Η νυφίτσα βρίσκεται σ’ όλη την Κρήτη και είναι γνωστή με το όνομα Καλογιαννού.
Είναι ένα μικρό ζώο, το μικρότερο αρπακτικό θηλαστικό. Το σώμα της Νυφίτσας είναι και μέχρι 30 εκατοστά μήκος, ενώ η ουρά της φτάνει και μέχρι 13 εκατοστά. Το κεφάλι της είναι μικρό με στρογγυλά αυτιά, λαιμό παχύ και μικρό και πόδια κοντά. Το χρώμα της Νυφίτσας ή Καλογιαννούς είναι ανοικτό καφέ.
Ζει σχεδόν παντού στον κάμπο των Χανίων και στα ημιορεινά μέρη. Δεν της αρέσει καθόλου το χιόνι και σπάνια θα τη βρούμε σ’ ορεινά χωριά. Η Νυφίτσα κυνηγά τη νύχτα, αλλά πολλές φορές και την ημέρα αν πεινάει. Φωλιάζει υπόγεια, ανάμεσα σε πέτρες, σε ρίζες και κορφές δέντρων. Σε πολλά δέντρα, ιδίως πλατάνια, η Νυφίτσα καταπατά φωλιά σκίουρων αφού τους φάει ή τους διώξει.
Τη στρώνει με ξερά φύλλα για να τη κάνει πιο άνετη και να γεννήσει εκεί τα μικρά της. Τρέφεται με ποντικούς, μικρούς λαούς, μικρά κουνέλια, αβγά, μικρά πουλιά, ακόμη και βατράχια.
Όταν δεν βρίσκει άλλη τροφή επιτίθεται στις κότες και είναι πραγματική μάστιγα. Αυτοί που έχουν κότες, για να τις προφυλάξουν, φτιάχνουν συρμάτινους φράκτες αλλά και πάλι η Καλογιαννού καταφέρνει ν’ αρπάξει κάποιο κοτόπουλο ή να φάει τ’ αβγά.
Ένα πρωινό είχα πάει βόλτα στον ποταμό που περνάει κοντά στο Μετόχι Μενεκλέρι και αντίκρισα κάτι το καταπληκτικό. Δυο ποντικοί – αρουραίοι, μετέφεραν ένα αβγό για να το φάνε στη φωλιά τους πάνω σ’ ένα πλάτανο.
Πώς; Ο ένας ποντικός ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα και στην κοιλιά του είχε ένα αβγό που το κρατούσε με τα πόδια του και ο άλλος τον τραβούσε από την ουρά για να το ανεβάσουν στη φωλιά τους, πάνω στον Πλάτανο και να το φάνε. Άδικος κόπος. Μια νυφίτσα παραφύλαγε. Τους επιτέθηκε, γράπωσε τον ένα, ο άλλος κατάφερε να ξεφύγει. Πλούσιο το γεύμα της, κρέας και φυσικά τ’ αβγό που της αρέσει πολύ.
Σήμερα υπάρχουν αρκετές Νυφίτσες στην ύπαιθρο αλλά και κοντά στην πόλη. Ο άνθρωπος όμως τις κυνηγά επειδή τρώνε τις κότες και τα μικρά κουνέλια κι έτσι έχει μειωθεί πάρα πολύ ο πληθυσμός τους.
