Αρχές Δεκέμβρη. Νωρίς το πρωί. Γρήγορη βόλτα με το κατοικίδιο πριν να πρέπει να βρεθώ για μάθημα δεύτερη ώρα σε κοντινό Λύκειο.
Γύρω μου επικρατεί ακόμα σχετική ησυχία. Όχι όμως το ίδιο και μέσα μου. Βιάζομαι να προλάβω, να φτάσω εγκαίρως. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σκέφτομαι τους μαθητές μου, νεαρά αγόρια και κορίτσια, στο κατώφλι της ενηλικίωσης. Άλλοτε θυμωμένα και -με το δίκιο τους συχνά- επαναστατημένα, άλλοτε αγχωμένα και φοβισμένα, άλλοτε επιφυλακτικά ελπιδοφόρα, γεμάτα σκέψεις, συναισθήματα, όνειρα κι αγωνίες ανάκατα. Φωνή και χαμόγελο πίσω από μάσκες…
Στο μεταξύ, τα βήματά μας, μας έχουν φέρει έξω από το Δημοτικό της γειτονιάς μου. Και ξάφνου, τόσο απλά και απροσδόκητα, μεταφέρομαι σε μια εντελώς διαφορετική διάσταση, σε μιαν άλλη εποχή, στα χρόνια της αθωότητας. Μια γλυκιά φωνή, ίσως κάποια νεοδιορισμένη δασκάλα, τραγουδάει ακαπέλα το «Ω, έλατο» για τους μικρούς της μαθητές. Μια όμορφη υπενθύμιση για τις γιορτές που έρχονται; Μια γλυκιά ενθύμηση και των δικών μου παιδικών χρόνων; Φυσικά, αλλά και κάτι άλλο. Πιο βαθύ και ουσιαστικό. Πιο πολύ πρόκειται για την φωνή της αγνότητας, της ηδύτητας, της νοσταλγίας…
Μια μελωδία τρυφερότητας! Μιας τρυφερότητας, θαρρώ στο αδρύ σήμερα παραστρατημένης! Σε ποια μονοπάτια απρόσιτα, αν όχι ουτοπικά, να έχασε άραγε το δρόμο της; Ή μήπως εξακολουθεί να είναι καθημερινή συνοδοιπόρος μας, απλά εμείς -μεγάλοι και ώριμοι πια, μάτια, στόμα, ώτα κλειστά- έχουμε απολέσει πλέον την ικανότητα να την αφουγκραζόμαστε…;
*Η Γιούλα Κανιτσάκη είναι φιλόλογος
