Ναι έτσι είναι… Η μοναξιά και η περιθωριοποίηση τις άλλες μέρες κρύβονται… Εμφανίζονται τη Μεγαλοβδομάδα ίσως γιατί η αγιότητα της κάνει διάφανες τις μέρες, φωτεινές τις νύχτες και όλα φαίνονται.
Σε κάποια Μεγαλοβδομάδα λοιπόν εκείνων των καλών εποχών, είχε φτάσει στα χέρια μου αγαπητοί μου αναγνώστες ένα κείμενο (ανέκδοτο αν δεν κάνω λάθος) του Σωτήρη Δημητρίου [1]. Ε ήταν επόμενο πως ό,τι πέσει στα χέρια μου το κατακρεουργώ. Μα ελπίζω πως προσπαθώ να μεταφέρω αυτό που ένιωθε και ο ίδιος ο συγγραφέας όταν το έγραφε. Πιστεύω πως έτσι δεν θα μου θυμώσει.
Η σκηνή του κειμένου διαδραματίζεται σε μια ηλιόλουστη πλατεία της πόλης. Όποιας πόλης εσείς θέλετε. Καταγράφει τις ασυναρτησίες που έβγαιναν από το στόμα ενός νεαρού, ρακένδυτου αλκοολικού. Κανείς δεν ήταν δίπλα του να τον βοηθήσει παρά μονάχα ο πατέρας του που δεν ζούσε. Οι γέροι της πλατείας δεν είχαν τι να κάνουν και διασκέδαζαν χλευάζοντας τον κακόμοιρο νεαρό…
Γράφει ο συγγραφέας για τον νέο:
«Ηταν μια παλλόμενη, τεντωμένη χορδή. Άπαυο το στόμα του, έλεγε, έλεγε με τις ώρες.»
Και συνεχίζει:
«Στα γύρω παγκάκια είχαν ακροβολιστεί γέροι. Όρθιος εδώ κι εκεί, σε απόσταση ασφαλείας, κάνας αργόσχολος. Ένας που πουλούσε λαχεία σε αναπηρικό καροτσάκι ρούφαγε άπληστα κάθε λέξη του. Έτρεμαν τα ρουθούνια του. Όποιος άρχιζε να τον ακούει, με δυσκολία ξεκόλλαγε. Σαν να ‘ριχνε με τα λόγια του δίχτυα μαγγανείας.
Ο νέος άρχισε να δείχνει με χέρι και δάχτυλο τεντωμένα τους γέρους: «Πόσα έξι χιλιάρικα, εσύ οχτώ, εσύ δέκα, εσύ δώδεκα; Εντάξει τι θα κουβαλάω, θα σκάβω. Δέκα χρόνια στην τράπεζα και μετά βόλτες στα ποταμάκια, στα χωριά. Να ρουφάμε κάνα τσιγαράκι, καμιά μυτιά. Δεν σ’ αρέσει; Δεν σ’ αρέσει; Κοίτα, δεν μιλάει. Κάθεται έτσι και δεν μιλάει γ…. τα κοτσύφια του.»
Εκείνη την στιγμή ο νέος ζητά τη βοήθεια του νεκρού πατέρα του:
«Μίλα ρε πατέρα”.
Και σκέφτεται. …
«Όρθωσε έντονα το στήθος, το σώμα του έκανε επικίνδυνη καμπύλη. “Και ο χρόνος περνάει, το ρολόι γράφει” συνέχισε.
Τα γερόντια δεν έχασαν την ευκαιρία να χλευάσουν τον κακόμοιρο νέο:
“Πες τα χρυσόστομε” του πέταξε ένας γέρος.
Τον αγνόησε και συνέχισε: “Γράφει το ρολόι αβέρτα. Το καλοκαίρι ξεκουράζεται λίγο στα ποταμάκια”.
Ξαφνικά έδειξε τον γέρο που μίλησε, άκρως φευγαλέα. “Θες τίποτα φίλε;” κι αμέσως έστρεψε σ’ έναν άλλο. “Θέλω, ναι” απάντησε μόνος του. “Ζητάω παρεξήγηση. Μ’ έχεις πεθάνει καταραμένο, καταραμένο, καταραμένο. Μ’ έφαγες. Μ’ έφαγες;
Και εξηγεί τον θυμό του στον πατέρα του…
«Ε…, ζητά παρεξήγηση ρε πατέρα…»
Έκανε να ορμήσει πάλι εντελώς ξαφνικά στον πρώτο γέρο, προχωρώντας πλαγιαστά και λοξοκοιτώντας τον με φοβερό νεύρο, αλλά σταμάτησε κάπου στη μέση και άρχισε τα δικά του λόγια: “Είναι θέαμα αυτό, αυτοί οι ανάπηροι και οι ζητιάνοι; Να τους πάνε κρουαζιέρα. Τι γράφεις ρε αλήτη στις εφημερίδες; Όλους τους αρρώστους σε κρουαζιέρα. Προσωπικό εναλλασσόμενο ανά δεκαπέντε εικοσιτετραωρίες. Αυτί με αυτί στο πεζοδρόμιο, κλοτσιά, τα μάτια από δω, τα μυαλά εκεί, γ… το 1940 τους.
“Όχι και το έπος του Σαράντα ρε φίλε” φώναξε σιγανά ένας άλλος γέρος.
Ζητά επιβεβαίωση από τον πατέρα του…
“Εγώ λέω τρέλες ρε πατέρα;”
Και ξαναρχίζει ο νέος την επίθεση ξεψυχισμένα.. Δεν έχει εξάλλου άλλο όπλο. Αναφέρεται και στον γιατρό του…
«Τι σας είπε εκείνος ο χαπάκιας διπλός; Διπλό είναι το μάτι του τ’ αλλήθωρο που τρέχει στον κατήγορο. Διπλός, δυαρχία, ντούμπλεξ. Είσαι πολλοστός αληταράς ρε τρελογιατρέ. Με στέλνεις δύο χιλιάδες μοίρες μακριά απ’ την πραγματικότητα. Και τώρα, αυτήν τη στιγμή, σταματώ το ρολόι, σου κόβω την ενότητα”.
Τελικά ο νέος δεν έχει ελπίδα…
Οι γυναίκες, (της πλατείας) μόλις λίγο καταλάβαιναν, έστρεφαν κι απομακρύνονταν. Αυτές που ‘χαν καροτσάκια με μωρά τον ένιωθαν από μεγάλη απόσταση και έκαναν μεταβολή.
“Κόφ’ την του, γιατρού,(…) το φελέκι του…” φώναξε ένας γέρος γελώντας.
Ο νέος του τέντωσε απειλητικά το χέρι:
“Μου στέλνετε ραδιοσυχνότητες και με τρελαίνετε. Εγώ ρε σας τρελαίνω; Όχι. Αλλά θα σας εμπλέξω πρώτος εγώ” και λέγοντας αυτά έβγαλε μια κασέτα απ’ την τσέπη του, την πλάκωσε με μια πέτρα κι άρχισε τρέχοντας να την ξετυλίγει γύρω απ’ τα παγκάκια. Του τέλειωσε η ταινία και τους είπε. “Τώρα φάτε στην κεφάλα σας ραδιοσυχνότητες απ’ το Ακρωτήριο Κανάβεραλ”.
Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος του…
Ποιος ξέρεις πόσες ώρες μίλαγε και περιπλανιόταν. Ο ιδρώτας στο πρόσωπό του είχε κάνει λάσπη. Σήκωσε από κάτω την κασέτα και άρχισε να μιλάει σαν σε τηλέφωνο, πιο σιγά.
Καταλαβαίνει ότι έχασε… Δεν έχει άλλη λύση εκτός της βοήθεια από τον νεκρό του πατέρα. Σηκώνεται και με όλη του ψυχή φωνάζει και τον παρακαλεί :
“Πατέρα έλα, πάρε με… Στο Πεδίο του Άρεως… Φέρε να πιω ρε πατέρα… Αυτό που σου λέω εγώ… Φέρε ξίδια, τα ‘χω ανάγκη”.
Έσπασε η φωνή του…
“Ελα πατέρα, να πάτε να βοηθάτε τον Χρίστο στο καφενείο στην Πλάκα. Να κάνετε καφέδες πατέρα. Να κάνετε πατέρα καφέδες. Να κάνετε καφέδες πατέρα. Να κάνετε πατέρα καφέδες…
Καλό χειμώνα πατέρα. Πατέρα καλό χειμώνα. Καλό χειμώνα πατέρα. Πατέρα καλό χειμώνα. Καλό χειμώνα πατέρα…”.
Εκείνη την στιγμή ένα παιδάκι έξι μ’ εφτά χρονών, που ήταν με μια γυναίκα που ‘χε κοντοσταθεί, έκανε να πάει κοντά του. Αυτή επιχείρησε να το κρατήσει, την έσπρωξε και άρχισε να τρέχει προς το παλικάρι. Έφτασε, τον αγκάλιασε στον μηρό σφιχτά, σφιχτότατα και έκρυψε το πρόσωπό του στο μπούτι του…[2]».
* Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης
E-mail : eurohania@yahoo.gr
Άρθρο υπ’ αρ. 265 / Κυριακή 24 Απριλίου 2016.
1. Ο Σωτήρης Δημητρίου (Πόβλα Θεσπρωτίας, 1955) είναι Έλληνας συγγραφέας και λογοτέχνης. Το 2013, ο Σωτήρης Δημητρίου βραβεύθηκε για συλλογή διηγημάτων του από την Ακαδημία Αθηνών.. Τα έργα του “Η φλέβα του λαιμού” και “Η βραδυπορία του καλού” έλαβαν βραβείο διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω 1999 και του 2002. Εργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά.
2. Το κείμενο ήταν αφιερωμένο στο φίλο μου τον Κίμωνα στην πρώτη του γραφή το 2007 και πώς να μην είναι τώρα αφού έτσι εξάλλου ορίζει η τιμή της αγνής φιλίας μας. Το αφιερώνω όμως και στον καπετάνιο συμμαθητή μου Γιάννη, που από τον Ατλαντικό, κοντά στα Κανάρια, έκανε τα πάντα για να με μπερδέψει στην γραφή του, ώστε να με βοηθήσει να το ολοκληρώσω τελικά.
