Η Μικρογραφία μιας μικρής λέξης

Να ‘χεις φως μου, ζεστή τη καρδιά και κρύο το νου. Γιατί αν παγώσει η καρδιά, θα ζεσταθεί πολύ ο νους. Και αυτό δεν είναι ότι καλύτερο για τη σκέψη. Μα πες μου. Τι βότανο να σου δώσω. Για να θυμάσαι. Διότι το να ξεχνάς, είναι εύκολο. Το να θυμάσαι όμως, είναι μεγάλο ζόρε. Μα εγώ δεν θα σ’ αφήσω να λες και να κάνεις το άσπρο μαύρο. Δεν θα σ’ αφήσω. Έχω χρέος απέναντι στο φως. Μα το φως είναι μιά θύμηση. Μα το φως είναι μιά απουσία. Μα το φως είναι γέννηση. Μα το φως είναι μιά τόση δα λέξη. Κι όπως όλες οι μικρές λέξεις, έχει το άπειρο μέσα της. Η φύση ποτέ δεν έχει κάνει κάτι εντελώς τέλειο. Αφήνει παραθυράκια. Το τέλειο να σε βάζει σε σκέψεις. Διότι το φως, υπερηφάνοις αντιτάσσεται. Κανείς και τίποτα δεν περισσεύει για το φως. Όλοι είναι απαραίτητοι. Και όλα είναι απαραίτητα..Τα του φωτός.

Όντε κρυώνεις, στο φως πας. Κι όντε σκέφτεσαι, το φως, αστραπή του νου είναι. Κι όντε φύγεις απ’ το φως, αιώνια θα κρυώνεις. Κοίτα τον νου. Είναι κι αυτός μιά τόση δα λέξη. Μα ορίζοντες έχει και σου δίνει. Μα απεραντοσύνη είναι. Κι αν είναι τόσο απέραντος, μιά μικρογραφία είναι. Από το οντως Ον. Διότι αυτό είναι το ίδιον των μικρών λέξεων. Είναι μικρογραφίες αυτού που υπήρχε πάντα. Και που τα πάντα τον περικλείουν. Σε μικρές απειροελάχιστες ποσότητες. Μα που αυτές είναι το σύνολο της ύπαρξής τους. Και ότι θεωρείς φυσικό και αυτονόητο, πολύ κόπο θέλει. Για να το συνηδητοποιήσεις. Αν τα καταφέρεις ποτέ. Το σημάδι είναι όμως σημάδι. Όπως και να το δεις. Όπως κι αν το πάρεις. Γι’ αυτό σημάδεψε καλά. Για να μη χάσεις το δρόμο. Γιατί ο δρόμος είναι εύκολο να χαθεί. Και δύσκολο να βρεθεί. Και αν συμβεί αυτό, σκέψου. Πως είσαι μιά μικρογραφία μιάς μικρής λέξης. Που δεν την εφτιαξες εσύ. Όμως ως μικρογραφία των μικρών λέξεων που είσαι, ξέρεις ενδόμυχα το νόημά της. Ακόμα κι αν δε στο μάθει κανείς. Κοίτα γύρω σου. Νομίζεις πως είσαι ικανός να κάνεις τα πάντα. Μα εύθραυστη είναι η ανάσα σου. Και σπάει, σα μικρό κρύσταλο, σταγόνας μοναχής, στην άκρη του απείρου σου. Πέρασες πολλούς χειμώνες, μέχρη να βρεις τη μοναδική σου Άνοιξη. Αυτή που σαν αστραπή, σαν στιγμιαία έκλαμψη, φώτισε το είναι σου. Και άνθισες. Και έδεσες καρπό. Γιατί άντεξες. Γιατί, μη ξεχνάς, πως είσαι η μικρογραφία μιάς μικρής λέξης.