Η οδήγηση θέλει προσοχή

Πέρασε βιαστικά τη διασταύρωση με κόκκινο. Προσπέρασα με το μηχανάκι μου το super turbo diesel αυτοκίνητο των δεν ξέρω γω πόσων χιλιάδων κυβικών, έχοντας στο νου μου στο επόμενο φανάρι που θα μας πιάσει, να σταματήσω δίπλα και να πω ότι είναι ανώφελο να τρέχει για να γλυτώσει ένα φανάρι, αφού στην πόλη υπάρχουν πολλά φανάρια και αν περάσεις το πρώτο θα σε πιάσει το επόμενο, ότι είναι ανώφελο να περνάει με κόκκινο για να κερδίσει χρόνο, αφού ο χρόνος μπορεί να σταματήσει τελείως να μετρά, από μια τέτοια  απερισκεψία. Πλησιάζοντας όμως στο επόμενο φανάρι που λέγαμε, διαπίστωσα ότι μιλάει στο κινητό. Άσε είπα είναι απασχολημένη… με αυτά θα ασχολείται;
Η παρατήρηση δεν έχει να κάνει με το φύλλο, την ηλικία, το όχημα, ή το χρώμα μαλλιών.
Μπορεί να κάνει το ίδιο ένας παππούς που οδηγεί φιατάκι ή ένας ντελιβεράς που οδηγεί παπάκι.
Έχει να κάνει με την απερισκεψία, τη βλακεία, την υπεροψία, τη σιγουριά ότι εγώ δεν κάνω λάθη και είμαι οδηγάρα, που διακατέχει πολλούς από μας όταν ανεβαίνουμε σε οχήματα.
Θα πρέπει να σκεφτούμε όμως, πόσες χιλιάδες ώρες οδηγάμε στη ζωή μας και πως μπορούμε να προκαλέσουμε ατύχημα μόνο με το νόμο των πιθανοτήτων, χωρίς να το θέλουμε, από αφηρημάδα, ή από απροσεξία.
Πόσο μάλλον όταν περνάμε με κόκκινο συνειδητά για να προλάβουμε δεν ξέρω και γω τι. Η οδήγηση θέλει προσοχή γιατί είναι άδικο από μια τέτοια επιπολαιότητα να κλείσουμε δύο σπίτια.