Ποτέ δεν είναι αργά για να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα… Να αρχίσουμε να “βγάζουμε” βιβλία για παράδειγμα. Ακολουθώντας το παράδειγμα της Μαρίας Ιορδανίδου – Κριεζή που “έβγαλε” το πρώτο της βιβλίο τη διάσημη «Λωξάντρα» της στα 65 της χρόνια. Και στην περίπτωση της ο νους μου, όταν πρόπερσι, έφτασε στα χέρια μου το βιβλίο «Όχι εγώ… το ημερολόγιο μου», μιας γνωστής Χανιώτισσας, καλής μου φίλης, που το υπέγραφε με το ψευδώνυμο Νεφέλη Ευαγγέλου. Το διάβασα απνευστί, όπως και τα άλλα δύο που ακολούθησαν. «Οι ιστορίες μιας αγριοτριανταφυλλιάς» (κι αυτό απ’ τις εκδόσεις “Λεξίτυπον”) και το «Γράμματα που δεν έλαβες», και τα δύο το 2022. Κι αν έχει να πει του κόσμου τα πράγματα μέσα απ’ αυτά η συγγραφέας μας, που έκαμε κι εφέτος την παρουσία της μ’ ένα ακόμα μυθιστόρημά της με τίτλο «Στην οδό Ι. Καποδίστρια…». Τέσσερα βιβλία (και τι βιβλία!) σε τρία χρόνια δεν τα λες και λίγα…
Η Νεφέλη Ευαγγέλου «στην οδό Ι. Καποδίστρια…» Στη γνωστή οδό της πόλης των Χανίων, στην οποία γεννήθηκε κι έζησε για πολλά χρόνια η συγγραφέας μας. Η ιστορία μιας οικογένειας που καλύπτει τέσσερις γενιές και όχι μόνο. Τα πρόσωπα και τα “πράγματά τους”. Τα πρόσωπα των “πραγμάτων” τους και τα πράγματα των προσώπων τους! Η ιστορία μιας οδού και των κατοίκων της. Η οδός της μνήμης… «Ένας χείμαρρος αναβλύζει από τις πηγές της παιδικής μνήμης, μια επιστροφή στο απάνεμο λιμάνι της απαρχής και ύστερα ρέουν τα λόγια, οι εικόνες και τα γεγονότα σηματοδοτούν όχι μόνο τα βήματα της δικής της οικογένειας και του περίγυρου, αλλά μιας εποχής […] Ένα έργο που η συγγραφέας καταδύεται στον ψυχικό κόσμο των ηρώων και μας τους παρουσιάζει με δεξιοτεχνία και γλαφυρότητα, ψυχογραφώντας μαζί και μια εποχή». Τα που έγραψε σε ανάρτησή του στη σελίδα του στο διαδίκτυο, ο γνωστός γιατρός και καταξιωμένος πνευματικός δημιουργός του τόπου μας, προπάντων ως ποιητής, Γρηγόρης Γεωργουδάκης, που ξέρει τη συγγραφέα παιδιόθεν. Για ένα μυθιστόρημα 290 σελίδων που “αντέχει” σε πολλές “παράλληλες” αναγνώσεις και που δεν διαβάζεται μόνο σαν μυθιστόρημα το περί ου ο λόγος βιβλίο.
«Γεννήθηκα στα Χανιά και δεν τα αποχωρίστηκα ποτέ. Στην περίοδο των βασικών σπουδών μου στο Α.Π.Θ. (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης) απουσίασα, αλλά δεν απομακρύνθηκα. Όλη η ζωή μου εδώ υπάρχει και οι αναμνήσεις που τη συντηρούν». Ένα απόσπασμα απ’ το γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο βιογραφικό της συγγραφέα στο “φτερό” του εξωφύλλου, που “συνοδεύεται” απ’ τη φωτογραφία της. Δεν θα τη “μαρτυρήσω”. Ξέρουν οι “παροικούντες” άλλωστε…
Και… στα πεταχτά
Ένας από τους αγαπημένους Αγίους του Λαού μας, ο Άγιος Φανούριος που γιορτάζει μεθαύριο 27 Αυγούστου. Γι’ αυτόν οι σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. «Ο Άγιος Φανούριος της Ρόδου ο προστάτης/ είναι για κάθε Χριστιανό της πίστης ο προστάτης», μας λέει στην πρώτη. «Θα τάξω φανουρόπιτα στου Άγιου τη χάρη/ στον πονεμένο άνθρωπο μην έρθουν άλλα βάρη», μας λέει στη δεύτερη. Αναφορά στη φανουρόπιτα και στην τρίτη μαντινάδα. «Οφέτος φανουρόπιτα να τάξουμε στον Άγιο,/ για να μας δίνει στη ζωή δύναμη και κουράγιο», μας λέει. Να βρούμε τον σωστό βηματισμό μας ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί η δική μου ευχή.
Σε πύρινο κλοιό η χώρα… Γι’ άλλη μια χρονιά στο ίδιο έργο θεατές και το φετινό καλοκαίρι. Όπως, άλλωστε, και (τα) προηγούμενα και όπως φοβάμαι θα είναι και στα επόμενα. Εκτός εάν… Εκτός εάν αρχίσει να λειτουργεί το κράτος, όπως πρέπει να λειτουργεί, ανεξάρτητα ποιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση, ποιος είναι πρωθυπουργός. Πολλά ζητώ (ζητούμε) το ξέρω. Να ‘χαμε, λέει, ένα μαγικό κουμπί, να το πατούσαμε και να άλλαζαν τα πράγματα! Όνειρο θερινής, αυγουστιάτικης, νυκτός…
«Είν’ οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·/ είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων/ Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι/ παίρνουμ’ απάνω μας· κι αρχίζουμε/ να ‘χουμε θάρρος και καλές ελπίδες./ Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά./ Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας/ βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει». Από το ποίημα «Τρώες» του Κ.Π. Καβάφη.
