Η ορφανή σημαία

Εάν δεν σπάσει ο άνεμος το κοντάρι της σημαίας στο ύψωμα, δεν θα ησυχάσει. Τη σημαία την κουρέλιασε, πάνε δυο μέρες τώρα, και βάλθηκε να σπάσει και το κοντάρι.
Θαρρεί κανείς πως έχει νου και γνώση, και το κάνει με πείσμα να ολοκληρώσει το σχέδιό του. Να σπάσει και το κοντάρι, να εξαφανίσει τελείως και το τελευταίο στοιχείο, που θυμίζει πως κάποτε εκεί ήταν μια σημαία.

Μα τι άνεμος είναι αυτός; Με ποιόν εχθρό συμμάχησε και ήρθε ως την Ελλάδα να κουρελιάσει την σημαία; Αφού σαν άψυχος, αγνοεί ακόμα και την ύπαρξή του. Καλά – καλά δεν ξέρει ούτε καν ότι είναι άνεμος, που το βρήκε αυτό το πείσμα; Δεν έχει νου και γνώση, είναι ένα στοιχείο της φύσης. Αυτό μας έλειπε τώρα, να σκέφτονται και τα στοιχειά. Ίσως να είναι ο άνεμος της νέας εποχής, και να μην είναι στοιχειό.

Ένας ρακοσυλλέκτης μάζεψε τα κουρέλια της σημαίας, και τα φύλαξε στον κόρφο του. Δεν το έκανε από πατριωτισμό, από συνήθεια το έκανε. Ό,τι κουρέλι βρει το μαζεύει. Ό,τι άχρηστο που πετάνε οι άνθρωποι, αυτός το μαζεύει. Ό,τι είναι άχρηστο για τους άλλους, γι’ αυτόν είναι πολύτιμο, μιας και δεν το είχε, έτσι κι αλλιώς. Γι αυτόν τα σκουπίδια των ανθρώπων είναι αποκτήματα. Και τώρα, βρίσκεται με μια σημαία στον κόρφο. Όχι για να την φυλάει, αλλά για να συμπληρώνει τα δικά του κουρέλια και να τον ζεσταίνει.
Την επόμενη ημέρα, ο άνεμος έσπασε και το κοντάρι. Ο ρακοσυλλέκτης χάρηκε. Το μάζεψε με σεβασμό. Πάντα του χρειαζόταν μια βακτηρία να στηρίζει το ασθενικό κορμί του, και να διώχνει μακριά τα αγρίμια. ‘Εσπασε τον ξύλινο σταυρό, και τον έδεσε με ένα σχοινί στο λαιμό. Τώρα πια αισθάνεται πιο πλούσιος, πιο αυτάρκης. Έχει ρούχο να ζεσταίνεται, σταυρό και μαγκούρα. Σωστός κόμης. Είπε να κάνει και μια βόλτα στην αγορά, να χαιρετήσει μερικούς γνωστούς. Γνωστούς…. Τέλος πάντων.

Οι χωροφυλάκοι που τον είδαν, τον οδήγησαν ίσια στο τμήμα. Δικάστηκε και φυλακίστηκε. Καταστροφή δημόσιας περιουσίας δια προσωπικόν όφελος. Από το παραθυράκι της φυλακής, κοιτάζει το ύψωμα που λείπει ο ιστός και η σημαία. Χαίρεται που βρήκε στέγη και φαί, και λυπάται που του κατάσχεσαν την περιουσία, την σημαία και την μαγκούρα. Τον σταυρό ευτυχώς δεν τον κατάσχεσαν. Τον κρατάει σφιχτά και λέει την προσευχή του. Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ. Σε λίγες μέρες τον άφησαν ελεύθερο. Δεν του επέτρεψαν να φάει πρωινό εκείνη την ημέρα και στεναχωρήθηκε. Δεν ξέρουν αυτοί, τι σημαίνει να μην έχεις φαγητό. Προχώρησε με λιγότερα κουρέλια, χωρίς την σημαία και χωρίς μαγκούρα και πήγε στο ύψωμα.

Είχε εγκριθεί κοντύλι, και είχε αγοραστεί καινούργιος ιστός και σημαία. Ένα άγημα απέδιδε τιμές, παρουσιάζοντας τα όπλα, ενώ γινόταν η έπαρση της σημαίας. Ο ρακοσυλλέκτης κοίταξε έντρομος τον ιστό, και έτρεξε προς την σημαία. Έβγαλε από τον λαιμό του τον σταυρό, και φωνάζοντας τον έδειξε στους παριστάμενους.

Τον σταυρό, τον σταυρό, ξεχάσατε τον σταυρό. Δεν έχει σταυρό. Να, πάρτε τον παλιό.
Δεν έτυχε να περάσει ρακοσυλλέκτης από την πλατεία Συντάγματος με τις 200 σημαίες. Αν τύχαινε και περνούσε, ίσως να τους έβαζε από έναν σταυρό. Έτσι κι αλλιώς, πολλά πράγματα γίνονται στην τύχη. Αν τύχαινε να περάσει, ίσως να διορθωνόταν η κατάσταση.
Αξιοσημείωτο είναι στις ημέρες μας, οτι όσοι φυλάνε Θερμοπύλες, θεωρούνται παραδοσιακοί, γραφικοί, εθνικιστές και ρακοσυλλέκτες παλιών αξιών.