Οι ιχνηλάτες και χαρτογράφοι των ενδιάμεσων πεδίων (όπως μου αρέσει να αποκαλώ τους φωτογράφους που ακροβατούν ανάμεσα στο πραγματικό και το όνειρο) αναγνωρίζονται άμεσα μεταξύ τους, ακόμα και χωρίς να συναντηθούν.
Eτσι, όταν πρωτοείδα τις φωτογραφίες του Σπύρου Ζερβουδάκη με τίτλο “Παγίδα” αμέσως ένιωσα πως κάποιος “ημέτερος” βρίσκεται πίσω τους.
Δεν χρειάζονται διατυπώσεις γι’ αυτή την αναγνώριση. Το πράγμα μιλάει από μόνο του.
Σ’ αυτές τις φωτογραφίες, το “εδώ” είναι ένα ψυχικό μέγεθος και το “εκεί” απλά δεν υπάρχει.
Το “τώρα” μεταμορφώνεται σε παντοτινή στιγμή κι όλα μετέχουν σ’ ένα καθολικό χορό, όπου κι ο ίδιος ο χορογράφος χορεύει!
Τέτοια θέα αντικρίζουν οι χαρτογράφοι του ενδιάμεσου!
Αλλά και τέτοιες είναι οι προκλήσεις, που καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν…
Είναι ευρέως γνωστό, πως η απεικόνιση του λεγόμενου “πραγματικού” κόσμου, δεν παρουσιάζει κανένα καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.
«Φιλοσοφικότερον και σπουδαιότερον» κατά τον Αριστοτέλη, είναι η ποιητική αντίληψη των πραγμάτων, η καθολικότητά τους δηλαδή και όχι τα καθέκαστα.
Και οι φωτογραφίες αυτές, μαρτυρούν πως ο Σπύρος Ζερβουδάκης, δεν έπεσε στην παγίδα των καθέκαστων.
Ακροδιαβαίνοντας ανάμεσα στο αβάσταχτο φορτίο μιας σκιάς και την αξεδιάλυτη βεβαιότητα μιας αντανάκλασης, ο Σπύρος καταφέρνει να ταλαντεύεται χωρίς να χάνει την ισορροπία του και να ισορροπεί χωρίς να χάνει τον συντονισμό του.
Το επιφανειακό τότε, γίνεται επιφανές και το μεσοβέζικο, μεσσιανικό.
Παράθυρο, καθρέπτης και οθόνη μαζί, το βλέμμα του ποιητικού φωτογράφου, συνενώνει και τις τρεις ιδιότητες της φωτογραφίας (ενδείκτης, εικόνα, σύμβολο) και μέσα από μια υπερβατική αντίληψη του υποκειμενικού και του αντικειμενικού, υψώνεται σε μια θεωρησιακή ενατένιση του κόσμου, για να ενωθεί και πάλι μαζί του σε ανώτερο βαθμό.
Η προαγωγή δε αυτή, είναι η ουσία κάθε καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Οι φωτογραφίες της ενότητας αυτής του Σπύρου Ζερβουδάκη, δεν εξαντλούνται στην ιστορικότητα μιας αφήγησης ή την αντικειμενικότητα μιας περιγραφής αλλά ερωτοτροπούν με το μυστηριακό βάθος ενός χρησμού και τη διαχρονική αυτοτέλεια ενός μύθου.
Οι φωτογραφίες αυτές, είναι κυριολεκτικά “άχρηστες”. Ούτε θυμίζουν, ούτε τεκμηριώνουν, ούτε διακοσμούν.
Κυρίως όμως, απέχουν από κάθε εμπορευματική απόβλεψη και χρησιμοθηρία.
Με άλλα λόγια, δεν είναι καταναλώσιμες, δεν βρίσκουν εφαρμογή.
Βρίσκονται ωστόσο, από την άλλη πλευρά, σε ανοιχτή συναλλαγή, με το ανείδωτο, το αθέατο, το αφανέρωτο.
Είναι επομένως αποδεσμευμένες και ελεύθερες για να προαχθούν στην τάξη της ιερής αχρησίας, όπου ανήκουν τα δώρα και τα φυλαχτά!
Στο γκρίζο τοπίο της μετριότητας που ζούμε, είναι παρήγορο κι ελπιδοφόρο, να βλέπουμε τη δημοσίευση ποιοτικών εργασιών και οφείλουμε να τις χαιρετίζουμε επαινετικά.
Όποιος μπορεί και βλέπει παραπάνω από έναν κόσμο, είναι “εντεταλμένος” είτε το γνωρίζει είτε όχι.
Καλή συνέχεια Σπύρο…
