Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Μπογκοτά της Κολομβίας, το όνομά της (στα χαρτιά) είναι Ναταλία Μορένο Ροντρίγκεζ (Natalia Moreno Rodríguez) αλλά η ίδια έχει επιλέξει να συστήνεται ως Μπουμπουλίνα, αφού στο πρόσωπο της ηρωίδας της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 έχει βρει ένα κομμάτι του δικού της εαυτού· αυτό που μάχεται για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία αλλά και κάθε άλλου ατόμου, τα δικαιώματα του οποίου παραβιάζονται.
«Είμαι η Μπουμπουλίνα της Λατινικής Αμερικής, που υψώνει τη φωνή της για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία και για όλες τις καταστάσεις που αδικούν κάθε άτομο, όταν παραβιάζονται τα δικαιώματά του, η ελεύθερη βούλησή του ή η ίδια η αναγνώρισή του ως άνθρωπος, ανεξάρτητα από την αναπηρία του ή την επιλογή του για το πώς θα αισθάνεται στη ζωή σχετικά με το φύλο του», λέει στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η 37χρονη Κολομβιανή, η οποία πάσχει και η ίδια από συγγενή πολλαπλή αρθρογρύπωση.
Καθημερινά, η Μπουμπουλίνα δίνει τον δικό της αγώνα, όχι μόνο για την ίδια αλλά για όλα τα άτομα με αναπηρία, ενώ από το 2014 έχει ιδρύσει κι έναν οργανισμό με το όνομα «Πολυμορφία», μέσω του οποίου θέλει να δυναμώσει τη φωνή των ΑμεΑ. «Είμαι κοινωνιολόγος -θα ήθελα να γίνω ανθρωπολόγος αλλά δεν το έχω καταφέρει ακόμα- και πάσχω από συγγενή πολλαπλή αρθρογρύπωση, δηλαδή τα τέσσερα άκρα μου είναι πολύ παραμορφωμένα. Γεννήθηκα με αυτή την αναπηρία, κυκλοφορώ με μεγάλη δυσκολία, αλλά η μεγαλύτερη αναπηρία είναι να βλέπω πώς συμπεριφέρονται οι άλλοι σε μένα και στα άτομα με αναπηρία, κι αυτό είναι κάτι που με έχει πικράνει πολύ σε όλη μου τη ζωή. Γι’ αυτό και προσπαθώ να τους πω ότι ούτε εγώ ούτε κανένας από τους ανθρώπους που έχουν αναπηρία φταίνε που γεννήθηκαν έτσι, κι ότι πραγματικά η αναπηρία μου δεν είναι στο σώμα μου, αλλά σε όλα τα εμπόδια που συναντώ για να ζήσω, αυτά που με περιβάλλουν, που δεν μου επιτρέπουν να ζω όπως οι άλλοι, να έχω τις ίδιες ευκαιρίες, να μπορώ να σπουδάσω σε ένα κανονικό σχολείο, να δουλέψω, να αγαπήσω και να αγαπηθώ…», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Το ροκ τραγούδι που τη «βάφτισε» Μπουμπουλίνα
Πώς, όμως, μια γυναίκα που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λατινική Αμερική, γνώρισε τη μεγάλη ηρωίδα της Ελληνικής Επανάστασης και εμπνεύστηκε απ’ αυτήν; Η απάντηση, όπως λέει, βρίσκεται σ’ ένα …ροκ τραγούδι. «Από μικρή, μαζί με τον αδερφό μου, ακούγαμε εδώ στην Κολομβία ένα τραγούδι του Αργεντινού ρόκερ Charly García, που λεγόταν “BOUMBULINA”. Το τραγούδι είναι από τη δεκαετία του ’80 -δύσκολες εποχές για τη Λατινική Αμερική… Ήταν ένα επαναστατικό τραγούδι για τη νεολαία μας κι εμένα μού έκανε μεγάλη εντύπωση το όνομα της ηρωίδας του τραγουδιού… Να ήταν ένα φανταστικό ή ένα πραγματικό πρόσωπο;», αφηγείται και εξηγεί πώς «βούτηξε» στα βαθιά της ελληνικής ιστορίας και ανακάλυψε τη θαυμαστή ιστορία της Ελληνίδας ηρωίδας.
«Έψαξα, έψαξα κι έτσι διαπίστωσα ότι η Μπουμπουλίνα ήταν μια Ελληνίδα, που είχε πολεμήσει εναντίον των Τούρκων. Τη θαύμασα, όταν κατάλαβα ότι μια γυναίκα, με τις δυνάμεις της, πολέμησε για τα ιδανικά της, τα πιστεύω της κι έδωσε μεγάλο αγώνα για τη λευτεριά! Τόσο αγαπούσε την ελευθερία, που την ονειρευόταν για την πατρίδα της και πολέμησε τον εχθρό γενναία, ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια, χωρίς να φοβάται κανέναν και τίποτα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έδωσε και μεγάλη μάχη για να αναγνωριστεί ως γυναίκα που ανέλαβε τις “ανδρικές υποθέσεις” εκείνης της εποχής. Τη φαντάζομαι μαχήτρια, μια γυναίκα μοναδική, με δύναμη και πάθος, που δεν αναλογιζόταν τον κίνδυνο, τον θάνατο ή την κριτική της κοινωνίας, αλλά που αγωνίστηκε για την Ελευθερία του τόπου της και γι’ αυτό που αγαπούσε. Αμέσως ένιωσα ταυτισμένη και υιοθέτησα το όνομά της ως δικό μου», αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Κατά βάθος είμαι κι εγώ ένα είδος Μπουμπουλίνας», λέει και θυμάται τη μέρα που όταν τη ρώτησαν το όνομά της, απάντησε: «με λένε Natalia Boumbulina Rodríguez». Σιγά σιγά, οι φίλοι της άρχισαν να τη φωνάζουν μόνο Μπουμπουλίνα! «Ξέχασαν τη Ναταλία και με περηφάνια για το νέο μου όνομα, τους μιλούσα για την ηρωίδα Μπουμπουλίνα και τα κατορθώματά της. Σήμερα, όλοι με ξέρουν με αυτό το όνομα», λέει με φανερή ικανοποίηση.
«Αυτό το όνομα με αντιπροσωπεύει πολύ, γιατί όχι μόνο η Ελληνίδα ηρωίδα πάλεψε για την Ελευθερία, αλλά και για τον ρόλο της γυναίκας να αλλάξει μια κοινωνία. Κι εγώ, όπως αυτή, δίνω τη δική μου μάχη», υπογραμμίζει και εξηγεί πως «υπάρχουν φράχτες και φράγματα στους δρόμους αλλά και στις ψυχές και στις συμπεριφορές». Αναφέρει δε ως παράδειγμα το γεγονός πως υπάρχουν κτίρια χωρίς ασανσέρ, μόνο με σκάλες και χωρίς ράμπες, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να έχουν πρόσβαση τα άτομα με αναπηρία. «Θέλω να πάω σε μια ντίσκο και δεν με αφήνουν λόγω της εμφάνισής μου και δεν μπορώ να γιορτάσω με άτομα της ηλικίας μου ή θέλω να πάω σε ένα καφέ και το αναπηρικό καροτσάκι δεν περνάει από την πόρτα… Αυτά είναι πράγματα που αντιμετωπίζει κι ένας “κανονικός” άνθρωπος, όταν τυχαία του συμβαίνει κάτι ανάλογο κι ανησυχεί για το πώς θα μπορέσει ν’ ανταπεξέλθει για έναν ή δύο μήνες. Εγώ, όμως, και τα υπόλοιπα άτομα με αναπηρία τα ζούμε αυτά και τα σκεφτόμαστε κάθε μέρα και ώρα της ζωής μας», τονίζει με έμφαση.
Από το 2014, η Μπουμπουλίνα της Λατινικής Αμερικής ίδρυσε έναν οργανισμό που ονομάζεται «Πολυμορφία» και διοργανώνει συνέδρια, σεμινάρια και θεατρικές παραστάσεις θέλοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ν’ ακουστεί πιο δυνατά το αίτημα των ατόμων με αναπηρία. Παλεύει, όπως λέει, «για έναν πιο δίκαιο κόσμο, στον οποίο όλοι έχουμε μια κατάλληλη και δίκαιη θέση, χωρίς διαφοροποιήσεις ή προκαταλήψεις, όλοι τις ίδιες ευκαιρίες και δικαιώματα, είτε επειδή γεννηθήκαμε έτσι, είτε επειδή αρρωστήσαμε, είτε επειδή επιλέξαμε τον τρόπο ζωής μας». Αυτό είναι και το μήνυμα που κουβαλάει στις αποσκευές της, όταν ταξιδεύει ανά τη Λατινική Αμερική, θέλοντας να πολλαπλασιάσει τη φωνή όσων δεν έχουν φωνή. «Κάποιοι δεν παραδέχονται ότι και εμείς υπάρχουμε και είμαστε μέλη της ίδιας κοινωνίας. Να ξέρουν ότι υπάρχουμε και ότι έχουμε κάτι να πούμε!», υπογραμμίζει η 37χρονη Κολομβιανή, η οποία σε λίγες ημέρες θα ξεκινήσει να εργάζεται σε μια ειδική επιτροπή της Αντιπροεδρίας της Κολομβίας, που έχει συγκροτηθεί με αντικείμενο τα θέματα των ΑμεΑ.
Η Ελληνική Επανάσταση της άνοιξε το παράθυρο της γνώσης για την Ελλάδα
Η Μπουμπουλίνα της Λατινικής Αμερικής δεν ήξερε πολλά για την Ελλάδα προτού αρχίσει να διαβάζει για την Ελληνική Επανάσταση, τον αγώνα και το πάθος του ελληνικού λαού για την ελευθερία. «Δεν ήξερα πολλά πριν για την Ελλάδα. Στην Κολομβία, ξέρουμε όσα μαθαίνουμε στο σχολείο για την αρχαία Ελλάδα και την κλασική περίοδο. Μεγάλοι φιλόσοφοι όπως ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης και πολλοί καλοί μαθηματικοί, όπως ο Πυθαγόρας, είναι τα πρώτα που μας έρχονται στο μυαλό, ωστόσο δεν γνωρίζουμε πολλά για τη σύγχρονη Ελλάδα. Η Μπουμπουλίνα μου άνοιξε έναν δρόμο για να μάθω για την Ελληνική Επανάσταση που θαυμάζω και ασπάζομαι», αναφέρει και δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της για το γεγονός ότι μια μικρή χώρα δεν φοβήθηκε τον εχθρό και τον νίκησε.
Παρόλο που δεν έχει έρθει ποτέ την Ελλάδα, θα ήθελε πολύ να επισκεφθεί την Αθήνα, ν’ ανέβει στην Ακροπόλη για να θαυμάσει τον Παρθενώνα, αλλά και να επισκεφθεί τον τόπο που έζησε κι έδρασε η Μπουμπουλίνα. «Θέλω ν’ αγναντέψω τη θάλασσά της, να πάω εκεί που έδωσε μάχη με τον εχθρό η Καπετάνισσα, να τη δω με τη φαντασία μου πάνω στα κύματα να πολεμάει τον εχθρό και να νικάει πάντα. Το θέλω πολύ!», υπογραμμίζει.
Πάλη για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε έναν κόσμο γεμάτο ανισότητες
Η 37χρονη Κολομβιανή ασχολείται πολύ με την αναγνώριση και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς πιστεύει πως όλοι δικαιούνται ίσες ευκαιρίες στη ζωή. «Αφενός προσπαθώ να δημοσιοποιήσω τους αγώνες των ατόμων με αναπηρία και αφετέρου να ευαισθητοποιήσω την κοινωνία, τις κυβερνήσεις και τις αρμόδιες αρχές ώστε να μας στηρίξουν και να μας υποστηρίξουν με επαρκή προγράμματα», σημειώνει και προσθέτει: «Πολλές φορές, όταν οι οικογένειες έχουν ένα παιδί με αναπηρία, από μικρή ηλικία το αφήνουν σε ιδρύματα. Εκεί, τα παιδιά αυτά χάνουν την επαφή με την οικογένειά τους, στερούνται και τα πολιτικά τους δικαιώματα, δεν μπορούν να σπουδάσουν, υποφέρουν από σωματική, ψυχική και ψυχολογική βία […] Δεν υπάρχουν εκεί ανθρώπινα δικαιώματα κι εμείς δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε να συμβεί αυτό. Είναι μια συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν θέλουν να είμαστε μέλη της κοινωνίας. Μας κρύβουν. Μας μηδενίζουν. Σαν να μην υπάρχουμε, σαν να είμαστε κατώτεροι».
Στην Κολομβία, με τον αγώνα για τα δικαιώματα των ΑμεΑ έχουν επιτευχθεί, όπως τονίζει, πολλά. «Πρώτον, πετύχαμε τα παιδιά με αναπηρία να πηγαίνουν στα δημόσια σχολεία, συνοδευόμενα αν χρειαστεί από ειδικούς δασκάλους για να τα βοηθήσουν, να λαμβάνουν επιδότηση τα άτομα με αναπηρία, επειδή μπορούν να βρουν δουλειά αλλά συνήθως αυτή η δουλειά δεν κρατάει πολύ. Κι έτσι ξέρουμε ότι αν χάσουμε τη δουλειά μας, μπορούμε να επιβιώσουμε. Κοινωνική ασφάλιση και ιατρική περίθαλψη. Δωρεάν μετακίνηση, και μια μικρή σύνταξη για τα τελευταία μας χρόνια. Και το πιο σημαντικό είναι ότι ένα νομικό σύστημα για τα ΑμεΑ που υπήρχε στην Κολομβία καταργήθηκε! Ονομαζόταν INTERDICTA και δικαστικά, αφαιρούσε όλα τα δικαιώματα των ΑμεΑ. Δεν μπορούσαν να υπογράψουν μια σύμβαση εργασίας, δεν μπορούσαν να ανοίξουν τραπεζικό λογαριασμό, να αγοράσουν, να πουλήσουν κ.λπ. να διαθέσουν την περιουσία τους… Κι ακόμη, γυναίκες ή άνδρες που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά και ήθελαν να καταγγείλουν την αστυνομία, δεν μπορούσαν γιατί τους είχε αφαιρεθεί ακόμη και αυτό το δικαίωμα, ενώ πολλές φορές οι κηδεμόνες τους έπαιρναν τις περιουσίες τους και τους εκμεταλλεύονταν. Τους στερούσε και τα πολιτικά τους δικαιώματα. Ήμασταν νομικά νεκροί, άχρηστοι, ανύπαρκτοι, εντελώς απροστάτευτοι…».
Μεγαλώνοντας, η Μπουμπουλίνα έπαψε να λυπάται τον εαυτό της για την αναπηρία της και αποφάσισε να αγωνιστεί για να ακουστεί η φωνή της. Σήμερα, καλεί όλο τον κόσμο «να ανοίξει τα χέρια του και να αγκαλιάσει όλους μας, με τις αξίες μας, με τις δυσκολίες μας, με τις διαφορές μας, και με τα όνειρά μας. Να χωράμε όλοι σε αυτή την αγκαλιά, χωρίς εξαιρέσεις. Να έχουμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες και τα ίδια δικαιώματα».
