Στο πέρασµα των χρόνων δεν υπάρχει κανείς, νοµίζω, που να µην οµολογεί ότι ένα από τα χειρότερα για τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους παιδιά της αλαζονείας είναι η οργή. Ο λόγος για µιαν εκτός ελέγχου κατάσταση των διανοητικών και των ψυχικών λειτουργιών του ανθρώπινου γένους, που µοιάζει πιο πολύ µε θανατηφόρα θαλασσοταραχή καταµεσής του ωκεανού.
Η οργή θολώνει το µυαλό των ανθρώπων κι αν δεν ξέρουν ή δεν µπορούν να την ελέγχουν, αργά ή γρήγορα θα τους καταστρέψει. ∆ηλαδή, η οργή µπορεί να διαταράξει τους µηχανισµούς της σκέψης µε αποτέλεσµα να µην µπορεί ο υπόδουλος της οργής άνθρωπος να φτάσει σε λογικά συµπεράσµατα ή να εκφράσει ορθή κρίση για ό,τι σχετίζεται µε τη δηµόσια και την ιδιωτική ζωή του.
Τούτο γίνεται πιο εµφανές, εάν σκεφτούµε ότι η οργή είναι εχθρός, ένας µάλιστα από τους σπουδαιότερους, της καθαρής σκέψης που είναι κύηµα της αυτοκυριαρχίας. Με άλλα λόγια, ο οργισµένος άνθρωπος δεν µπορεί να προβεί σε αυτοέλεγχο και να φτάσει ακολούθως στην αυτογνωσία, ώστε να τιθασέψει όσα έσωθεν τείνουν να τον βλάπτουν.
Οι οργισµένοι άνθρωποι συµπεριφέρονται σαν τυφλοί. ∆εν µπορούν να δουν την αλήθεια για όσα τους περιτριγυρίζουν. Είναι µεροληπτικοί κατά την απονοµή δικαιοσύνης, νοιάζονται µονάχα για το δικό τους συµφέρον και συµπεριφέρονται άκριτα και ασυλλόγιστα. Λησµονούν τους φίλους τους, αποξενώνονται από το Θεό και γίνονται πρόξενοι ενός σωρού δυσεπούλωτων κακών για τους ίδιους πρώτιστα και κατόπιν για όλους τους άλλους, ακόµη κι αν δεν µπορούν να τα δουν διά γυµνού οφθαλµού.
Όταν οι Γραφές λένε ότι η οργή του ανθρώπου δεν απεργάζεται τη δικαιοσύνη του Θεού, εννοούν αυτό που βλέπουµε εάν έχουµε ανοιχτά τα µάτια του σώµατος και της ψυχής: Ο Θεός δεν παραστέκεται στους οργισµένους και δε δικαιώνει τις προσπάθειές τους, ακόµα κι αν φαινοµενικά υπερισχύουν των άλλων, ενίοτε βρίσκει τρόπο τιµωρίας των οργισµένων, προκειµένου να συνετιστούν. Αυτό το τελευταίο το βλέπουµε από την αρχαιότητα µε ενδεικτικό παράδειγµα τα θεόσταλτα δεινά που επέφερε, κατά τον Τρωικό πόλεµο, στους Αχαιούς η οργή του Αχιλλέα…
Συνεπώς, ο πλέον ενδεδειγµένος τρόπος για να ζουν οι άνθρωποι αρµονικά ως µέλη ενός, µικρού ή µεγάλου, κοινωνικού συνόλου είναι ν’ αποβάλλουν την αλαζονεία και την οργή. Ακολούθως, ιδίως όσες φορές καλούνται ν’ αποφασίσουν για το παρόν και το µέλλον τους και κάθε φορά που είναι ανάγκη να δράσουν µόνοι τους ή να συµπράξουν µε άλλους, να τις αντικαταστήσουν µε τη σύνεση, τη γαλήνη και την πραότητα.
