Σχέση ζωής, το έχω γράψει κι άλλη φορά αυτό, η σχέση μου με τα “Χανιώτικα νέα”, που άρχισε τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Hμουν νεοδιόριστος δάσκαλος στις Στροβλές Σελίνου, θυμούμαι με πολλή νοσταλγία, όταν δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά κείμενό μου, μια κριτική για ένα βιβλίο του π. Ιγνατίου Χατζηνικολάου. Oταν λίγο αργότερα, παίρνοντας θάρρος, έστειλα “ταχυδρομικώς” ένα άλλο κείμενό μου με τίτλο “Γράμμα από ένα δάσκαλο σ’ ένα δάσκαλο (ανοιχτή επιστολή στον τότε πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Μουτσόπουλο, που είχε χαρακτηρίσει τους δασκάλους “μάστιγα του ελληνικού πνεύματος”) και μπήκε σε περίοπτη θέση κάτω απ’ τον γενικό τίτλο “Της ημέρας”… γλυκάθηκα και από τότε έγινα (να ’ναι καλά ο Γιάννης Γαρεδάκης για την εμπιστοσύνη του) ένας από τους πολλούς συνεργάτες τους.
“Καθημερινά”, “Κρητικές Ρίζες”, “Eνα βιβλίο την εβδομάδα”, “Παράλληλα και όχι μόνο”, οι τίτλοι από κάποιες στήλες που κατά καιρούς είχα στην εφημερίδα μέχρι το 1997, όταν η συνεργασία μου έγινε στενότερη: Με τον “Παιδότοπο”, που έκλεισε τον περασμένο Απρίλη 20 χρόνια διαρκούς εβδομαδιαίας παρουσίας, με “Αυτόν τον τόπο τον μικρό τον μέγα”, μέσα στον οποίο ήταν ενταγμένα και τα “Ακροθιγώς”, στο “σαλόνι της εφημερίδας”, σε συνεργασία με την Ευδοκία (που κράτησε 7,5 χρόνια), με τις “Εύφημες μνείες” (κάθε Δευτέρα για 16 χρόνια), τα “Πεταχτά” που ήταν… επί των επάλξεων ανελλιπώς κάθε Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο από τον Ιούνιο του 2004 μέχρι τον Ιούλιο του 2015 και βέβαια τις “Στάσεις” που ξεκίνησαν τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς και συνεχίζονται, κάθε Τρίτη και κάθε Παρασκευή. Χώρια απ’ τα διάφορα, κατά καιρούς σχόλια, παλιότερα, στη δεύτερη και στην τρίτη σελίδα.
Σταγόνα στον ωκεανό της προσφοράς των “Χανιώτικων νέων”, στο αναγνωστικό κοινό, τα όποια γραφτά μου, το πρώτο που θέλω να πω, γι’ άλλην μια φορά, και με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την κυκλοφορία του πρώτου φύλλου των. Oτι δεν έχω ξεπεράσει τον τρόμο της “λευκής σελίδας” («βαρύτερη είναι η γραφίδα από την σκαλίδα» έλεγε ο αξέχαστος Δημήτρης Βλησίδης) και ότι αισθάνομαι πάντα μαθητής στη Μεγάλη των “Χανιώτικων νέων” Σχολή, όπου “διδάσκουν” πολλοί αριστείς του είδους, είναι το δεύτερο. Ολο και κάτι καινούργιο μαθαίνω κάθε μέρα τόσο σε γνωστικό όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο. Με την έννοια αυτή προτιμώ τον ρόλο του αναγνώστη από τον ρόλο του συνεργάτη, δεν το συζητώ. Είμαι ένας από τους 35.040 καθημερινούς αναγνώστες τους, όπως τους “φανέρωσε” η πρόσφατη έρευνα που διεξήγαγε η εταιρία Focus Bari. Και βέβαια ένας απ’ τους 55.000 που είδαν μέχρι τώρα το υπέροχο βιντεάκι που δημιουργήθηκε για τα πενήντα χρόνια της εφημερίδας και “κυκλοφορεί” στο Διαδίκτυο.
Σχέση εμπιστοσύνης που έχει δημιουργηθεί μεταξύ Χανιώτικων νέων και αναγνωστικού κοινού. “Η εφημερίδα μας, λένε γι’ αυτά οι αναγνώστες τους, τόσο οι παλιοί όσο και οι νεότεροι. Ευλογημένη η ώρα της απόφασης για το “στήσιμό” της από τον Γιάννη Γαρεδάκη και την από τότε και για μια ζωή σύντροφό του Ελένη Παπουτσάκη-Γαρεδάκη. Κι αν χαίρονται σήμερα για «την υποδομή που έχει δημιουργηθεί, μέσα στην οποία κινούνται νέοι άνθρωποι και μια πλειάδα συνεργατών!!». Κι αν χαιρόμαστε κι εμείς μαζί τους! Τα “Χανιώτικα νέα”,δεν έχουν μόνο παρελθόν και παρόν, αλλά και εξίσου λαμπρό μέλλον.
Ο,τι καλύτερο για τον εορτασμό των 50 χρόνων των “Χανιώτικων νέων” ο διαγωνισμός μαθητικού ρεπορτάζ με θέμα “Τύπος, Παιδεία και Τοπική Κοινωνία”. Αισιοδοξίας το ανάγνωσμα! Και γιατί οι συμμετοχές (23 ήταν οι δημοσιογραφικές ομάδες από σχολεία του Νομού μας που έστειλαν εργασίες) ήταν πέραν κάθε προσδοκίας αλλά, κυρίως, γιατί σχεδόν όλα, αν όχι όλα, τα κείμενα είναι υψηλού επιπέδου. «Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε» έχει πει ο Μπέρτολντ Μπρεχτ. Την πραγματικότητα όπως η εφηβική ματιά την αποτυπώνει και την οραματίζεται, σκέφτομαι, έχοντας διαβάσει τα κείμενα. Ολα τα παιδιά που συμμετείχαν στον Διαγωνισμό (αύριο Σάββατο στις 6.30 η απονομή των Βραβείων στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων) που διοργάνωσε η Μεγάλη των Χανιώτικων νέων Σχολή, νικητές!
