Οι μικρομέγαλες απιστίες της Μεταπολίτευσης

42 χρόνια, δάκρυα, συνθήματα και πορείες. Η κοινωνία τιμά -για ακόμα μια χρονιά- την εθελοθυσία του Πολυτεχνείου, την πράξη που “στοιχειώνει” μέχρι σήμερα την κινηματική δράση στη χώρα μας.
Η εξέγερση των φοιτητών τον Νοέμβρη του 1973 άνοιξε τον δρόμο για την πτώση της χούντας. Εδωσε την ευκαιρία στους Ελληνες να κάνουν πράξη το όραμά τους για μία χώρα δημοκρατική, για μία ειρηνική καθημερινότητα. Τα κατάφεραν;
Τα τελευταία χρόνια η μεταπολίτευση κάθεται στο σκαμνί του κατηγορούμενου. Δικάζεται με μικρά καθημερινά αναθέματα ως ο απόλυτος φταίχτης για όσα περνούν σήμερα οι Ελληνες. Αδικες δεν είναι οι κατηγορίες αυτές. Σύμφωνοι· πέρασαν χρόνια πολλά που ο Ελληνας δεν έζησε πόλεμο και το πολίτευμα της χώρας δεν κλωνίστηκε. Μα η Δημοκρατία τσαλακώνεται καθημερινά. Από την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στη βίαιη καταστολή διαδηλώσεων και από εκεί στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που περνούν άρον – άρον μέτρα αμφιβόλου συνταγματικότητας. Τούτες και άλλες πολλές είναι μερικές μικρομέγαλες απιστίες της μεταπολίτευσης.
Δεν φταίει όμως η μεταπολίτευση αυτή καθ’ αυτή που μας “βασανίζει”. Εμείς φταίμε που όλο “κλείνουμε τον κύκλο της” και όλο ανοιχτός μένει. Τρομάζουμε στην ιδέα να παραδεχτούμε ότι ζούμε μια κατ’ επίφαση κοινωνική ειρήνη. Κλείνουμε τα μάτια απέναντι στη συνενοχή για τα όποια λάθη των τελευταίων 42 ετών.
Ας τιμήσουμε τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου προσαρμόζοντας την καθημερινότητά μας στα ιδανικά εκείνης της εξέγερσης. Ας μην χαριστεί κι αυτός ο αγώνας σε καλέσματα μίσους για “μαύρο Δεκέμβρη”. Να βάλουμε επιτέλους χρώμα σις γκρίζες σελίδες της μεταπολίτευσης.