Η έννοια του ταξιδιού είναι πολυσήμαντη. Οι σκέψεις που ακολουθούν αυτή τη λέξη είναι άπειρες, καθώς κάθε σημείο της ζωής μας γίνεται η αφετηρία ενός ταξιδιού.
Μέσα από τη διερεύνηση λοιπόν της έννοιας αυτής, προσεγγίζοντας ποιήματα σχετικά με το ταξίδι αλλά και συζητώντας τη διάσταση που έχει για τον καθένα μας, οι ενήλικοι μαθητές μας με την υπεύθυνη καθηγήτριά τους Σοφία Κρεμμυδά και εμψυχώτρια την Ελπίδα Χελιουδάκη προσπάθησαν να αποδώσουν σε γραπτό κείμενο τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Το ταξίδι συμβολίζει γι’αυτούς τη φυγή, την καινούρια εμπειρία, το φτερούγισμα, την απώλεια, την αγάπη, την ηρεμία, το κυνήγι μιας χαμένης ευκαιρίας ή ακόμα και την ίδια την ποίηση.
Οι μαθητές του 1ου Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Χανίων συμμετείχαν με τα κείμενά τους στον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Συνδέσμου Φιλολόγων, όπου 2 από αυτά απέσπασαν έπαινο.
Το 1ο ΣΔΕ και ο Διευθυντής Δρ. Δημήτρης Μπούρδας συγχαίρουν όλους τους συμμετέχοντες και ευχαριστούν τη Σμαράγδη Γαλημιτάκη για τα θερμά λόγια της:
«Για μεγάλη μας χαρά στον φετινό 34ο Παγκρήτιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό συμμετείχε για πρώτη φορά στην πολύχρονη λειτουργία του στα Χανιά και το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας . Η αρχή δυναμική με 10 ποιήματα που μιλούν για έρωτα και πατρική αγάπη, για αρρώστια και για θάνατο με λέξη -κλειδί το ταξίδι. Έτσι το ταξίδι γίνεται φυγή από την καθημερινότητα, αναζήτηση του χαμένου παραδείσου αλλά και ταξίδι στη γνώση για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Με έπαινο διακρίθηκαν δύο από αυτά. Για τον Ευστράτιο η ποίηση είναι ταξίδι συναισθημάτων και αισθήσεων, η ζωή η ίδια που θέλεις απλόχερα να μοιραστείς κι ας δειλιάζεις. Στο ποίημα πάλι της Νίνας το ταξίδι είναι υπαρξιακό καθώς μιλά για εγκλεισμό σε μία εσωτερική φυλακή με τις πόρτες ορθάνοικτες και κλειδί το φόβο που δε μας αφήνει να τολμήσουμε το βήμα στο άγνωστο.
Συγχαρητήρια, ωστόσο, αξίζουν σε όλους τους συμμετέχοντες του ΣΔΕ που σπάζοντας στεγανά προσωπικά και κοινωνικά βρήκαν το θάρρος να σκύψουν στο λευκό χαρτί και να αναμετρηθούν με τις λέξεις για να εκφράσουν σκέψεις, συναισθήματα και βιώματα. Και που χωρίς να ξέρουν θεωρία της Λογοτεχνίας τόλμησαν να εκφραστούν ποιητικά, νιώθοντας ίσως ότι η ποίηση είναι ανάγκη ψυχής χωρίς πλαίσια ηλικιακά ή μορφωτικά, πέρα και έξω από συμβάσεις κοινωνικές. Για αυτό και στην περίπτωση των ενήλικων μαθητών του ΣΔΕ είναι, θαρρώ, με το παραπάνω ταιριαστοί οι καβαφικοί στίχοι:
“Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο
Πρέπει να ΄σαι περήφανος κι ευτυχισμένος.
Εδώ που έφτασες, λίγο δεν είναι
Τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα”.»
