Η ομιλία του Μίκη

Κύριε διευθυντά,
είναι γνωστό ότι όλα τα δημόσια πρόσωπα πρέπει να προσέχουν την υστεροφημία τους. Πόσο μάλλον όταν έχουν το βάρος και την ιστορία του μουσικού Μίκη Θεοδωράκη.
Αυτά που άκουσε ο ελληνικός δημοκρατικός λαός τον εξέπληξαν.
Είχαν τα ίδια μηνύματα μ’ αυτά που ακούγαμε στα χρόνια της δικτατορίας και από τους νοσταλγούς του φασισμού της “Χρυσής Αυγής”.
Αποκήρυξε την ιδεολογία του καταχειροκροτούμενος από τον Μιχαλολιάκο, τον Κασιδιάρη, τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη και άλλους υμνητές δικτατορικών ιδεολογιών.
Μάλιστα ενθουσίασε τόσο πολύ τον γιο του μεγαλύτερου βασανιστή της Μακρονήσου του περιβόητου λοχαγού Σκαλούμπακα, που έφθασε στο σημείο να πει ότι δικαιώθηκε ο βασανιστής πατέρας του γι’ αυτή την αποκήρυξή του. Λιγότερη θα ήταν η μομφή αν την αποκήρυσσε στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου ή μετά απ’ αυτόν, γιατί θα βρισκόταν κάτω από την πίεση των βασανιστηρίων, παρά τώρα που ανενόχλητος διάλεξε τη στιγμή και μάλιστα σε περίοδο Δημοκρατίας.
Ηταν 15 Μαΐου 1972 όταν με συνέλαβαν σαν πρόεδρο των Κρητών φοιτητών και με έβαλαν στην απομόνωση της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών. Στο διπλανό κελί ήταν ο δικηγόρος και αγωνιστής Παναγιώτης Κανελάκης, μέλος του Δ.Σ. της ΕΚΙΝ.
Σιγοτραγουδούσαμε ένα τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη το «σώπα όπου ’να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες».
Τα κελιά μας άνοιξαν από τους ασφαλίτες και μας κτύπησαν, γιατί τραγουδούσαμε όπως μας έλεγαν τραγούδια του κομμουνιστή Μίκη Θεοδωράκη.
Πόσες χιλιάδες νέοι της γενιάς του ’60, του ’70 δεν τραγούδησαν τα τραγούδια του, αφού αποτελούσαν ύμνο προς την ελευθερία αλλά και τρόπο αντίδρασης προς κάθε αντιδραστική και αυταρχική εξουσία!
Τραγούδησαν το τραγούδι του για τον Σωτήρη Πέτρουλα που χάθηκε στη διάρκεια του βασιλικού πραξικοπήματος την 15/7/65.
Τραγούδησαν το “γελαστό παιδί” για τον δολοφονηθέντα υμνητή και αγωνιστή της Ειρήνης Γρ. Λαμπράκη. Τραγούδησαν την “ταράτσα του Ανδρέα” για τα απάνθρωπα βασανιστήρια που υπέστη ο Ανδρέας Λεντάκης.
Τραγουδήσαμε τα τραγούδια του για τη Ρωμιοσύνη, για την ελπίδα, για την ελευθερία.
Και σήμερα υμνείται από ένα σύστημα που σκότωσε τον Πέτρουλα, που δολοφόνησε τον Λαμπράκη, που βασάνισε τον Λεντάκη, που στήριξε την δικτατορία της Χούντας, που πρόδωσε την Κύπρο, που αναζητά “φωτιά και τσεκούρι” για τους Ελληνες δημοκράτες.
Σ’ αυτό το σύστημα ανήκουν όλοι αυτοί που έσπευσαν να αποθεώσουν τον Μ. Θεοδωράκη, για την μεταμέλειά του και την αποκήρυξη της ιδεολογίας του.
Αν αυτά τα διακήρυσσε πριν από 40 χρόνια, θα ήταν η μεγαλύτερη υποστήριξη για τους πραξικοπηματίες, για τους βασανιστές και τους προδότες της Κυπριακής συμφοράς. Θα έλεγαν ότι όλα αυτά τα διέπραξαν για να μην έρθει ο “φασισμός της αριστεράς” όπως τον ονόμασε στην ατυχή ομιλία του στο συλαλλητήριο.
Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Πέτρουλα, του Λαμπράκη, του Μανδηλαρά, του Ρίτσου και του Κατράκη (σύντροφοί του στη Μακρόνησο), του Παναγούλη και όλων όσοι αγωνίστηκαν για μια δημοκρατική διεύρυνση της χώρας.
Τελειώνοντας θα σας αναφέρω ένα γεγονός. Ηταν το 1975, όταν επισκέφθηκε στο γραφείο του στη Βουλή, τον αρχηγό της Ε.Κ. Γ. Μαύρο. Ημασταν παρόντες με τον σοφό δάσκαλο Ε. Παπανούτσο βουλευτή Επικρατείας.
Είπε στον Γ. Μαύρο ότι ήθελε να τον αποχαιρετήσει γιατί αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στη Σουηδία, αηδιασμένος για τη στάση της ΚΝΕ απέναντί του και ότι τον απειλεί ότι θα τον δολοφονήσει!
Ο σοφός Παπανούτσος του είπε «Βρε Μίκη, στη μουσική είσαι ο μοναδικός στην Ελλάδα, ο αδιαμφισβήτητος. Τι την θέλεις την πολιτική που ασχολούνται 8.000.000 Ελληνες;».
Δυστυχώς σήμερα η ψυχή του Λαμπράκη θα κλαίει (υπήρξε ιδρυτής της Νεολαίας Λαμπράκη). Ενώ η ψυχή του βασανιστή Σκαλούμπακα θα χαίρεται όπως είπε ο γιος του!
Βασίλης Πεντάρης
π. βουλευτής Χανίων

Υστερόγραφο: Εγώ είμαι κεντρώος. Τα κόμματα του προοδευτικού χώρου δεν λένε τίποτα μέχρι στιγμής ή του δημοκρατικού τόξου όπως καθιερώθηκε να ονομάζονται!