«Στην πολιτική», λέει στον “Ηγεμόνα” του ο Νικολό Μακιαβέλι (1469-1527),
«η επιλογή είναι σπάνια ανάμεσα στο καλό και το κακό· συνήθως είναι ανάμεσα στο χειρότερο και στο λιγότερο κακό».
Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ της χώρας, ο κ. Τσίπρας, σε πρόσφατη ομιλία του στη Βουλή, αναφέρθηκε σε δυο «παλαιοκομματικούς» αρχηγούς (τον Κων/νο Καραμανλή, τον πρεσβύτερο και τον Κώστα Σημίτη), για τις σημαντικές πολιτικές τους αποφάσεις: στον μεν Κ. Καραμανλή, επειδή μας έβαλε στην ΕΟΚ (μετέπειτα Ε.Ε.) το 1981, στον δε Κ. Σημίτη, διότι μας ενέταξε στη ζώνη του ευρώ (ΟΝΕ, Ευρωζώνη) το 2001.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ πράγματι για δυο ιστορικής σημασίας μεταπολεμικές πολιτικές αποφάσεις που θα άλλαζαν για πάντα τη μοίρα της χώρας, αν υπήρχαν κι οι ανάλογες μετέπειτα πολιτικές ηγεσίες με βούληση, για να τις αξιοποιήσουν.
ΤΗΝ ιστορικότητα εκείνων των αποφάσεων έφερε στην επικαιρότητα ο κ. Τσίπρας, προσπαθώντας να μας πείσει ότι και τα τεκταινόμενα από την κυβέρνησή του με τους εταίρους (συμφωνία ή ρήξη με τους «θεσμούς») είναι θέμα πολιτικής απόφασης.
ΠΟΛΥ σωστά, αλλά…
ΑΓΝΟΕΙ ή υποτιμά το γεγονός ότι οι παραπάνω πολιτικές αποφάσεις δεν ελήφθησαν «ελαφρά τη καρδία»; Ήταν, και οι δυο, απότοκες συστηματικής και σοβαρής προετοιμασίας (για μήνες και για χρόνια) καθώς και συγκυριών και συμμαχιών.
ΚΑΙ οι δυο τους, Καραμανλής και Σημίτης, δεν πορεύθηκαν ούτε προς στιγμήν «αχαρτογράφητοι» στον στόχο τους, δεν είχαν πολυγλωσσία με τους εταίρους και ασυνέπεια των λεγομένων τους, ούτε πολύ περισσότερο «διπλωματικό» ερασιτεχνισμό:
– Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε από κοντά του τον Γερμανό καγκελάριο Χέλμουτ Σμιτ και τον Γάλλο πρόεδρο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν όταν μας «έριχνε στη θάλασσα για να κολυμπήσουμε»!
– Ο δε Σημίτης είχε ως πρώτο σύμμαχο τον Γερμανό καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ, αλλά και τον πρόεδρο της Γαλλίας, τον Ζακ Σιράκ.
ΟΙ ΗΜΕΤΕΡΟΙ σημερινοί «αριστεροί» καινοτόμοι, οπαδοί της «δημιουργικής ασάφειας» και των μη δεσμεύσεων, δυστυχώς με τη στάση τους «έκαψαν» και τον χρόνο που τους δόθηκε και τους ελάχιστους υποστηρικτές των Βρυξελλών, για μια έντιμη συμφωνία. Τώρα, βέβαια, με την καχυποψία που κυριαρχεί εκατέρωθεν, το να ληφθεί μια πολιτική απόφαση, θέλει πολλή περίσκεψη, περισσότερη μελέτη στις λεπτομέρειες, προσεκτικότητα και, φυσικά, πολλή πολιτική… γενναιότητα!
Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr
Αγαπητέ κ. Καλαϊτζόγλου, θα μου επιτρέψετε, ελπίζω, να σας διορθώσω.
΄Οταν ο Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας αναφέρθηκε στα ζητήματα της ένταξής μας στην ΕΟΚ και στην ΟΝΕ και υποστήριξε ότι χρειάζεται ισχυρή πολιτική απόφαση όπως τότε, νομίζω ότι δεν αναφερόταν στον Καραμανλή και στον Σημίτη, αλλά στις πολιτικές αποφάσεις των Ευρωπαίων, που αν και δεν πληρούσαμε τα κριτήρια, δέχθηκαν να μας εντάξουν και στις δύο.
Αυτό, δηλαδή, που μας λέει ο κ. Τσίπρας είναι ότι γι’ αυτό τον “έντιμο συμβιβασμό” απαιτούνται αμοιβαίες υποχωρήσεις. Η ελληνική κυβέρνηση έκανε πάρα πολλές ήδη, οπότε “η μπάλα είναι στο γήπεδο των Ευρωπαίων” (όπως συνηθίζουν να λένε αυτοί για μας).
Αυτό που ζητάει είναι να μας εμπιστευτούν (όπως και στις δύο περιπτώσεις του παρελθόντος) και αυτή την απόφαση δεν γίνεται να την πάρουν οι τεχνοκράτες με τους αριθμούς, αλλά οι πολιτικοί με τα οράματά τους για την Ευρώπη και για ένα καλύτερο μέλλον της.
Επίσης, “οι ημέτεροι δικοί μας αριστεροί” δεν θυμάμαι να διαφήμισαν ποτέ τους εαυτούς τους ως “καινοτόμους”, αλλά μάλλον ως “αγωνιστές” για το καλύτερο της χώρας μας ενήργησαν.
Δεν θα αμφισβητήσω τη “δημιουργική ασάφεια” των πρώτων μας εκθέσεων, αλλά νομίζω ότι πια βρισκόμαστε μακριά από αυτό το σημείο.
Ζητούσαν μια “συμφωνία γέφυρα” για να μπορέσουν και να κυβερνήσουν και να ετοιμαστούν με στοιχεία για την “κανονική” συμφωνία. Δυστυχώς, για μένα, το χρόνο τον ροκάνισαν οι Ευρωπαίοι, με αποτέλεσμα να μην επιτρέψουν στην ελληνική κυβέρνηση να κάνει ούτε το ένα ούτε το άλλο, μέσα στο κλίμα της ασφυξίας της ρευστότητας που μας επέβαλλαν.
Για το τέλος : τι ακριβώς θέλετε να πείτε με τον χαρακτηρισμό σας “παλαιοκομματικούς” (σε εισαγωγικά); Γιατί το θεωρήσατε απαραίτητο για όσα αναφέρετε στη συνέχεια;
Δήμητρα Κυρίτση