Η Νικολέτα, ο µητροπολίτης Γεράσιµος και η αλήθεια της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο

Επειδή πολύς λόγος γίνεται, και όχι αδίκως, για τη στάση του µητροπολίτη Πέτρας – Χερρονήσου Γερασίµου, στην κηδεία της 17χρονης Νικολέτας, που µόνο εκείνη και ο Θεός γνωρίζουν τι συνέβη, έχω µερικές κουβέντες να γράψω.
Γέροντες, Πατέρες και Άγιοι µας, έχουν αποτυπώσει πλήρως το σε ποια κατάσταση θα βρεθεί συν τω χρόνω, η σχέση λαϊκών µε την επίσηµη εκπροσώπηση της Εκκλησίας.
Με τα χρόνια, τα γραφόµενα και λεγόµενα τους αποκτούν υπόσταση και διαρκώς διακρίνουµε την απόσταση µεταξύ κλήρου και λαού να µεγαλώνει, εξαιτίας συγκεκριµένων µη πνευµατικών και ψυχικής θαλπωρής συµπεριφορών, εκ µέρους µερίδας κληρικών.
Οι όποιες αντιδράσεις εγείρονται και µιλάω για τις δικαιολογηµένες αντιδράσεις, θα πρέπει να γνωρίζουµε όλοι µας πως έχουν αρκετή δόση κατηχητικής υπόστασης.
Όµως, θεωρώ δεδοµένο πως, θεία παρέµβαση, θεία οικονοµία θα υπάρξει, ώστε ποτέ να µην ανοιχτεί η απόλυτη άβυσσος µεταξύ κλήρου και λαού.
Όσα συµβαίνουν, κατακριτέα, από πλευράς µεγαλόσχηµων ή από πλευράς απλών στη βαθµίδα ιερέων, πρέπει να τα αντιλαµβανόµαστε ως µία σκληρή δοκιµασία λίγο πριν την Ανάσταση στη δοκιµαζόµενη σχέση κλήρου και λαού. Η οποία, διαχρονικά στους αιώνες, έχει αποδείξει ότι διατηρεί όχι µόνο γερές βάσεις, αλλά την απόλυτα ορθόδοξη, την απόλυτη δεσιά, την απόλυτη στήριξη στο άρµα που πήγαινε και θα πηγαίνει την Ελλάδα, την πατρίδα µπροστά, ξεπερνώντας κάθε εµπόδιο.
Η αλήθεια δεν κρύβεται στην οικονοµία, στις σχέσεις, στην πολιτική, στις επιστήµες, στις ανακαλύψεις, στα µεγάλα µυαλά, ή ακόµα ακόµα και στους λαϊκισµούς.
Η αλήθεια υπάρχει ζωηρή και ζωντανή, µέσα από όλα όσα η ψυχή του ανθρώπου µπορεί να γεννάει, έχοντας πλήρη ταύτιση µε την ψυχή της πίστης µας και της ορθοδοξίας.
Πάντα θα υπάρχουν ολιγόπνοοι, πάντα θα υπάρχουν τυπολάτρες και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι, σε κάθε µετερίζι όπως στη συγκεκριµένη περίπτωση του κλήρου, οι οποίοι δεν θα µπορούν να αγγίξουν την αλήθεια της ψυχής την αλήθεια των ανθρώπων.
Ο πόνος για την οικογένεια της 17χρονης είναι και θα παραµείνει µεγάλος, η θλίψη όλων εµάς για το φευγιό µιας νέας κοπέλας που θα µπορούσε να ήταν το παιδί καθενός από εµάς, είναι µία πραγµατικότητα. Όπως πραγµατικότητα παραµένει ότι δεν υπάρχει περίπτωση, να ξεφύγουµε το να βιώσουµε την κρίση µεταξύ λαού και κλήρου.
Και θα είναι µία κρίση µε πολύ πόνο, πολύ σκοτάδι, η οποία όµως θα επαναπροσδιορίσει αλήθειες και αξίες.
Κι η οποία θα χαράξει νέους δρόµους στους οποίους, αξίζει ο ελληνισµός και η ανθρωπότητα να βαδίσουν. Προσωπικά πιστεύω ακράδαντα, ότι κάθε κακοµεταχείριση της πνευµατικής αλήθειας και της του Θεού αλήθειας, από κληρικό, κάθε παρατηµονιά από ρασοφόρο, δεν είναι τίποτα παραπάνω από µία σκαπετιά στην φωτεινή οδό του επαναπροσδιορισµού της σχέσης του λαού µε την πίστη µας και των κληρικών µε τον όρκο τους, τη θέση τους µπροστά στην Αγία Τράπεζα και τη θέση τους δίπλα σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.
Τίποτα δεν µένει ατιµώρητο από τον λαό, τίποτα δε µένει ατιµώρητο από το θεό και όχι µε την έννοια ενός θεού τιµωρού ή λαϊκών δικαστηρίων. Αλλά µε την έννοια πως, ουδείς µπορεί να κάνει όλα όσα αποφασίζει χωρίς να λαµβάνει υπόψη του, την αλήθεια των άλλων ανθρώπων και την απόλυτη αλήθεια της αγάπης του θεού προς τον άνθρωπο.