Η μυγδαλιά, η αθεΐα και ο Ν. Καζαντζάκης

Ποιος δεν τραγούδησε σε παρέα ή δεν απόλαυσε χορωδιακά την ανθισμένη μυγδαλιά, το υπέροχο αυτό ποίημα του Γ. Δροσίνη, σε μουσική του Γ. Κωστή!
Tην τρελή αμυγδαλιά π’ ανθίζει το καταχείμωνο, το Γενάρη,  που κατά τη διάρκεια αυτού του μήνα όλα τα φυτά όχι μόνον δεν ανθίζουν, αλλά τσουρουφλίζονται.
Αυτό το μοναδικό φυτό, που, ενώ χιονίζει και οι αριθμοί του θερμομέτρου είναι αρνητικοί, βγάζει ανθούς και φύλλα, σε πείσμα του καιρού, βλέποντας ο παγκοσμίου φήμης συμπολίτης μας συγγραφέας και ποιητής Νίκος Καζαντζάκης, κοιτάζει, παρατηρεί και μας γράφει:
Είπα στη μυγδαλιά… «Αδελφή μίλησέ μου για τον Θεό κι η μυγδαλιά άνθησε» («Ο Φτωχούλης του Θεού»).
Με τη φράση αυτή ο φιλόσοφος συγγραφέας κάτι θέλει να μας πει: Ισως για την Υπαρξη μιας ανώτερης Δύναμης, η οποία τα πάντα εν σοφία εποίησεν;
Υπάρχουν βέβαια άνθρωποι, ίσως «φίλοι» του παγκόσμιου συγγραφέα και Κρητικού λογοτέχνη Ν. Καζαντζάκη, που ισχυρίζονται, λένε, έχουν να πούνε ή δεν ξέρω τι άλλο, σχετικά με τα θρησκευτικά πιστεύω του συγγραφέα και ποιητή.
Δεν μπορώ να πω ή να εκφράσω γνώμη ή να καταδικάσω ή να αθωώσω οποιονδήποτε.
Αυτό είναι θέμα του καθενός και ακόμη το πώς κριτικάρει ανάλογα με τα βιβλία που έχει διαβάσει του συγγραφέα.
Επαναλαμβάνω είναι θέμα προσωπικό του καθενός.
Εκείνο όμως που συμπεραίνει ο αναγνώστης των βιβλίων του Ν. Καζαντζάκη και με τη συνομιλία του με τη μυγδαλιά είναι η βαθιά διανόησή του περί υπάρξεως μιας ανωτέρας δύναμης, που άλλοι την ονομάζουν ΘΕΟ, άλλοι Μωάμεθ, άλλοι Βούδα, άλλοι Ιεχωβά ή δεν ξέρω ποια άλλη ονομασία του δίδουν.
Σημασία έχει η βαθιά πίστη σε κάτι ανώτερο.
Οσον αφορά τον Ν. Καζαντζάκη διαφαίνεται στα γραφόμενά  του ότι πίστευε στην υπάρχουσα ανωτέρα Δύναμη.
Αλλωστε ποιος άπιστος ή άθεος, όχι μόνο θα έλεγε, αλλά θα έγραφε για να μείνει στην αιώνια ιστορία…:
«Αλίμονο στον άνθρωπο που, όταν ο Θεός σηκώνει τρικυμία, αυτός χύνει λάδι στη θάλασσα» (ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΡΟΥΣΙΑ).
«Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα».
«Ε, κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις -το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ’ναι πολύ αργά».
Η δύναμη της πίστης:
«H καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες – φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!».
«Δεν τον φοβάμαι το Θεό, αυτός καταλαβαίνει και συχωρνάει. Τους ανθρώπους φοβάμαι. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν και δε συχωρνούν». («Αναφορά στον Γκρέκο»).
«Ο άνθρωπος βιάζεται, ο Θεός δε βιάζεται» («Ο Τελευταίος Πειρασμός».
Όπως και να έχουν όμως τα θρησκευτικά πιστεύω της καθεμιάς και του καθενός, ως ελεύθερα σκεπτόμενοι και πνευματικοί άνθρωποι, δεν βιαζόμαστε, αλλά προχωρούμε σταθερά, όπως εμείς νομίζουμε, σιγοψιθυρίζοντας χωρίς να λησμονούμε «ότι η τρελή αμυγδαλιά ανθίζει το Γενάρη…».
Οτι η αμυγδαλιά είναι το σύμβολο της νέας αρχής, της νέας χρονιάς, της πνευματικής και ψυχικής άνθισης και ανάτασης!
Οτι όλοι εμείς προχωρούμε, όπως η μυγδαλιά στη χειμωνιά,  προσδοκώντας μια καλή αρχή χωρίς συμβιβασμούς, γιατί η παγωμένη μας καρδιά από τα διάφορα τεκταινόμενα (οικονομικά κ.ά.) ζητά και περιμένει γιατρειά όπως λέει και ο εκλεκτός φίλος Γιάννης Χλουβεράκης, πιστός οπαδός του Κωστή Φραγκούλη:
«Πες μου κι εμένα μυγδαλιά το μυστικό να γιάνω
όντε χιονίζει στη καρδιά άσπρους ανθούς να βγάνω!».

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη, η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
……………
Και σαν την είδα χιονισμένη την τρελή γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή κι έτσι της μίλησα:
……………

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να ’ρθει η βαρυχειμωνιά, δεν το στοχάζεσαι
………………
Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά και τα υαλάκια σου.

Γεώργιος Δροσίνης