ΠΙΟ παλιά, όταν συναντιόντουσαν στο δρόμο φίλοι ή γνωστοί και αλληλοχαιρετιόντουσαν, στην τυπική ερώτηση «Τι κάνεις…; Πώς πάτε;», η απάντηση ήταν «Ολα καλά, δόξα τω Θεώ!»
ΕΔΩ και μερικά χρόνια που με τα μνημόνια στη χώρα μας οι ζωές μας έγιναν άνω-κάτω, αν βρεθούν δυο φίλοι στο δρόμο και κάνουν την ίδια περίπου ερώτηση, η απάντηση είναι «Όπως όλος ο κόσμος!», ή, «Προσπαθούμε», ή, «Επιβιώνουμε!» κ.ά.
ΑΠΟ αυτό και μόνο το απλό γεγονός αντιλαμβανόμαστε πως η καθημερινότητά μας άλλαξε ριζικά. Η παλιά “κανονικότητα” που ήταν περίπου συνώνυμη με μια ήρεμη ρουτινιάρικη ζωή (με τη δουλειά, το μισθό, τον οικογενειακό προγραμματισμό), σήμερα έχει εξαφανιστεί. Στη θέση της υπάρχει μια ανήσυχη (σχεδόν “άγρια” καθημερινότητα), ενώ και το βράδι που πάμε να κοιμηθούμε, δεν ξέρουμε «τι τέξεται η επιούσα». Ποιοι, δηλαδή, καινούργιοι φόροι, ποιες περικοπές θα επιβληθούν σε συντάξεις και μισθούς, πού θα βρούμε χρήματα για πληρωμές στοιχειωδών υπηρεσιών (ΔΕΚΟ) και πραγμάτων, ποια άλλα «έρματα» θα αφαιρέσουμε από τη ζωή μας για να επιβιώσουμε…
ΔΕΝ δραματοποιούμε την κατάσταση, αλλά βρισκόμαστε σε μια εξαντλητική αδυναμία επιβίωσης ως κράτος και έθνος την οποία επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν και οι αιώνια καραδοκούντες γείτονες, “φίλοι” και “σύμμαχοί” μας Τούρκοι, αλλά και Αλβανοί, Σκοπιανοί κ.λπ.
Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ μας, εδώ και 8 χρόνια, έχει ανατραπεί άρδην: επήλθε ραγδαία πτώχευση τής μέχρι πριν λίγα χρόνια κυριαρχούσας μεσαίας τάξης, οι αυτοκτονίες είναι στην ημηρεσία διάταξη (πρωτιά έχει η Κρήτη!), η νεολαία μεταναστεύει στο εξωτερικό για να βρει δουλειά, η εργασία -κυρίως στον ιδιωτικό τομέα- έγινε «μερική απασχόληση», οι μισθοί πλέον ξεκινάνε από πολύ-πολύ χαμηλά με εξευτελιστικούς όρους, η δημόσια ιατρική περίθαλψη έγινε δυσεύρετο αγαθό, η Παιδεία έχει ανασκολοπισθεί πλήρως, οι μπαχαλάκηδες συνεχίζουν τη δράση τους ανενόχλητοι…
ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ, δηλαδή, σε μια «νέα κανονικότητα» με γνωστή μεν αρχή, αλλά άγνωστο τέλος!
