[Κάποιος θα μπορούσε να μετρήσει τις ώρες, να αφαιρέσει τα δευτερόλεπτα που βαραίνουν κι έπειτα να αποφανθεί: τούτο το μεδούλι, το απόσταγμα είν’ η ζωή…] …Ανάμεσα Χριστούγεννα Πρωτοχρονιά…
Ανάμεσα στις ώρες εκείνες του κεφιού, της περισυλλογής, της ανάγκης να βρεθείς δίπλα στην οικογένειά σου, της στιγμής που θα συμπληρώσει το παζλ των μελλοντικών αναμνήσεων, εκείνων που συνεχώς θα επανέρχονται ως σημεία αναφοράς…
…Ανάμεσα Χριστούγεννα Πρωτοχρονιά… Ανάμεσα σε οροθετημένα χρονικά σημεία για μια ακόμη φορά, έτοιμος να δηλώσω την όποια “παρουσία” στα δρώμενα, στα τεκταινόμενα ενός κόσμου αεικίνητου, μιας συνεχούς περιστρεφόμενης επαναληπτικής πραγματικότητας.
Κάπου… “χαμένος” ανάμεσα στα λαμπιόνια των Χριστουγέννων, το κόκκινο του Santa Claus, το σπήλαιο της γέννησης του μικρού θείου βρέφους, στις ευχές τούτων των ημερών για επί γης Ειρήνη· το μέγα ζητούμενο. Ενα ακόμη αποζητούμενο όπως και πολλά άλλα που αντιλαμβανόμαστε ή μη. Και επιπλέον με ερωτήματα που δεν απαντώνται όπως το παρακάτω: πώς, γιατί να χαθεί μια όμορφη ανθρώπινη διάσταση, μια πάλλουσα καρδιά, για τους άλλους αγωνιούσα όπως αυτή του Γιώργου.
Κι εδώ ακριβώς η… στάση. Σε ένα σημείο ακινησίας που ο νους -μοναχά αυτός- στριφογυρίζει επειδή δεν θέλει να “χαθεί”. Να μην χαθεί στον χρόνο, όπως δεν θα “χαθούν” όσα ο Γιώργος πρόσφερε σ’ αυτήν την πόλη, στους ανθρώπους που τον γνώρισαν άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο.
Η ουσία να λέγεσαι Ανθρωπος, η προσφορά, η ανιδιοτέλεια, η ευγενική φύση μιας πολυπροσωπικότητας που σε άφηνε πάντοτε να νιώθεις πως ο κόσμος γίνεται ομορφότερος ή μπορεί να γίνει καλύτερος -όταν “πολλαπλασιαστούν” τέτοιοι τύποι όπως ο Γιώργος που “έφυγε” αναπάντεχα!
Κι έχω την αίσθηση πως τα δευτερόλεπτα του Γιώργου σε τούτο το πέρασμά του από “εδώ”, είναι αμέτρητα, είναι καταγεγραμμένες ώρες που θα δηλώνουν δυνατά την απουσία του, για όλους, κυρίως για τους δικούς του…
