Οι “μετακλητοί”

Οι δηλώσεις του γραμματέα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ για τις αντιδράσεις όσον αφορά τον διορισμό “μετακλητών” υπαλλήλων απ’ το οικογενειακό του περιβάλλον προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις και διαμόρφωσαν κλίμα αρνητικό την ώρα που δεν το χρειαζόταν ο πρωθυπουργός. Εκείνα που μετά βδελυγμίας κατέκριναν άλλοτε οι παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ, τα επανέφεραν μετά φανών και λαμπάδων, για να επιβεβαιωθεί η μετάλλαξη, ύστερα και απ’ τις δηλώσεις Υπ. Προεδρίας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στον χώρο του “παραδοσιακού κέντρου”. Η μετατόπιση προς το κέντρο γίνεται για να παρασύρει ψηφοφόρους απ’ το ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Ε. Κεντρώων. Ετσι ξεκαθαρίζεται και εμπράκτως ότι όλοι τους είναι μία από τα ίδια.
Ο λόγος περί “μετακλητών”. Ποια η έννοια του μετακλητού υπαλλήλου; Κατά τον Μπαμπινιώτη μετακλητός νοείται «αυτός που ήρθε με μετάκληση, που μπορεί ν’ αλλάξει θέση ανά πάσα στιγμή, αυτός που δεν έχει μόνιμη θέση και υπάρχει πιθανότητα να μετακινηθεί». Οι πολιτικοί δίνουν άλλη ερμηνεία. Λένε ότι είναι ο επιστήμων, ο γνώστης, ο ειδικός πάνω σε θέματα οικονομίας, πολιτικής κ.λπ., που αξιολογήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον πρωθυπουργό ή υπουργούς, που δεν μπορεί από μόνοι τους να τα γνωρίζουν όλα.
Τέτοιοι άνθρωποι επελέγοντο και διορίζονται ως “μετακλητοί” απ’ το 1991. Συνεχίστηκε κατά κόρον αυτός ο τρόπος στελέχωσης των κυβερνώντων. Οι “μετακλητοί” είναι απόδειξη ότι ο πολυμήχανος πολιτικός σκαρφίζεται οτιδήποτε, παρακάμπτοντας ηθικές αρχές και αξίες, για να πετύχει στο έργο του, αλλά και να εξασφαλίσει ψήφους, το δε πανηγύρι συνεχίζεται μέχρι σήμερα και τελειωμό δεν έχει. Τους κατατάσσουν σε υψηλότερα μισθολογικά κλιμάκια, που για να φθάσει εκεί ο δημόσιος υπάλληλος καριέρας χρειάζεται προϋπηρεσία πάνω από 35 χρόνια και νάναι Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης. Υπολογίζεται ότι κάθε κυβέρνηση χρησιμοποιεί περίπου 5.000 “μετακλητούς”, που κοστίζουν 100 εκατ. € τον χρόνο, ο διορισμός τους είναι προσωρινός και η θητεία τους τελειώνει, όταν παύσουν να συμβουλεύουν το πρόσωπο που υπηρετούν και το οποίο τους  τοποθέτησε με απόφασή του δημοσιευθείσα στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Αλλο όμως ο διορισμός “μετακλητού” με την έννοια ότι προορίζεται για το έργο του υπουργού και άλλο ο επιλεκτικός διορισμός απ’ το οικογενειακό περιβάλλον του υπουργού  ή του παραγοντίσκου. Τέτοιοι διορισμοί δεν μένουν κρυφοί, όταν δε βγουν στην επιφάνεια, τότε ακούγονται ευτράπελα και ασύστολες δικαιολογίες για να μπαλωθεί η οικογενειακή ρουσφετολογία.
Λογικό είναι ο υπουργός να ’χει άνθρωπο της εμπιστοσύνης του. Η μη ύπαρξη εμπιστοσύνης είναι το πρόβλημα. Γι’ αυτό χρειάζεται τον σύμβουλο. Τη Δημόσια Διοίκηση ο κάθε υπουργός την κομματικοποιούσε, την καταργούσε, την ευνούχιζε και εκεί χανόταν το κράτος. Δεν υπήρχε συνέχεια. Αν υπήρχε, όλες τις δουλειές θα τις έκαναν οι υπάλληλοι καριέρας και οι υπουργοί δεν θα χρειάζονταν παρά έναν σύμβουλο και μία γραμματέα. Δεν θα έλεγαν ότι οι “μετακλητοί” είναι το αυτονόητο, γιατί θέλουμε ανθρώπους της εμπιστοσύνης μας. Αγνοείται η Δ. Διοίκηση και είναι η κακοδαιμονία και η κατάρα του Ελληνικού Δημοσίου. Τόσοι έχουν διοριστεί Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης από Σχολή Δ. Διοίκησης. Ολοι άχρηστοι είναι; Πρέπει να ’ρθουν άλλοι με κομματικές περγαμηνές; Γίνεται Γ.Γ. Υπουργείου ο άλλος επειδή αγωνίστηκε για το κόμμα και όχι γιατί γνωρίζει το αντικείμενο της δουλειάς του! Λένε οι κρατούντες. Διορίζουμε “μετακλητούς”, επειδή έτσι γινόταν από παλαιότερα. Και το κάνουμε ανεξάρτητα αν προηγουμένως το κατακρίναμε.
Ο γραμ. της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα των διορισμών προσώπων ως “μετακλητών” απ’ το οικογενειακό του περιβάλλον λέει περί των αγώνων για την αριστερά και το κόμμα ομιλεί και περί υπερηφάνειας και βάζει και λίγο από Σύνταγμα, όπου στο άρθρο 1 περιλαμβάνει ότι η οικογένεια τελεί υπό την προστασία του κράτους. Αμα, λοιπόν, χρωστάει το κράτος, ας διορίζει. Να μην έχει όμως ο διοριζόμενος αριστερό ή δεξιό πρόσημο, αλλά αξία και ικανότητες, που ν’ αποδεικνύονται από έργα και διακρίσεις.
Μήπως ήρθε η ώρα κάποιος να τραβήξει μερικά αυτιά;