Η μάστιγα

Μάστιγα καταντήσανε, μεγάλ’ οι τρομοκράτες
που ανελέητα χτυπούν, καταμεσής σ’ τσι στράτες.
Εκπαιδευμένοι και δεινοί, ταγμένοι δολοφόνοι
πλησιαίνουν κι αυγατίζουνε, όσο περνούν οι χρόνοι.
Θρησκευτικοί φανατισμοί, οπλίζουνε τα χέρια
φταίει κι η αυξανόμενη, η πείνα κι η μιζέρια.
Και κάθε τόσο έχουμε, καινούριες επιθέσεις
με καμικάζι βοβμιστές, σ’ επιλεγμένες θέσεις.
Δεν λογαριάζουν τίποτα, λογούνται ξεγραμμένοι
πριν ξεκινήσουν έχουνε τη μοίρα τους γραμμένη.
Από τη μια πρωτεύουσα πηγαίνουνε στην άλλη
θανάτου δίνουν ρεσιτάλ, μέσα σε παραζάλη.
Φαινόμενα συναντάς, σε όλες τις Ηπείρους
θύτες και θύματα νεκροί, μα ‘χουμε και ομήρους.
Οι κυβερνήσεις των χωρών ως κι αν λαμβάνουν μέτρα
να εντοπίσουν δεν μπορούν πού κρύβετ’ η… φαρέτρα.
Φακελωμένο αν κρατούν σχεδόν τον κόσμο ούλο
γλιτώνουν απ’ τον αρχηγό, τη βρίσκουν απ’ το δούλο.
Σιδηροδρομικούς σταθμούς συχνά βάζουν στο στόχο
τεμένη πολυσύχναστα, θεμελιωμένο το ‘χω.
Και την πληρώνουν μοναχά αθώοι και παιδάκια
που δίχως να ευθύνονται γίνονται κομματάκια.
Η παγκοσμιοποίηση έχει δημιουργήσει
τεράστια προβλήματα που περιμένουν λύση.
Όσοι εις τον Πλανήτη Γη, έχουν το πάνω χέρι
θα πρέπει να ‘ναι δίκαιο κι όχ’ ότι τους συμφέρει.
Δικαιοσύνη μοναχά όταν επικρατήσει
ετούτο το φαινόμενο, ενδέχεται να σβήσει.
Όμως φαντάζει δύσκολο, την εποχή ετούτη
ν’ ισορροπήσ’ η ζυγαριά δεν συμφωνούν τα πλούτη.