Πολλές φορές λέγεται να μη “σκαλίζουμε” τα ιστορικά γεγονότα που αφορούν εθνικές συμφορές, γιατί έτσι γίνεται η λεγόμενη “αναμόχλευση” των… παθών και διαταράσσεται η εθνική μας ενότητα. Επικράτησε ένα δόγμα, με αποτέλεσμα οι Έλληνες να μην έχουν διδαχθεί σε βάθος την ιστορία μας. Λες και θέλουμε να κρυφτούμε από την ιστορία. Σκοπός της μελέτης της Ιστορίας είναι η πληρέστερη γνώση του παρελθόντος. Μελετούμε την Ιστορία για να μπορέσουμε μέσα από τη συσσώρευση γεγονότων και προσώπων να έχουμε βαθύτερη γνώση του πυρήνα τους.
Τα έθνη πρέπει να στρέφουν το βλέμμα τους προς τα πίσω, όταν απαιτείται να πάρουν αναγκαία διδάγματα. Ο σκοπός της ιστορικής μελέτης είναι να φωτιστεί άπλετο το παρελθόν, για να οικοδομήσουμε μια στέρεη προοπτική για το μέλλον.
Η ιστορία είναι η μνήμη της ανθρωπότητας. Αλίμονο σ’ έναν Λαό που δεν έχει ιστορική μνήμη, που δεν γνωρίζει την ιστορία του και δεν έχει διδαχθεί τα πραγματικά γεγονότα, για να γνωρίσει βαθύτερα τον εαυτό του. Για να συνειδητοποιήσει πληρέστερα το μέλλον του και τον βαθμό της ευθύνης του.
Με το πρόσχημα, λοιπόν, της “αναμόχλευσης” παθών υπερπηδούμε “εν τσαλαβουτήματι” τα ιστορικά εκείνα γεγονότα που μας οδήγησαν σε εθνικές συμφορές. Και που σημάδεψαν την ιστορική πορεία της χώρας. Αυτό δεν έγινε τυχαία. Πολιτικές σκοπιμότητες δεν άφησαν να μάθουν οι Έλληνες στα σχολεία την αληθινή τους ιστορία. Έγινε περιορισμός της ιστορικής μνήμης και επιλογή ιστορικών γεγονότων που δεν αφορούσαν τις ευθύνες της εκάστοτε άρχουσας τάξης. Μέσα σ’ αυτά τα ιστορικά γεγονότα βρίσκεται και η Μικρασιατική καταστροφή. Η μεγαλύτερη εθνική συμφορά του Ελληνισμού. Περνούσαμε “ξυστά” αυτό το γεγονός, γιατί τις ευθύνες τις έφεραν οι τότε κυρίαρχες δυνάμεις της άρχουσας τάξης. Το Λαϊκό κόμμα και η μοναρχία!
Δεν διδάχθηκαν οι Έλληνες ποιοι ήσαν οι υπαίτιοι της εθνικής καταστροφής και γιατί οδηγήθηκαν στο απόσπασμα οι τότε κυβερνώντες. Άφησαν να πλανάται η εντύπωση ότι περισσότερο ήταν το αποτέλεσμα μια πολιτικής βεντέτας ή της “ευθύνης” των ξένων και σχεδόν καθόλου μιας εθνικής μειοδοσίας.
Εφέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από το τραγικό για την πορεία της χώρας 1922. Τότε, στις 26 Αυγούστου του 1922 αρχίζει το μεγάλο δράμα του ελληνισμού. Η Ελλάδα ηττάται στη Μ. Ασία από την Τουρκία και 1.500.000 Έλληνες ξεριζώνονται από τις κοιτίδες τους. Και το ελληνικό αίμα ρέει ποταμηδόν.
Έφθασαν στη χώρα μετά από περιπέτειες γυμνοί, μαχαιρωμένοι από τη μανία των Τούρκων, κλαίγοντας, με τα μωρά στην αγκαλιά τους. Έπρεπε, λοιπόν, μια χώρα εξαντλημένη, καθημαγμένη και φτωχή να τακτοποιήσει 1.500.000 πρόσφυγες. Που στο κάτω- κάτω της γραφής “πλήρωσαν” τις επιπτώσεις της εγκληματικής πολιτικής της Ελλάδας.
Οι υπεύθυνοι πολιτικοί αυτής της εθνικής καταστροφής καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέσθηκαν. Λέγεται ότι η εκτέλεση των 6 πολιτικών και στρατιωτικών ήταν σκληρή. Και πολλοί θέλουν να την παρουσιάσουν σαν ξεκαθάρισμα πολιτικών διαφορών, μεταξύ βενιζελικών και βασιλικών. Όχι, δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο.
Ας αναλογισθούμε το δράμα που ζούσε η Ελλάδα του 1922. Λαός και στρατός απαιτούσαν τη σκληρή τιμωρία των υπευθύνων, που μας οδήγησαν σ’ αυτή την εθνική καταστροφή. Η απόφαση για την εκτέλεση δεν προήλθε από εκδικητική μανία της στρατιωτικής επανάστασης, αλλά σαν έκφραση ενός γενικού αισθήματος αγανάκτησης για την επελθούσα καταστροφή και από την ανάγκη να επιβληθεί η δικαιοσύνη. Κυριαρχούσε η νέμεση. Κυριαρχούσε η απονομή του πρέποντος εναντίον του κακού και της αλαζονείας του Κωνσταντινικού καθεστώτος. Κυριάρχησε η θεία δίκη!
Η οργή προερχόταν από τη βαθιά συναίσθηση και την κραταιά πεποίθηση ότι εκείνο το εξουσιαστικό σύμφυρμα είναι υπεύθυνο για την εθνική συμφορά. Και αυτή είναι η πραγματικότητα!
Η τότε κυβέρνηση που προήλθε από τις ατυχείς εκλογές της 1/11/1920, επανέφερε έναν βασιλιά που ήταν αμετάπειστος δούλος της γερμανοφιλίας του και κατέστρεψε τους δεσμούς της χώρας με τους συμμάχους της Αντάντ. Επανέφερε έναν ανεύθυνο άρχοντα που από το 1915 έδειξε τις προθέσεις του, όταν στάθηκε εμπόδιο στα εθνικά μας συμφέροντα.
Από τότε κρατούσε σφικτά τη γερμανική στραταρχική ράβδο και δεν άφηνε τον Ε. Βενιζέλο να ολοκληρώσει το έργο του για την εθνική αποκατάσταση της χώρας.
Προσπαθούσε ο Βενιζέλος μάταια να τον μεταπείσει και να τον επαναγάγει στον δρόμο των εθνικών συμφερόντων. Ένας υπεύθυνος πολιτικός είχε απέναντι του έναν ανεύθυνο μονάρχη. Σ’ αυτόν, λοιπόν, τον ανεύθυνο και ανεπιθύμητο στους συμμάχους βασιλιά έγινε η παλινόστηση μετά το εκλογικό αποτέλεσμα του 1920. Και δυστυχώς η Ελλάδα μπαίνει σε περιπέτειες. Η διπλωματική πολιτική του Βενιζέλου τινάζεται στον αέρα με τον γερμανόφιλο Κωνσταντίνο. Μια πολιτική που στηριζόταν στη συμμαχία και ο αγώνας της Ελλάδας ήταν και αγώνας των συμμάχων και μάλιστα τα έξοδα βάρυναν εξίσου όλους.
Αυτή η συμμαχία βοήθησε τον Ε. Βενιζέλο να δημιουργήσει την Ελλάδα των 5 θαλασσών και των 2 ηπείρων, με την ιστορική συμφωνία των Σεβρών το 1920. Η μεγάλη διορατικότητα του Βενιζέλου οδήγησε την Ελλάδα στον δρόμο της εθνικής αποκατάστασης με επιτυχία.
Το φιλοβασιλικό συγκρότημα αντί να συνεχίσει την ίδια πολιτική, έθραυσε τους συμμαχικούς δεσμούς της χώρας και προκάλεσε την κατάρρευση του οικοδομήματος, που είχε χτίσει ο Βενιζέλος με τα επιτυχή αποτελέσματα των Βαλκανικών πολέμων και του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μάλιστα οι φιλοβασιλικοί υπερηφανεύονταν γιατί κατόρθωσαν να απομακρύνουν τους συμμάχους μας. Θεωρούσαν σαν επιτυχία τους ότι είχαν ελευθερία δράσης στη Μ. Ασία, ενώ ο Βενιζέλος δεν είχε την άδεια από τους συμμάχους να παρελαύνει.
Και το έλεγαν ποιοι; Αυτοί που διακήρυσσαν στις εκλογές της 1/11/1920 ότι θα επιστρέψουν οι στρατιώτες στα σπίτια τους από το Μικρασιατικό μέτωπο, με το περιβόητο “ΟΙΚΑΔΕ”!
Εκμεταλλεύτηκαν με επιδεξιότητα την ψυχική κατάσταση ενός κουρασμένου Λαού, γιατί ήταν επιστρατευμένος από το 1912. και κέρδισαν τις εκλογές παραπλανώντας τον Λαό μας. Και αντί να φέρουν τα ελληνόπουλα πίσω όπως είχαν υποσχεθεί (267.000 στρατός), οδήγησαν τη χώρα σ’ έναν άπειρο πόλεμο, με αποτέλεσμα να εξαντληθεί ο ελληνικός στρατός.
Αντί να σεβαστούν τη συνθήκη των Σεβρών, όπως τους προειδοποιούσε ο Βενιζέλος από το εξωτερικό, επιχείρησαν εκστρατεία εναντίον της Κωνσταντινούπολης, ενώ γνώριζαν ότι θα βρίσκανε αντιμέτωπο τον συμμαχικό στρατό.
Ήθελαν οι αυλοκόλακες να ικανοποιήσουν τον βασιλικό μύθο της… “κόκκινης μηλιάς”. Μια επιχείρηση καταδικασμένη σε αποτυχία, αλλά και που εξέθετε τη χώρα μη σεβόμενη τη συμφωνία των Σεβρών. Μια επιχείρηση που εξέθετε σε κίνδυνο το Μικρασιατικό μέτωπο, με την απόσπαση στρατιωτικών δυνάμεων. Όπως και έγινε!
Δύο σημαντικά λοιπόν γεγονότα οδήγησαν τη χώρα στη Μικρασιατική καταστροφή. Η παλινόρθωση του Κωνσταντίνου από την κυβέρνηση του Λαϊκού κόμματος και ο παραμερισμός του Βενιζέλου από την πολιτική, με το εκλογικό αποτέλεσμα της 1/11/1920. Αυτές ήσαν οι κύριες αιτίες της εθνικής καταστροφής. Αυτά τα σημαντικά γεγονότα τα εκμεταλλεύτηκαν οι Τούρκοι.
Η μαχητικότητα του Κεμάλ αυξήθηκε και οι Τούρκοι επείσθησαν πια ότι δεν είχαν απέναντι τους τον Ε. Βενιζέλο. Αυτές οι αλλαγές επηρέασαν ακόμα και τη στάση των συμμάχων. Όπως ανέφερε στη δίκη ο καταδικασθείς σε θάνατο στρατηγός Χατζηανέστης, μετά την επελθούσα πολιτειακή μεταβολή της 1/11/1920, τα γαλλικά και ιταλικά πλοία μεταβίβαζαν προς τον εχθρό πολεμικό υλικό! Αυτά ήταν τα αποτελέσματα μιας εσφαλμένης λαϊκής ετυμηγορίας, αλλά και όταν ο Λαός γίνεται θύμα της δημαγωγίας.
Ο Κεμάλ δεν θα απέβαινε τόσο κραταιός, αν παρέμενε ο Βενιζέλος. Υπήρχε η συνθήκη των Σεβρών, η οποία θα πραγματοποιείτο με τον Βενιζέλο πρωθυπουργό. Το βασιλικό σύμφυρμα έβλεπε ότι η Ελλάδα απομονώνεται από τους συμμάχους με τις επιλογές του και αδιαφορούσε. Οι Ηρακλείς του στέμματος αντιμετώπιζαν έναν πολιτικό άνδρα σαν τον Βενιζέλο με μίσος και εκδικητικότητα. Έναν πολιτικό που σε διάστημα ολίγων ετών έκανε την ταπεινωμένη Ελλάδα σεβαστή στους φίλους και τρομερή στους εχθρούς. Ήθελαν να γκρεμίσουν αυτό το έργο.
Γνώριζαν οι κυβερνητικοί αυλοκόλακες ότι οι σύμμαχοι δεν επιθυμούν την παλινόρθωση του Κωνσταντίνου και αυτοί αδιαφορώντας για την ακεραιότητα της χώρας, στραγγάλισαν και κατέπνιξαν κάθε υπόδειξη να παραιτηθεί ο Κωνσταντίνος για χάρη της σωτηρίας της πατρίδας. Για να προστατευθούν τα εθνικά μας συμφέροντα.
Και δεν έφθαναν μόνο αυτά.
Επιχείρησαν ακόμα εκστρατεία προς την Άγκυρα, παρά τις αντίθετες υποδείξεις των στρατιωτικών παραγόντων και το τίμιο αίμα των Ελλήνων στρατιωτών, έβαψε τα θολά νερά του Σαγγαρίου και αριθμήσανε 30.000 νεκρούς.
Ποιοι φέρουν την ευθύνη;
Αυτοί που έλεγαν ότι θα φέρουν τα παιδιά μας ζωντανά από το Μικρασιατικό μέτωπο!
Αυτοί που είχαν κάνει σημαία τους το “ΟΙΚΑΔΕ”!
Η καταστροφική πολιτική τους όμως δεν έχει σταματημό. Παραμέρισαν ακόμα τους έμπιστους αξιωματικούς και απέφυγαν να τους χρησιμοποιήσουν, που με τη στρατιωτική επάρκεια τους αποτελούσαν ένα πολύτιμο εχέγγυο. Προώθησαν σαν διοικητές μονάδων ακατάρτιστους αξιωματικούς, με μοναδικό προσόν ότι τραγουδούσαν καλά το τραγούδι του “Αετού ο γιος”!
Αυτό, λοιπόν, το αυλόδουλο συγκρότημα με δημαγωγία, με λύσσα, με συκοφαντία και εκδικητικότητα, λάκτισε ένα οικοδόμημα που με θυσίες και αίμα οικοδομήθηκε από τον Βενιζέλο και τον Λαό μας.
Επαγγέλθηκε την περάτωση της στράτευσης προεκλογικά και με αυτή την παραπλάνηση κέρδισε τις εκλογές. Όλοι αυτοί που συγκρότησαν αυτό το σύμφυρμα, όχι μόνο δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους, αλλά θεμελιώθηκε η συναίσθηση σε Λαό και στρατό, ότι μάταια αγωνίζεται η Ελλάδα! Οι υπαίτιοι, λοιπόν, της εθνικής καταστροφής δεν έπρεπε να αφεθούν στη λήθη της ιστορίας. Θα ήταν σαν να έστελνε η χώρα το μήνυμα ότι κι άλλοι κυβερνώντες στο μέλλον μπορούν να έλθουν και να παραδώσουν στον εχθρό την υπόλοιπη Ελλάδα.
Θα είχε πλημμυρίσει η ιστορία από Θεοτόκηδες που διακήρυσσαν ότι υπεράνω όλων και της πατρίδας είναι η Γερμανία και ο βασιλιάς. Αυτά έλεγαν ενώ γνώριζαν ότι η γερμανοφιλία τους και η παλινόρθωση του Κωνσταντίνου, έθαβαν τα εθνικά τα εθνικά μας συμφέροντα. Τίναξαν στον αέρα τη διπλωματική οδό, που με σοφία χάραξε ο Βενιζέλος και η Ελλάδα έμεινε μόνη της. Ακόμα και από τους φίλους της γερμανόφιλης παρέας.
Επιβουλέυτηκαν λοιπόν την ακεραιότητα του κράτους, στηρίζοντας έναν βασιλιά που αθέτησε τις υποχρεώσεις του για την ασφάλεια της χώρας. Ταύτισαν την πατρίδα με τον βασιλιά, γιατί δεν είχαν γνώση για την αληθινή έννοια της πατρίδας. Οι τότε κυβερνητικοί υπεύθυνοι οδηγήθηκαν σε δίκη στις 26/10/1922. Να τι έλεγε το κατηγορητήριο:
«Κατηγορείσθε ότι από 1/11/1920 μέχρι την 26/8/1922 συναποφασίσαντες μετά των συνυπουργών ημών περί πράξεως εσχάτης προδοσίας, εκουσίως και εκ προθέσεως υπεστηρίξατε την εισβολήν ξένων στρατευμάτων, ήτοι του τουρκικού εθνικιστικού στρατού, εις την επικράτειαν του Βασιλείου, τουτέστιν εις την υπό της Ελλάδος κατεχώμενη και δια της συνθήκης των Σεβρών κατακεκυρωμένη χώραν της Μ. Ασίας, παραδόσαντες άμα εις τον εχθρόν πόλεις, φρούρια, κ.λπ.».
Οι 6 κατηγορούμενοι πρώην πρωθυπουργοί, πρώην υπουργοί και πρώην στρατηγός, καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέσθηκαν στο Γουδί στις 15/11/1922.
Είναι γεγονός ότι υπήρξε έντονο παρασκήνιο για τη μη εκτέλεση της απόφασης. Είχε καταπλεύσει στον Πειραιά ένα αγγλικό αντιτορπιλικό, που έφερε τον πλοίαρχο Τάλμποτ από τη Λωζάνη, επιφορτισμένο με ειδική αποστολή..
Ήλθε για να σώσει τους 6 καταδικασθέντες. Μόλις μπήκε στο γραφείο του Πλαστήρα, ο Τάλμποτ ρώτησε:
– Πού βρίσκονται οι πολιτικοί;
Και ο Πλαστήρας χωρίς περιστροφές του απάντησε:
– Είναι πλέον αργά. Η απόφασις εξετελέσθη.
Λέγεται επίσης ο Βενιζέλος ήταν αντίθετος με την εκτέλεση, εξαιτίας ενός τηλεγραφήματος που έστειλε από το εξωτερικό στην επαναστατική επιτροπή, ύστερα από πίεση του Άγγλου υπουργού Εξωτερικών Κόρζον.
Ο Βενιζέλος ενέδωσε, όμως ρύθμισε έτσι τα πράγματα ώστε να φθάσει το τηλεγράφημα… κατόπιν εορτής. Και μάλιστα ο Δαφνής αναφέρει στην Ιστορία του ότι ο Βενιζέλος έλεγε σε φιλικό κύκλο απερίφραστα «Και αν επρόκειτο να αναστηθούν, πάλι έπρεπε να εκτελεσθούν».
*Ο Βασίλης Πεντάρης είναι π. βουλευτής Χανίων, μέλος Κεντρικής Επιτροπής ανασυγκρότησης ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ.
