“Η Μαντάμ Μπάτερφλαϊ”

Δευτέρα βράδυ στην αίθουσα του Βενιζέλειου Ωδείου Χανίων πραγματοποιήσαμε ένα ταξίδι στην Ιαπωνία, μία χώρα γεμάτη ομορφιά και αντίθεση.
«Η  Μαντάμ Μπάτερφλαϊ», διασκευή του Lacombe Benjamin, εξελίσσεται στην Ιαπωνία, μία υπέροχη ιστορία αγάπης που πειργράφει τον έρωτα, την πίστη και αφοσίωση της Μαντάμ Μπάτερφλαϊ μόλις 15 ετών που ερωτεύεται και καταλήγει δέσμια τοy έρωτά της και στο τέλος την απαρνείται.
Ο Πίνκερτον όταν αφήνει την Μαντάμ Μπάτερφλαϊ της λέει «Μικρή μου θα επιστρέψω την εποχή των ρόδων, όταν ο κοκκινολαίμης φτιάχνει τη φωλιά του». Εκείνη περιμένει μεγαλώνοντας το παιδί της και 3 χρόνια μετά, όταν αυτός επιστρέφει, η Μαντάμ Μπάτερφλαϊ έχει πάρει την απόφασή της. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο.
Αυτήν την ιστορία αγάπης ζωντάνεψαν οι έφηβοι σύγχρονου εκφραστικού χορού ΣΥΝ-ΚΙΝΗΣΗ, επιμέλεια Σοφίας Φαλιέρου, φωτισμός Γιάννης Λύκος και κουστούμια Μαρίας Κοκκινάκη.
Ερμήνευσαν οι: Βιργινία Καπαρουνάκη, Σάρα Γούργουρα-Τσουρουνάκη, Ελεάννα Σκανδάλη, Βάλια Χατζηχριστοδούλου, Σταύρος Πανδής, Χριστίνα Λιναριτάκη, Σαμπρίνα Λαμψακινού, Τόνια Παντελίδου, Ιωάννα Κρητικού, Μαργαρίτα Ρεϊζάκη, Δάφνη Αλιπράντη, Μαριάννα Κουρκουνάκη, Κάρμεν Αντωνίου, Λυδία Μαρινάκη, Ελευθερία Φραντζεσκάκη, η εγγονή μου Μαριάντα Μιχαήλ και οι παλιές μαθήτριες του σχολείου μας Ιβάνα Μαρόπις και Λητώ Λαζαρίδη.
Η αυλαία άνοιξε, τα φώτα έδειξαν ένα παραμυθένιο τοπίο που στο βάθος διακρίνονται πολλές πεταλούδες. 17 νέα κορίτσια κι ένας νεαρός, άρχισαν να γεμίζουν την σκηνή. Στην αρχή φορούσαν ολόλευκα φορέματα με λυμένα τα μαλλιά στους ώμους τους, με κινήσεις απαλές που αργότερα με έναν εκπλητικό τρόπο γέμισε η σκηνή υπέροχες, εξωτικές γκέισες. Πολύχρωμα κιμονό, γεμάτα πεταλούδες από αέρινα υφάσματα που δεν εγκλώβιζαν τα κορμιά τους και άφηναν την παραμικρή κίνηση να φαίνεται σε χρώματα χρυσαφί, μενεξεδί και τυρκουάζ. Τα χρυσοκίτρινα, σαν τον λαμπερό ήλιο που οι ακτίνες του δίνουν ζωή στη φύση, τα τιρκουάζ σαν την αεικίνητη θάλασσα που όταν είναι ήρεμη αγκαλιάζει ό,τι πέσει μέσα της και καταβροχθίζει όταν αγριεύει και τα μενεξεδί  σαν τις ανεμώνες στους αγρούς που τις χαϊδεύει το απαλό αεράκι και πότε σκίβουν και πότε σηκώνουν το κεφαλάκι τους σαν προσευχή στον ύψιστο. Κορμιά που κάποια στιγμή δέρνονταν, άλλοτε πηδούσαν όρθια ή δίπλωναν ή λικνίζονταν με αρμονία, χάρη, λεπτότητα εκτασιασμένα από τον σφοδρό έρωτα και τέλος ακίνητα σε υπέροχο σχηματισμό σαν ένας πίνακας ζωγραφικής.
Βεντάλιες σε τέλεια κίνηση, ομπρέλες και φαναράκια που τρεμόσβηναν σαν αστεράκια σε σκοτεινό ουρανό. Τέλος πεταλούδες πολλές πέταξαν παντού. Πεταλούδες που όπως λένε «δεν πρέπει να αγγίζουμε τα φτερά τους γιατί τις καταδικάζουμε».
Το θέατρο σείστηκε από το χειροκρότημα όλων μας και ζητοκραυγάζαμε με ενθουσιασμό για αυτό που ζήσαμε.
Μπράβο σε όλους τους συντελεστές, μπράβο στα παιδιά.