Μεταρρυθμίζεται ένα συντεχνιακό κράτος; Ενα καίριο ερώτημα που ζητά μια ουσιαστική απάντηση.
Το κράτος μας, είναι αργό, δυσκίνητο, με γραφειοκρατικό τρόμο.
Αυτό είναι ένα ζήτημα θεσμικών αγκυλώσεων και ανθρώπινης ολιγωρίας που δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στο “σιδηρούν” φράγμα μιας νοοτροπίας που θυμίζει ανατολίτικο ραχάτι.
Παρά ταύτα, αν επινοηθούν έξυπνα νομοθετήματα και δεν τρομοκρατηθούν για το μέλλον τους οι υπάλληλοι, έχουμε μια αχνή ελπίδα να μεταρρυθμίσουμε βαθμηδόν (προοδευτικά) ένα κράτος που χρειάζεται εργαλεία δουλειάς και όχι το… μαγικό ραβδί του Χουντίνι.
Αυτό είναι ένα κορυφαίο στοίχημα της νέας ελληνικής κυβέρνησης, που αν μη τι άλλο, δεν θέλει να καταστεί όμηρος ξεπεσμένων νοοτροπιών και ιδεολογιών.
Αυτό το εγχείρημα, όμως, πρέπει να γίνει μαζί, ταυτόχρονα με τη θέληση των υπαλλήλων, που πρέπει να προσφέρουν και αυτοί στην προσπάθεια εθνικής ανάταξης.