“Η Οπερα της Πεντάρας”

Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας έλεγε ο Κάρολος Κούν.
Το θέατρο και γενικότερα η τέχνη μπορούν πραγματικά να κάνουν έναν άνθρωπο καλύτερο και πιο δυνατό. Είναι η υπενθύμιση της αρμονίας, της τάξης, του φωτός και της ύπαρξης νοήματος μέσα στο χάος. Όλες οι μορφές τέχνης εκφράζουν εκείνα που δεν μπορούν να <<ειπωθούν>> με άλλο τρόπο. Το θέατρο είναι μια πολύ ιδιαίτερη μορφή τέχνης που συμπεριλαμβάνει κι άλλες. Η ίδια η λέξη εννοεί το χώρο, τους ανθρώπους, τη δράση, την προετοιμασία την τεχνική….. όμως η πιο σημαντική έννοια που κρύβει είναι αυτή της βιωματικής αποκάλυψης των μυστηρίων της ζωής. Στο θέατρο καταλύεται ο χρόνος και η απόσταση και μέσα σε αυτό το πλαίσιο επιτρέπεται η πραγματοποίηση της ανάπτυξης και της αλλαγής. Κι αυτό είναι μια δυνατότητα που έχει κάθε άνθρωπος που βιώνει τα πράγματα, είτε εξωτερικά σαν θεατής είτε εσωτερικά σαν ενεργό κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας.
Η αξία του θεάτρου είναι μεγάλη. Το θέατρο δεν είναι για τον άνθρωπο μόνο ένα είδος ψυχαγωγίας. Είναι ένα ταξίδι που οδηγεί στα βάθη του εαυτού μας, των ανθρώπων γύρω μας, στην κατανόηση του κόσμου και της ζωής. Μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο στην ψυχική και νοητικη ισορροπία, στη βελτίωση των σχέσεων του με τους άλλους και με τον κόσμο.  Είναι ένα δώρο που μας δόθηκε. Είναι εκεί που η ζωή βρίσκει πρόσφορο έδαφος και ενσαρκώνει την εσωτερική αλήθεια της, πέρα από περιορισμούς χώρου και χρόνου. Εκφράζει μια βαθιά πίστη, όπως έλεγε ο Νίτσε, για  την αθανασία της ψυχής και ακόμα  την πίστη για ένα ιδανικό παρελθόν και ένα ιδανικό μέλλον.
Η θεατρική παράσταση με τίτλο ΄΄ Η ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ ΄΄είναι μια μουσική κωμωδία που έγραψε ο Μπέρτολτ Μπρέχτ και συνέθεσε ο Κούρτ Βάιλ το 1928. Με σκηνικό τον υπόκοσμο του Λονδίνου συντίθεται μια σάτιρα βγαλμένη από όνειρα ζητιάνων και προσδοκίες, μια ιστορία από τα παλιά. Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί με την σωστή καθοδήγηση το ομαδικό πνεύμα και την αγάπη για το θέατρο καταφέρνουν το πέρασμα από το εγώ στο εμείς, βιώνουν ο κάθενας την προσωπική του ελευθερία, αλλαζουν προσωπικότητες και μάσκες, περνούν από την καθημερινότητα σε υψηλά συναισθήματα.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση όμορφα και με πολύ αγάπη δοσμένη.
Η σκηνοθεσία και η διδασκαλία είναι της Μυρτώς Τζιγκουνάκη και η χορογραφία της Αθηνας Μαθιουδάκη.
<<Και με όλα αυτά είναι ωραία πάντα η ζωή μας……>>