Η ονειροφανταξιά

Χτες βράδυ, κατ’ όναρ μοι εφάνη ο Αριστείδης. Ένας από τους γνωστούς πολιτικούς της Κλασικής Αθήνας ήλθε εμπρός μου, όχι φανταχτερά ντυμένος μα κουρελιάρης.
Κάτσαμε αντικριστά και πιάσαμε την κουβέντα σαν παλιοί φίλοι. Πρόθυμος να μ’ ακούσει, απαντήσεις έδινε σ’ όλα όσα τον ρωτούσα.
“Αριστείδη, γιατί το πλήθος αγάπησες και για τους πολίτες τάδωσες όλα όπως έφτασε η φήμη μέχρι σήμερα για σένα;”, τον ρωτώ. “Αυτοί ποτέ το λαό ήρεμο δε θ’ αφήσουν, πριχού τον ιδρώτα του όλο να στραγγίξουν…”, μ’ απαντά με δάκρυα στα μάτια και έδειξε προς τους δημαγωγούς που τρέχαν προς την Εκκλησία του Δήμου!
“Γιε του Λυσιμάχου, πες μου γιατί φιλόπατρης ήσουν;”, του ξαναλέω και εκείνος μ’ αποκρίθηκε και κοίταξε προς τους λαοπλάνους που τρέχαν στο Δημόσιο Ταμείο: “Αυτοί ποτέ το λαό λέφτερο δε θ’ αφήσουν, πριχού τη γη μας όλη να πουλήσουν έναντι πινακίου φακής!”
“Αριστείδη, αποκρίνου με γιατί το δίκαιο αγαπούσες και λιτός ήταν ο βίος σου;” τον ρωτώ και ο γιος του Λυσίμαχου, πριχού φύγει προς την Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ. και αφήσει εμάς στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, μού λέει: “Το δίκαιο αγαπούσα, οι πολίτες για να ξυπνήσουν και τους τυράννους με τους ραβδούχους τους μακριά από την πατρίδα για να ‘ξορίσουν! Και φτωχικά ζούσα, γιατί ο πιο μεγάλος πλούτος για έναν πολίτη θαρρώ ότι είναι νάχει η πατρίδα του δημοκρατικό πολίτευμα!”…