Στις άγονες γραμμές της χώρας, σε απομακρυσμένα νησιά, ορεινά χωριά, σε τουριστικές περιοχές, μικρές και μεγάλες πόλεις, οι αναπληρωτές δάσκαλοι και καθηγητές αποτελούν το βασικό στήριγμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Κακοπληρωμένοι και με ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα αναμένουν κάθε καλοκαίρι την τοποθέτησή τους για να πάρουν τη βαλίτσα τους και να φύγουν για τον τόπο όπου θα βρεθούν συνήθως για ένα χρόνο, μέχρι τον επόμενο σταθμό. Ξεχωριστές εμπειρίες της πορείας αυτής μας μεταφέρουν εκπαιδευτικοί από τα Χανιά και άλλοι που υπηρετούν στον τόπο μας…
Με μια βαλίτσα στο χέρι
Με αεροπλάνα, τρένα και βαπόρια ή ενίοτε “κόβοντας” αμέτρητα χιλιόμετρα στους αυτοκινητόδρομους της Ελλάδας ο Αντώνης Τζαγκαράκης ως αναπληρωτής εκπαιδευτικός, μηχανολόγος στην ειδικότητα, έχει τα τελευταία 10 χρόνια “οργώσει” όλη τη χώρα. Από την Πελοπόννησο μέχρι τις Κυκλάδες κι από τη Μακεδονία μέχρι την Κρήτη φέτος είναι η μοναδική φορά που παρέμεινε στο ίδιο σχολείο. Μια ζωή με μια βαλίτσα στο χέρι…
Η δική του περιπέτεια στην εκπαίδευση ξεκίνησε το 2004 και για 3 χρόνια βρέθηκε να διδάσκει σε σχολεία των Χανίων, του Ρεθύμνου και της Κισάμου. Το 2007 θα παρακολουθήσει το ετήσιο πρόγραμμα παιδαγωγικής κατάρτισης στην ΑΣΠΕΤΕ στην Αθήνα και το 2008 θα ξεκινήσει ως αναπληρωτής.
Μέσα σ’ αυτά τα 10 χρόνια ο Αντώνης κλήθηκε να διδάξει σε σχολεία μέσα στη Θεσσαλονίκη, στα χωριά Κουφάλια και Χαλάστρα, στην Αξιούπολη που βρίσκεται στον Νομό Κιλκίς, στην Αμαλιάδα Νομού Ηλείας, στον Νομό Δράμας, ξανά στη Θεσσαλονίκη, στη συνέχεια στην Ξάνθη, τα Χανιά και τη Νάξο, ενώ πέρυσι επέστρεψε ξανά στα Χανιά για να υπηρετήσει στο Εσπερινό ΕΠΑΛ Πλατανιά όπου συνεχίζει φέτος. «Είναι η πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω, που πάω για δεύτερη χρονιά στο ίδιο σχολείο. Αυτή είναι μια σημαντική διαφορά γιατί με το να αλλάζουμε κάθε χρόνο σχολείο δεν προλαβαίνουμε καλά – καλά να γνωριστούμε με τα παιδιά. Οι αναπληρωτές βρισκόμαστε διαρκώς σε μια φάση προσαρμογής κάτι που βέβαια επηρεάζει και το έργο μας», σημειώνει.
Η προσαρμογή αποτελεί λέξη – κλειδί για τη ζωή ενός αναπληρωτή. Εκτός από μαθητές ο Αντώνης και οι συνάδελφοί του αλλάζουν κάθε χρόνο και τόπο διαμονής, ενώ την ίδια στιγμή η έννοια του προγραμματισμού παραμένει άγνωστη γι’ αυτούς. «Καταρχάς δεν γνωρίζουμε ποτέ, πότε θα γίνουν οι προσλήψεις. Εχω ξεκινήσει να κάνω μάθημα και 1 Σεπτεμβρίου, έχω ξεκινήσει και μέσα Σεπτεμβρίου, έχω ξεκινήσει και 7 Ιανουαρίου! Και μιλάμε για πρώτη φάση προσλήψεων. Για ποιο προγραμματισμό να μιλάμε όταν δεν υπάρχει μια δεδομένη ημερομηνία που ξεκινάμε;», αναφέρει και προσθέτει ότι συγχρόνως κάθε αναπληρωτής καλείται να λειτουργήσει ως “καταδρομέας” όταν ειδοποιηθεί ότι αναλαμβάνει κάποια θέση: «Ανακοινώνονται οι προσλήψεις και μέσα σε 2 ημέρες πρέπει να αναλάβεις υπηρεσία! Σκεφτείτε ότι μένω στη Θεσσαλονίκη και με κάλεσαν να διδάξω στη Νάξο. Επρεπε πρώτα να παρουσιαστώ στη Σύρο που είναι τα γραφεία της Δευτεροβάθμιας, να περιμένω την τοποθέτησή μου και στη συνέχεια να δω πότε θα έχει καράβι για να πάω στο νησί που είναι το σχολείο. Μετά ξεκινάει η οδύσσεια να βρεις σπίτι και να τακτοποιηθείς. Ολα αυτά βέβαια προϋποθέτουν πως θα πρέπει να διαθέτεις τουλάχιστον 1000 ευρώ στην άκρη για να πας να κάνεις τη δουλειά σου».
Το βάσανο είναι ακόμα μεγαλύτερο για έναν εκπαιδευτικό που αφήνει πίσω του οικογένεια για να “ξενιτευτεί”: «Για να φύγω από τη Νάξο και να πάω στην οικογένειά μου στη Θεσσαλονίκη έπαιρνα Παρασκευή βράδυ το καράβι, έφτανα στην Αθήνα τα μεσάνυχτα, διανυκτέρευα στο “Ελευθέριος Βενιζέλος” και έφευγα με την πρώτη πρωινή πτήση. Αλλη χρονιά στην Αμαλιάδα παίρναμε ένα ΙΧ μαζί με συναδέλφους και κάναμε 600 χλμ σε 6 ώρες για να φτάσουμε στη Θεσσαλονίκη. Το δρομολόγιό μας στοίχιζε 200 ευρώ, καύσιμα, διόδια κ.λπ. Καταλαβαίνετε ότι για έναν που έχει οικογένεια τα πράγματα είναι δύσκολα υπό αυτές τις συνθήκες. Ομως και αυτοί που δεν έχουν οικογένεια είναι δύσκολο να κάνουν, όταν κάθε χρόνο βρίσκονται σε άλλο μέρος. Ούτε σχέσεις δεν μπορούν να κάνουν καλά – καλά».
Υπό αυτές τις συνθήκες οι αναπληρωτές ουσιαστικά είναι σαν να είναι “χορηγοί” της εκπαίδευσης αφού τα χρήματα που παίρνουν πάνε τα περισσότερα σε εισιτήρια και έξοδα διαβίωσης (ενοίκια, φαγητό κ.λπ.). «Προσωπικά αισθάνομαι ότι έχω εγκλωβιστεί σε αυτή την κατάσταση. Κάνω 10 χρόνια αυτή τη δουλειά και δεν ξέρω καθόλου τι θα γίνει στο μέλλον. Οι πρόσφατες εξαγγελίες της κυβέρνησης για προσλήψεις είναι στη θετική κατεύθυνση όμως αυτό που θα ήθελα είναι να υπάρχει μια ξεκάθαρη εικόνα από την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα γύρω από το θέμα των αναπληρωτών, των προσλήψεων και γενικότερα του δημόσιου σχολείου ώστε ο καθένας να πάρει τις αποφάσεις του».
«Υπάρχει κάποια ανταμοιβή για όλο αυτό που ζείτε;», ρωτάμε πριν κλείσουμε την κουβέντα μας με τον Αντώνη: «Η επαφή με τα παιδιά σου δίνει δύναμη. Ειδικά όταν οι μαθητές αναγνωρίζουν την προσπάθειά σου. Αυτή είναι η ανταμοιβή μας».
Διδάσκοντας στην άγονη γραμμή
Από τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα, για μάθημα ως αναπληρωτής στην άγονη γραμμή. Ηταν το 2009 όταν ο φιλόλογος Δημήτρης Σταματάκης έχοντας περάσει ήδη τα 40, πήγε να εργαστεί ως αναπληρωτής στα Ψαρά. Σήμερα συμπληρώνει μια δεκαετία ως αναπληρωτής καθηγητής, διδάσκοντας στο ΓΕΛ Τυμπακίου στο Ηράκλειο ενώ η σύζυγος του Ελένη, επίσης φιλόλογος, ζει στο γειτονικό Ρέθυμνο. Συναντιούνται τα Σασαββατοκύριακα και τις αργίες.
Όπως μας είπε, έχοντας κάνει ένα πολυετή κύκλο στην ιδιωτική εκπαίδευση στην Αθήνα, με ιδιαίτερα και φροντιστήρια, αποφάσισε να δώσει ΑΣΕΠ και να έρθει στην Κρήτη, ελπίζοντας να διοριστεί στο δημόσιο. «Είχα κουραστεί, είχα περάσει τα 40, και δεν άντεχα άλλο τα ιδιαίτερα τα φροντιστήρια, αυτό το ψυχοφθόρο “κυνήγημα”. Ομως έπεσα στην κακή εποχή της κρίσης… Το 2009 διορίστηκα στην άγονη γραμμή στα Ψαρά. Θυμάμαι πήρα το καράβι και μέσω Χίου φτάσαμε μετά από 3,5 ώρες στα Ψαρά. Αγονη γραμμή ωστόσο… εκεί γνώρισα την γυναίκα μου».
ΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΜΕ ΕΝΑ ΜΑΘΗΤΗ
«Οι μαθητές στα Ψαρά, κάθε χρόνο Γυμνάσιο – Λύκειο και οι έξι τάξεις, είναι μόλις 20-25 μαθητές. Όλο το νησί είναι ένα χωριό 300 ανθρώπων. Σε κακοκαιρία και άσχημο καιρό, ήμασταν αποκλεισμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Τα παιδιά εκεί δεν έχουν πρόσβαση σε φροντιστήρια. Θα πρέπει ο καθηγητής μέσα στην τάξη να κάνει καλή δουλειά. Άλλωστε οι τάξεις έχουν 3-4 μαθητές. Θυμάμαι, ότι μόλις πήγα στα Ψαρά, έτυχε να έχω έναν μόνο μαθητή στην Γ’ Λυκείου. Και όταν ήρθε η ώρα της πενταήμερης εκδρομής εγώ τον συνόδεψα στην Κρήτη. Το παιδί δεν είχε ξανά φύγει ποτέ από το νησί του».
Ζώντας σε ένα νησί της άγονης γραμμής ως εκπαιδευτικός, «θα πρέπει πρώτα να πλησιάσεις εσύ μια μικρή κοινωνία, για να σε πλησιάσει και εκείνη.
Αν δεν ανοίξεις το σπίτι σου στους ανθρώπους δεν θα ανοίξουν και εκείνοι το δικό τους σπίτι σε σένα. Είναι αμφίδρομο αυτό», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Μετά τα Ψαρά, ο κ. Σταματάκης μαζί με την σύζυγό του αποφασίσανε να επιστρέψουν στην Κρήτη. Εκείνη διορίστηκε μόνιμα στο Σπήλι, εκείνος όμως είναι ακόμη αναπληρωτής….
«Δυστυχώς τρέχω ακόμα όπου με βάλει κάθε χρόνο ο Πίνακας. Το 2012 διορίστηκα στον Βάμο, ήμουν τυχερός γιατί υπήρχε ένα κενό εκεί λόγω μια συναδέλφισσας που έμεινε έγκυος. Από εκεί και πέρα δεν ήμουν τυχερός… Την επόμενη χρονιά βρέθηκα στο Ν. Ηρακλείου και μέχρι σήμερα υπηρετώ εκεί, στο Τυμπάκι ενώ η γυναίκα μου μένει στο Ρέθυμνο και κάθε μέρα πηγαίνει στο Σπήλι όπου διδάσκει. Δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό, γιατί δοκιμάζεται έτσι μια ανθρώπινη σχέση. Θέλει προσπάθεια… Βρισκόμαστε τα Παρασκευοσαββατοκύ- ριακα».
«Είναι ψυχοφθόρο, γιατί θα πρέπει να συντηρούμε με τους πενιχρούς μας μισθούς, τρία σπίτια. Δύο που ενοικιάζουμε και ένα που είναι η έδρα μας στο Γαβαλοχώρι» μας λέει ο κ. Σταματάκης και προσθέτει λέγοντας: «το χειρότερο από όλα όμως είναι αυτή η απάνθρωπη ομηρία των αναπληρωτών τόσα χρόνια, να καλύπτουν μόνιμες ανάγκες και να μην τους διορίζει μόνιμα το Κράτος. Να μην ξέρει ο αναπληρωτής σήμερα, 45 ετών, 50 ετών, 55 ετών το πού θα διδάσκει του χρόνου, πού θα είναι του χρόνου… Αυτό είναι απάνθρωπο! Είναι ζωώδες!».
Σύγχρονη Οδύσσεια
Ολα τα μεταφορικά μέσα ακόμα και λάντζες, θαλάσσια ταξί, καΐκια έχει χρησιμοποιήσει για να μετακινηθεί στα νησιά της άγονης γραμμής και σε πολλούς άλλους προορισμούς ανά την Ελλάδα ο καθηγητής θεολογίας Νίκος Σπυρόπουλος από το 2007 που δούλεψε πρώτη φορά στην εκπαίδευση.
Κάθε χρόνο με τα προσωπικά του πράγματα στο χέρι παίρνει το δρόμο για το σημείο όπου έχει τοποθετηθεί.
Ρόδο, Κίμωλο, δύο χρόνια στη Σχοινούσα (Κουφονήσια) στο Αιγαίο, μετά πέρασε στο Ιόνιο και υπηρέτησε σε Κεφαλονιά και Λευκάδα, ακολούθησαν δύο χρόνια στα Χανιά και μετά Χαλκίδα, Λέρος και πάλι Χανιά φέτος!
«Οταν ξεκίνησα να εργάζομαι, υπήρχε μια προοπτική καθώς οι αναπληρωτές τότε κάλυπταν περισσότερο τις έκτακτες ανάγκες, κάποιες άδειες, κάποιες ασθένειες συναδέλφων μόνιμων. Με τις πολιτικές που ακολουθούνται τα τελευταία χρόνια από την έναρξη των μνημονίων ο διορισμός έχει γίνει όνειρο για μας αλλά και εφιάλτης για τους μαθητές και τους γονείς που βλέπουν τα κενά να καλύπτονται τον Νοέμβρη, τον Δεκέμβρη και τον Γενάρη» μας εξηγεί.
Το χειρότερο για ένα αναπληρωτή είναι η εργασιακή ομηρεία και του ότι δεν διαθέτει ούτε κατά το ελάχιστο τα δικαιώματα ενός μόνιμου εκπαιδευτικού με τον οποίο υπηρετούν στο ίδιο σχολείο! «Οκτώ χρόνια τώρα και ούτε ένας διορισμός! Όταν πάνω από 30.000 εκπαιδευτικοί έχουν συνταξιοδοτηθεί. Εχει παγιωθεί έχει γίνει ο κανόνας η ελαστική εργασία, χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Δεν μπορείς να αρρωστήσεις γιατί σου αφαιρούν το μισό ημερομίσθιο, δεν δικαιούνται άδεια ανατροφής οι εργαζόμενες που έχουν κάνει παιδί. Και την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός μιλάει πάλι για προσλήψεις στη Δ.Ε.Θ. και ο κ. Μητσοτάκης παρουσιάζει το δικό του… όραμα για το σχολείο που το καταστρέφει αφού με τις λογικές του οι καθηγητές δεν θα ασχολούνται με το μάθημα αλλά πώς να βρουν… χορηγούς και έσοδα για το σχολείο ώστε να είναι λειτουργικό, διαφορετικά θα κλείσει. Συγχωνεύσεις σχολειών, αύξηση μαθητών ανά τμήμα και νεοφιλελεύθερες στρατηγικές που οδηγούν στην υποστελέχωση και υπολειτουργία στην ουσία του σχολείου. Αυτό είναι που ζούμε όλα αυτά τα χρόνια» τονίζει.
Όσο για τις απολαβές ένας αναπληρωτής μπορεί μετά από 10 χρόνια υπηρεσία να παίρνει ένα μισθό 900 ευρώ περίπου αλλά την ίδια ώρα υπάρχουν αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου που ξεκινάνε από τα 580 ευρώ το μήνα.
ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ
Και αν το εργασιακό και μισθολογικό παρόν παρουσιάζεται… μαύρο, οι αναμνήσεις από την “άγονη γραμμή” είναι πάντα ξεχωριστές. «Δεν μπορώ να ξεχάσω νησιά όπως η Σχοινούσα με τους 200 κατοίκους όπου το σχολείο είναι η καρδιά της τοπικής κοινωνίας. Η σχολική αίθουσα γίνεται το απόγευμα κινηματογραφική αίθουσα, αποτελεί σημείο συνάθροισης για τους κατοίκους. Εκεί πραγματικά βλέπεις τον κοινωνικό ρόλο του σχολείου. Και τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Οταν είχα πάει, η Σχοινούσα είχε 18 μαθητές και τώρα έχει 2 και η Κίμωλος 4! Γιατί να καθήσει ένας γονιός με το παιδί του όταν ξέρει ότι τα κενά στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο θα καλυφθούν τον Ιανουάριο; Επίσης δεν μπορώ να ξεχάσω τη θητεία μου στο Εσπερινό Γυμνάσιο και Λύκειο στα Χανιά. Με μαθητές οικογενειάρχες, εργαζόμενους που παρακολουθούσαν τα μαθήματα με μεγάλη συνέπεια, μεγάλη αγάπη και με μεγάλη επιτυχία να περνάνε σε πολύ καλές σχολές. Όπως επίσης και το Μουσικό Γυμνάσιο. Αυτές είναι οι στιγμές που δεν ξεχνιούνται».
Η κοινωνική πραγματικότητα για τον αναπληρωτή είναι κάτι παραπάνω από δύσκολη, ειδικά σε τουριστικές περιοχές όπως τα Χανιά. «Η κατάσταση είναι γνωστή. Ελάχιστα τα διαθέσιμα σπίτια, τα νοίκια πανάκριβα και τις περισσότερες φορές σου λένε ότι τον Ιούνιο θα πρέπει να βγεις από το σπίτι γιατί το θέλουμε για Arbnb. Υπάρχουν περιπτώσεις συναδέλφων που σε άλλη περιοχή υπηρετεί ο άντρας, σε άλλη η γυναίκα του, το παιδί μένει με τη γιαγιά ή μετακομίζει και η γιαγιά δίπλα σε κάποιον από τους γονείς! Για να ξεπεραστούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν κάθε χρόνο τα σχολεία, πρέπει να γίνουν μόνιμοι διορισμοί, ώστε όλοι οι εκπαιδευτικοί να βρίσκονται την 1η Σεπτεμβρίου στα σχολεία. Δεν γίνεται διαφορετικά χωρίς μόνιμους διορισμούς. Στην Ελλάδα εργάζονται 25.000 αναπληρωτές που στην ουσία αναπληρώνουν τους εαυτούς τους!» σημειώνει. Από την αρχή της χρονιάς στην Κρήτη έχουν χαθεί 900 ώρες θρησκευτικών μας λέει ο καθηγητής τονίζοντας ότι παρόλα αυτά στη Β΄ φάση αναπληρωτών προσλήφθηκε μόλις ένας για όλο το νησί και παραλίγο να… σπάσει το ρεκόρ του 2012-2013 που δεν είχε προσληφθεί ούτε ένας!
Η Ειδική αγωγή στην… αναπλήρωση
Τον 6ο και 5ο χρόνο που εργάζονται ως αναπληρωτές συμπληρώνουν αντίστοιχα οι Γιάννης Κίδας από τις Σέρρες και Αουρόρα Χίλα από την Αρτα που πλέον εργάζονται στο 1ο Ειδικό Σχολείο Χανίων αφού έχουν κάνει σπουδές στην Ειδική Αγωγή.
«Τον Σεπτέμβριο του 2013 τα αποτελέσματα βγήκαν στις 11 το βράδυ και έπρεπε την επόμενη το πρωί να είμαι στη Ρόδο. Καταλαβαίνετε ότι έκανα έναν αγώνα δρόμου… Πήγα στη Ρόδο και από εκεί με έστειλαν στην Κω. Εκεί έμεινα ένα χρόνο. Την επόμενη χρονιά βρέθηκα στην Αθήνα, έπειτα για δύο χρόνια στον Αγιο Νικόλαο, ένα χρόνο στην Πάτρα και φέτος για πρώτη φορά στα Χανιά. Να σκεφτείς ότι όταν σκεφτόμουν τι να σπουδάσω ήμουν ανάμεσα στον δάσκαλο και τον στρατιωτικό και υπερίσχυσε το πρώτο γιατί το δεύτερο έχει… πολλές μεταθέσεις!» μας αφηγείται ο Γιάννης.
Τον ρωτάμε για το τι κρατάει από την περιπλάνησή του αυτήν την τελευταία 6ετία. «Δεν μπορώ να μην κρατήσω κάθε χρόνο στα τέλη Αυγούστου το άγχος μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα για το πού θα πάω και η ταλαιπωρία κάθε Σεπτέμβρη για να βρούμε σπίτι. Για τους φοιτητές τα αποτελέσματα βγαίνουν 15 Αυγούστου και τα μαθήματα ξεκινάνε 1η Οκτωβρίου. Για μας πρέπει να είσαι την επόμενη των αποτελεσμάτων στον τόπο που τοποθετήθηκες και στη συνέχεια να βρεις ξενοδοχείο μέχρις ότου μάθεις το σχολείο που θα τοποθετηθείς ώστε να βρεις και σπίτι εκεί κοντά! Το άγχος είναι πολύ μεγάλο. Και τα δύο τελευταία χρόνια έχουμε ένα “προνόμιο” σε σχέση με τους άλλους αναπληρωτές να μας παίρνουν σχετικά νωρίς και να είμαστε από την 1η ημέρα στο σχολείο» δηλώνει ο εκπαιδευτικός.
“ΣΟΚ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ”
«Επειδή είμαστε εκπαιδευτικοί Ειδικής Αγωγής υπάρχει και ένα άλλο πολύ μεγάλο θέμα. Κάνουμε μάθημα σε παιδιά με ειδικές ανάγκες ή μαθησιακές δυσκολίες και δεν είναι ό,τι καλύτερο να αλλάζουν κάθε χρόνο δάσκαλους. Στο 1ο Ειδικό φέτος πήγαμε 6 νέοι δάσκαλοι! Ολοι οι προηγούμενοι ήταν αναπληρωτές. Για τα παιδιά ήταν μεγάλο “σοκ”, να μην έχουν γνώριμα πρόσωπα και οι πρώτες ημέρες και για αυτά και για μας ήταν πολύ δύσκολες. Ακόμα δεν έχουμε κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Τα παιδιά αυτά θέλουν ένα πρόσωπο αναφοράς, να νιώθουν μια ασφάλεια» είναι τα λόγια της Αουρόρα. Η νέα εκπαιδευτικός ήλθε από την Αρτα πριν από 5 χρόνια και κάθε χρόνο επανατοποθετείται στα Χανιά.
«Είμαι τυχερή σε αυτό» λέει η κοπέλα, που όταν την ρωτάμε για το κόστος ζωής παρατηρεί πως «είναι πολύ μεγάλο, γιατί έχω αλλάξει και εγώ σπίτια, έχω ψάξει αρκετά και αν δεν δούλευα το καλοκαίρι δεν θα μπορούσα να πληρώσω τα έξοδα μετακίνησης και τα έξοδα μου μέχρι να μας πληρώσουν. Γιατί μια γκαρσονιέρα ανθρώπινη κοστίζει από 300 ευρώ και πάνω και είναι πραγματικά εξοντωτικές οι τιμές για μας».
Σε αυτό το σημείο παρεμβαίνει και ο Γιάννης. «Για μένα ήταν ό,τι το χειρότερο αυτό το πράγμα, η εύρεση στέγασης. Μας βλέπουν ως μια ευκαιρία για να βγάλουν χρήματα, μας ρωτάνε τι μισθό παίρνουμε, μας λένε ότι θα πρέπει να φύγουμε στις αρχές Ιουνίου! Αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε!».
Οι δύο νέοι εκπαιδευτικοί προβληματίζονται και για τον χώρο όπου φιλοξενεί ται το 1ο Ειδικό Σχολείο αφού παρουσιάζει πάρα πολλά προβλήματα (δεν λειτουργεί ασανσέρ, πολλά σκαλιά, οι μισές αίθουσες έχουν μπαλκονόπορτες χωρίς κάγκελα κ.α.) για τα οποία θα ήθελαν την στήριξη των τοπικών φορέων.
Παράλληλα σημειώνουν την ανάγκη στήριξης από τους γονείς και την κοινωνία προκειμένου να γίνουν οι αναγκαίες μόνιμες προσλήψεις.
«Εννιά χρόνια, εννιά προορισμοί»
«Είμαστε χρηματοδότες του Υπουργείου Παιδείας! Με ελάχιστους μισθούς, σε συνθήκες ελαστικής εργασίας προσπαθούμε να σταθούμε αξιοπρεπώς πηγαίνοντας σχεδόν κάθε χρόνο σε άλλη περιοχή της χώρας» αναφέρει ο Αλί Μουσταφάογλου, δάσκαλος από τη μειονότητα της Θράκης που αυτήν την εποχή υπηρετεί στα Χανιά. Μας περιγράφει ένα απίστευτο οδοιπορικό, 9 μεταθέσεων σε 9 χρόνια σε κάθε σχεδόν γωνιά της χώρας.
«Νιώθεις το αίσθημα πολλές φορές ότι είσαι ο άνθρωπος που λυπούνται όλοι, ο δασκαλάκος, ο άνθρωπος που είσαι το μπαλάκι που το πετάνε ανά τη χώρα και η εύκολη λύση. Ευτυχώς για μας η παρηγορία είναι τα βλέμματα των παιδιών κάθε φορά που μπαίνουμε στην τάξη
• ΖΑΚΥΝΘΟΣ: «Πρώτος σταθμός οι Ορθωνιές Ζακύνθου σε ένα απομακρυσμένο, μονοθέσιο σχολείο. Ακόμα και τότε ήταν δύσκολο να βρεις σπίτι σε ένα χωριό με 50 κατοίκους, το ενοίκιο από τον πρόεδρο του χωριού ήταν 300 ευρώ. Για αυτό και οι τοπικοί φορείς, δήμαρχοι, Περιφέρειες θα ’πρεπε να έχουν κάποια μέριμνα για τη στέγαση των αναπληρωτών δασκάλων που αμείβονται ελάχιστα και πηγαίνουν στα απομακρυσμένα χωριά και περιοχές για να διδάξουν τα παιδιά εκεί…»
• ΚΕΡΚΥΡΑ: «Δεύτερη χρονιά η Κέρκυρα. Τα ίδια προβλήματα με τη στέγαση».
• ΝΑΞΟΣ: «Τρίτη χρονιά η Νάξος, η Κομιακή ένα ορεινό χωριό του νησιού. Σε αντίθεση με τη Ζάκυνθο ο πρόεδρος εκεί είχε παραχωρήσει σε εμένα και στον αγροτικό γιατρό ένα δωμάτιο στον ξενώνα ώστε να μένουμε δωρεάν! 10 μαθητές εκεί με έξι τάξεις, πάλι μονοθέσιο. Εκτελούσα και χρέη προϊσταμένου. Ο αναπληρωτής προϊστάμενος παίρνει το επίδομα των 70 ευρώ, ενώ ο μόνιμος προϊστάμενος 150 ευρώ για την ίδια θέση για την ίδια δουλειά! Δεν έχεις δικαίωμα ούτε να αρρωστήσεις, δεν μπορείς να πάρεις αναρρωτική άδεια γιατί οι συμβάσεις μας είναι ιδιωτικού δικαίου. Για αυτό και διεκδικούμε την εξίσωση των εργασιακών μας δικαιωμάτων…»
• ΜΕΛΙΣΣΙΑ ΑΘΗΝΑ: «Από τα μονοθέσια σε ένα τεράστιο σχολείο με 400 μαθητές ως εκπαιδευτικός παράλληλης στήριξης. Εξαιτίας της πολιτικής των συγχωνεύσεων, των συμπτήξεων των τμημάτων που ξεκίνησαν στην αρχή της χρονιάς και συνεχίζονται. Υπήρχαν διαγνώσεις από το ΚΕΔΥ ότι το παιδί είχε ανάγκη παράλληλης στήριξης συνεχώς και το Υπουργείο Παιδείας έλεγε ότι ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να πάει σε 3 παιδιά. Και εγώ ο επιστήμονας αναιρούμαι, και η δουλειά των ανθρώπων στα ΚΕΔΥ αναιρείται. Δεν δέχθηκαν ένα τέτοιο διαμοιρασμό, υπήρξαν κινητοποιήσεις με τη στήριξη γονιών, των άλλων εκπαιδευτικών και αναγκάστηκε τότε το υπουργείο να φέρει και δεύτερο εκπαιδευτικό όπως είχε υποχρέωση κιόλας.
• ΑΜΟΡΓΟΣ: «Πάλι στην άγονη γραμμή, στην Αρκεσίνη ένα χωριό στα νότια με πολύ άσχημο οδικό δίκτυο. Εκεί είχα ένα πολύ άσχημο ατύχημα, ευτυχώς γλύτωσα τα χειρότερα. Σε ένα δημοτικό σχολείο με 14 μαθητές… Και όλα αυτά πάντα μέσα στη αβεβαιότητα για το πότε θα γίνει η πρόσληψη, αν θα είσαι δάσκαλος τάξης, στο ολοήμερο, στην παράλληλη κ.ά.
• ΣΧΟΙΝΟΥΣΑ: «Στο μικρό νησί, πάλι μονοθέσιο σχολείο με 7 μαθητές. Με ένα αγροτικό ιατρείο, να περιμένεις τον “Σκοπελίτη” το πλοίο να σου φέρει την παραγγελία από το Super market της Νάξου, γιατί οι τιμές στις Σχοινούσα ήταν διπλάσιες…».
• ΜΗΛΟΣ: «Νέα χρονιά, νέο νησί αυτή τη φορά στη Μήλο. Νέα αναζήτηση σπιτιού, τιμές πάλι στα ύψη 400 και 450 ευρώ! Παράλογα πράγματα παραπάνω από το μισό του μισθού. Ξανά από το μηδέν, άλλο σχολείο, άλλα παιδιά.»
• ΗΡΑΚΛΕΙΑ: «Το μικρό νησί κάτω από τη Νάξο στα Κουφονήσια. Εξαιρετικοί άνθρωποι, πολύ καλή ατμόσφαιρα. Το καλό σε αυτές τις περιοχές είναι ότι μπορεί η επίσημη πολιτεία και το κράτος να σε αντιμετωπίζουν ως το “δασκαλάκο” αλλά εκεί υπάρχει εκτίμηση και σεβασμός για αυτό που επιτελείς. Τον γονέα θα τον δεις το απόγευμα στο καφενείο, θα παίξετε μαζί χαρτιά, θα σε καλέσει σπίτι να φάτε μαζί το ψάρι που έβγαλε ο ίδιος.
• ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ: «Φετινός σταθμός το Κολυμπάρι Χανίων, το Δημοτικό Σχολείο. Ευτυχώς μαζί με τη σύντροφο μου. Επιτέλους μαζί! Είναι το θετικό της Κρήτης ότι έχει πολύ μεγάλες ανάγκες. Μπορεί να μην είσαι σίγουρος για το πού θα τοποθετηθείς αλλά ήμασταν τυχεροί».
Η ελπίδα για τον εκπαιδευτικό είναι επιτέλους κάποια στιγμή να δικαιωθούν οι αγώνες και οι προσπάθειες ετών. «Οι τοπικές κοινωνίες μαζί με τους εκπαιδευτικούς πρέπει να ζητήσουν μόνιμους εκπαιδευτικούς για αυτές τις θέσεις. Οι προσλήψεις να γίνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό π.χ. με το ΕΣΠΑ είναι ένα άλλο καθεστώς με τις εργασιακές σου σχέσεις να είναι πάλι ελαστικές. Η κανονικότητα που ζούμε είναι η υποχρηματοδότηση, που λειτουργεί σε βάρος των ίδιων των μαθητών των γονέων, των εκπαιδευτικών, όλης της κοινωνίας. Διαβάζουμε για πλεονάσματα 6 και 7 δισ. ευρώ, είναι δυνατόν να μην διατίθεται ένα μέρος των πόρων αυτών για την Παιδεία; Για αυτό ζητάμε άμεσα, τώρα μόνιμους και μαζικούς διορισμούς».
