας ο Σταύρος Κουμπιάς που απένειμε “εύσημα” και στον συγγραφέα και στην “Καθημερινή”. Και, βέβαια, λίαν “ομιλητικά” τα κείμενα του συγγραφέα, που διάβασε ο γράφων.
«Του Βενιζέλου πληθερή η προύκα του ηγέτη/ σε κάθε αγώνα δε δειλιά βάζει ομπρός τον μπέτη». «Στην Πάτρα προεκλογικά ντρέτα μιλεί σταράτα/ και δείχνει την ολόσωστη την εθνική μας στράτα». Αυτές τις δυο μαντινάδες, του και καλού μου φίλου δασκάλου – ριμαδόρου Κωστή Λαγουδιανάκη (να ‘ναι καλά που μου τις έστειλε), είπα πριν διαβάσω ένα απ’ τα κείμενα και συγκεκριμένα ένα απόσπασμα από τον προεκλογικό λόγο του Εθνάρχη 10 μέρες πριν απ’ τις εκλογές του 1920 στην Πάτρα. Αρεσαν κι αυτές πολύ. Επιμένει να μας δείχνει ο Μεγάλος Νεκρός του Ακρωτηρίου «την εθνική μας στράτα».
Απόλυτα ευχαριστημένοι οι ωραίοι και φιλόξενοι άνθρωποι της “Μαγναύρας” που είναι μια ανεξάρτητη εθελοντική πρωτοβουλία πολιτών της Πάτρας και από την προσέλευση του κόσμου. Παρόντες, μεταξύ των άλλων και πολλοί πανεπιστημιακοί, όπως για παράδειγμα οι πρώην πρύτανης και αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών, Γιώργος Παναγιωτάκης και Νίκος Παπαδάκης αντίστοιχα, αλλά και πολλοί άλλοι, όπως ο ιερατικός προϊστάμενος του Ιερού Ναού του Αγίου Ανδρέα π. Νικόλαος Σκιαδαρέσης, ο αντιπεριφερειάρχης Ανδρέας Φίλιας, ο πρώην δήμαρχος Πάτρας Ανδρέας Καράβολας, ο πρώην περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας Απόστολος Κατσιφάρας και βέβαια πολλοί άλλοι Κρητικοί, όπως ο πρώην πρόεδρος του Συλλόγου των Κρητικών της Πάτρας, εκ Νεροκούρου ορμώμενος, Γιώργος Δελάκης. Μεταξύ των παρόντων στην εκδήλωση και ο ιδρυτής των “Χανιώτικων νέων” Γιάννης Γαρεδάκης με τη σύζυγό του Ελένη, όπως και το μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Παραρτήματος του Ιδρύματος στην Αθήνα Σταύρος Νικηφοράκης.
(*)Ο όρος “Μαγναύρα” αντιστοιχεί σε ένα απ’ τα πιο σημαντικά κτήρια του Ιερού Παλατίου της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Τον 9ο αιώνα μεταφέρθηκε σ’ αυτό το Πανεπιστήμιο (Πανδιδακτήριο) της Κωνσταντινούπολης.
