Η μια ψυχή της Κρήτης

Η είδηση ότι κατασκευάστηκε το πρώτο ρομπότ που παίζει κρητική λύρα βάζοντάς του o προγραμματιστής του το τέμπο, τις νότες και τις διάρκειες (σε ένα αρχείο), με εξέπληξε αρχικά. Δεν μπορώ να πω αν με ευχαρίστησε, αν με ενθουσίασε το συγκεκριμένο επίτευγμα που παρουσιάστηκε στο 7ο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικής Οργανοποιίας! Από την άλλη ο σημερινός άνθρωπος που ζει σε μια εποχή αυτοματοποιημένη, ηλεκτρονική· μία εποχή που όλο και περισσότερο δικτυωνόμαστε και που στην… αποδικτύωσή μας νιώθουμε το σύνδρομο της στέρησης, σίγουρα εντυπωσιάζεται από κάτι τέτοια…
Ωστόσο, «αν έχει η Κρήτη δυο ψυχές η μια ψυχή είν’ η λύρα/ που ’ναι γεμάτη έρωτα, ήλιο, φωτιά κι αλμύρα». Τούτη η μαντινάδα του Βασίλη Σκουλά πλημμύρισε τον ανθρώπινο νου μου, την ψυχή μου, όταν ξανασκέφτηκα το πώς και το γιατί του συγκεκριμένου επίτευγματος συνειδητοποιώντας ότι τελικά κάτι του λείπει…
Η καρδιά μου πλημμύρισε από τις “συναισθήσεις” της μαντινάδας: τον ποιητή έρωτα, το φως του κρητικού ήλιου, τη “φωτιά” της Κρήτης, την αλμύρα της!
Δεν γνωρίζω τα μελλούμενα· ίσως δεν θα υπάρχω όταν “ηλεκτρονικοί λυράρηδες” με τη… βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης θα “παίζουν” μια “μουσική” για να χορεύουν οι άνθρωποι και τα ρομπότ στις όποιες τότε συνάξεις!
Για ένα όμως είμαι πολύ σίγουρος! Κανένα ρομπότ δεν πρόκειται να φτάξει ποτέ στη ψυχή τούτου του οργάνου, όπως τα δάκτυλα του Κλάδου, του Μουντάκη, του Σκορδαλού, του Σκουλά, του Ψαραντώνη, τόσων και τόσων άλλων πλησίασαν και ακούμπησαν, απολυτρώνοντας κι εμάς!
Υ.Γ. Τούτος ο νέος κόσμος δίχως ψυχή, δεν ξέρω ως πού θ’ αντέξει!