Όταν στέκεται κανείς μπροστά στον ωκεανό, βρίσκεται μπροστά σε μια αιωνιότητα κυμάτων- ένα πέπλο που καλύπτει τα 7/10 της Γης. Κρυμμένα από κάτω βρίσκονται βουνά και φαράγγια που μπορούν να συγκριθούν με οτιδήποτε υπάρχει στην ξηρά. Εκεί βρίσκει κανείς τον μεγαλύτερο βιότοπο της Γης, που φιλοξενεί δισεκατομμύρια φυτά και ζώα- η πλειονότητα των ζωντανών πλασμάτων του πλανήτη.
Σε αυτόν τον εν πολλοίς αθέατο κόσμο, ισχυρά κύματα- «λεωφόροι» κινούν θερμά ύδατα χιλιάδες χιλιόμετρα βόρεια και νότια, από τους τροπικούς σε ψυχρότερες ζώνες, ενώ ψυχρότερα νερά μετακινούνται από τους πόλους προς θερμότερα κλίματα.
Πρόκειται για ένα σύστημα το οποίο εκλαμβάνουμε ως δεδομένο, όπως πχ και την κυκλοφορία του ίδιου μας του αίματος. Ρυθμίζει σε μεγάλο βαθμό τη θερμοκρασία της Γης, και αντισταθμίζει την πρόσφατη άνοδο των ατμοσφαιρικών θερμοκρασιών, απορροφώντας μεγάλο μέρος της θερμότητας που παράγεται από τους ανθρώπους και το διοξείδιο του άνθρακα. Χωρίς αυτούς τους «μηχανισμούς» του ωκεανού να ρυθμίζουν τις θερμοκρασίες, η Γη δεν θα ήταν κατοικήσιμη.
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, ωστόσο, οι ωκεανοί έχουν υποστεί άνευ προηγουμένου θέρμανση. Τα ρεύματα έχουν αλλάξει. Οι αλλαγές αυτές είναι ως επί το πλείστον αθέατες από τη Γη, αλλά αυτή η κρυμμένη κλιματική αλλαγή έχει ανησυχητικές επιπτώσεις στη θαλάσσια ζωή- πρακτικά δημιουργώντας μια τρομερών διαστάσεων υποθαλάσσια προσφυγική κρίση.
Διαβάστε περισσότερα στη Huffingtonpost.gr