Για να πει ο διάσημος συγγραφέας Runciman ότι «δεν είναι εφικτό σε ένα σύντομο άρθρο να δώσει κανείς περισσότερα από ένα περίγραμμα όπως είναι το «Ρουμ Μιλέτι»» που εξέφρασε από την τουρκική πλευρά, την ιστορία του σκλαβωμένου έλληνα με την παρουσία της οθωμανικής αυτοκρατορίας ως σήμερα που παραπαίει διαρκώς από πολλές πλευρές.
ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΥΣΗ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΟΥΝ ΑΙΩΝΕΣ ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΒΥΖAΝΤΙΝΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ
Ο Μέγας Κωνσταντίνος και η μητέρα του Ελένη -με την ένδοξη ανεύρεση και ύψωση του τιμίου Σταυρού στα Ιεροσόλυμα αποτέλεσαν τον μεγάλο, παραδοσιακό, αυτοκρατορικό ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ- τον οποίο από τότε έως σήμερα καταπολεμούν ανατολή και δύση.
Oμως, ο Μέγας Κωνσταντίνος που εφάρμοσε τον μεγάλο θεσμό του χριστιανικού πολιτισμού, συνέδεσε την κοσμική εξουσία με την θρησκευτική θεσμική ιερότητα. Παράλληλα, πραγματοποίησε σημαντικές διοικητικές μεταρρυθμίσεις, στρατιωτικές και νομισματικές με την επιβλητική Κωνσταντίνεια νομοθεσία, των αυτοκρατορικών και θρησκευτικών κανόνων και νόμων.
Με την σταθερή πνευματική του αναζήτηση να είναι: η ενότητα και η μετριοπάθεια, για να φαίνονται ορισμένοι νόμοι του (εποχή 315) των πρώτων Χριστιανικών αιώνων χριστιανικά επηρεασμένοι, όπως η Κυριακή αργία και οι μεγάλες ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες όπως η ενίσχυση διατροφής άπορων παιδιών, αλλά και απάνθρωπη, σημαντική απαγόρευση θραύσης των οστών των εσταυρωμένων…
ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
Όμως, πέρα από όλα τα προηγούμενα έργα του ήταν το μεγάλο δημιούργημα του η Κωνσταντινούπολη, που αποφάσισε να τη δημιουργήσει, μετά τα Νίκη του κατά του Λικίνιου το 321 μ.Χ.
Τότε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος αποφάσισε να δημιουργήσει μια δεύτερη Ρώμη που να έχει τ’ όνομά του και να αποτελεί με την Νέα Ρώμη την μέγιστη πραγματικότητα για ανατολή και δύση. Για να αναπτυχθεί μια αντιπαλότητα, πρωταρχικά κατά του μεγάλου Κωνσταντίνου ο οποίος ανέτρεψε με την εξέλιξη του Χριστιανισμού τον πρώτο Ρωμαϊκό πολιτισμό, μέρος του Ιουδαϊκού, αλλά και μέρος της αρχαίας Ελληνικής και Αιγυπτιακής λατρείας.
Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΗΤΑΝ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΩΘΕΙ;
Αυτός Ο ΜΕΓΑΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ της Κωνσταντινούπολης πέθανε στα 65του χρόνια. Με τους διαδόχους τους να συνεχίσουν για 13 ολόκληρους αιώνες, με επιτυχείς ή ανεπιτυχείς διακυβερνήσεις σε ανατολή και δύση. Με την Κωνσταντινούπολη που ήταν δυνατόν να μην αλωθεί σύμφωνα με πλείστες όσες παλιές και σύγχρονες γεωπολιτικές αναλύσεις, σήμερα;.
Όμως οι τρομερές σταυροφορίες του παπισμού και ιδιαίτερα η 4η τον 12ο μ.Χ. αιώνα απέδειξαν απόλυτα το αβυσσαλέο μίσος της Δύσης κατά της Κωνσταντινούπολης, που την ισοπέδωσαν.
Με το μεταθανάτιο πεπρωμένο του Μεγάλου Κωνσταντίνου να είναι η κυριαρχία του Καισαροπαπισμού που χώρισε με τα δύο σχίσματα τον Χριστιανισμό, στη διαδρομή των καιρών που επέβαλαν τα Καισαροπαπικά εγκλήματα, απάνθρωπων πολέμων, υποδουλώσεων και καταστροφών.
ΤΟ 1453 Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΕΠΕΣΕ ΑΛΛΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ
Όμως, κατά τον διάσημο Βυζαντινολόγο ΣΠΥΡΟ ΒΡΥΩΝΗ όπως γράφει στον σημαντικό τόμο «Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ» (έκδοση ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, σελ. 419), μεταξύ πολλών αποκαλυπτικών στοιχείων, στο οπισθόφυλλο του τόμου ότι: «Το 1453 η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων, γεγονός που σήμανε το τέλος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Εν τούτοις η παιδεία της πόλης υπήρξε το χωνευτήριο για περισσότερα από χίλια χρόνια, που συνέχισε να παρέχει στους Ορθοδόξους Χριστιανούς και εν μέρει και στους ίδιους τους τούρκους ΠΡΟΤΥΠΑ, τα οποία ενέπνεαν σεβασμό και άμιλλα. Με πλείστα όσα κείμενα διεθνών βυζαντινολόγων όπως ο Sir Steven Runciman.
Ο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ
Ο σημαντικός τόμος: «Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ» σε κείμενό του με τίτλο «ΡΟΜΙ ΜΙΛΕΤΙ, ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΥΠΟ ΤΟΥΣ ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥΣ» έγραψε και τα εξής: «Η απώλεια της ελευθερίας είναι η σκληρότερη μοίρα για ένα λαό». Ο Steven Runciman προθέτει ότι η τραγωδία χωρίς προηγούμενο η άλωση σημάδεψε το τέλος του Βυζαντίου, της Χριστιανικής Αυτοκρατορίας στην Ανατολή και την αρχή της σκλαβιάς.
Για να αποδεικνύεται εκ των υστέρων από την ιστορία ότι το Βυζάντιο ήταν καταδικασμένο, βαρύτατα άρρωστο για να μπορέσει να αναρρώσει. Ακόμη κι αν οι ηρωικοί υπερασπιστές της πόλης είχαν κατορθώσει το 1453, να αναγκάσουν τους τούρκους να άρουν την πολιορκία, θα επιτύγχαναν μόνο μια μικρή ανάπαυλα…
H ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙNΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
Οι τούρκοι σύντομα θα επιχειρoύσαν μια νέα έφοδο. Για να διερωτηθεί στο άρθρο του ο διάσημος καθηγητής Sir Steven Runciman γράφοντας: «άραγε η χαριστική βολή η οποία κατάφεραν εναντίον του Βυζαντίου oι τούρκοι αποτελούσε όντως μια τόσο μεγάλη καταστροφή;».
Για να αποφανθεί περαιτέρω ο καθηγητής Sir Steven Runciman στο άρθρο του «ΡΟΥΜ ΜΙΛΕΤΙ» ότι ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΥΠΟ ΤΟΥΣ ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥΣ ήταν ο ελληνικός κόσμος που ήταν ήδη διασπασμένος και οι έλληνες που ζούσαν οι περισσότεροι μόνοι τους με ιταλικοί ελευθέρια υπό συνθήκες σκλαβιάς, ή, μήπως όμως ήταν καλύτερα να υποταχθούν σε μια δύναμη που θα τους επανένωνε, ακόμα και υπό συνθήκες σκλαβιάς;
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ
Υπήρχαν κάποιοι στο Βυζάντιο που ήλπιζαν ότι οι Δυτικές δυνάμεις θα μπορούσαν να επέμβουν για να σώσουν τη Χριστιανική Αυτοκρατορία.
Οι Δυτικοί όμως θα ήθελαν να συνεργαστούν; Και αν ναι θα ήταν αποτελεσματικοί;
Οι ονομαζόμενες Σταυροφορίες της Νικοπόλεως και της Βάρνας είχαν καταδείξει ότι τα στρατεύματά τους δεν μπορούσαν να συναγωνιστούν τον ικανότατο και εκσυγχρονισμένο τουρκικό στρατό.
Επιπλέον, η δυτική βοήθεια θα ερχόταν μόνο αν η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης υποτασσόταν στην εξουσία της Εκκλησίας της Ρώμης.
Για να πει στο τέλος του ιστορικού κειμένου του (σε σπουδαία μετάφραση του σημαντικού ποιητή και λόγιου Χάρη Βλαβιανού) ότι η ιστορία της τουρκοκρατίας είναι μια ηρωική ιστορία καθ’ αυτήν…… Είναι ιστορία ενός καταπιεσμένου λαού που αρνήθηκε να απωλέσει την ταυτότητα του και να ξεχάσει τις παραδόσεις του. Με υπεράνω όλων την εκκλησία να είναι εκείνη που κράτησε αναμμένη τη ΦΛΟΓΑ.
ΛΥΠΟΥΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΦΕΤΟΣ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΡΩΝ
Έτσι προχθές ανήμερα του Αγίου Κωνσταντίνου (του ΜΕΓΑ αυτοκράτορα και της μητέρας του Ελένης) έγινε μεγάλος εορτασμός με παρουσία του νέου Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου, στην ιστορική Εκκλησία της Νέας Χώρας που εόρτασε πανηγυρικά, με τη λάμψη του πνευματικού λόγου. Αλλά ευρύτερα η νέα πραγματικότητα υπάρχει μια αναφορά στον Παπισμό και στον λεηλατισμό της Δύσης, ο οποίος συνεχίζεται σήμερα από τη μια πλευρά με την συνεχή τουρκική απειλή και από την άλλη πλευρά με τη συνεχή Δυτική εκμετάλλευση, πολιτικά, εκλογικά, οικονομικά, ενεργειακά και υπέρ-εξουσιαστικά, σουλτανικά-αμερικανικά, γερμανικά, αυστριακά και νεοφασιστικά.
Αγαπητοί αναγνώστες… και αναγνώστριες των «Χανιώτικων Νέων», της Νέας Χώρας αλλά και της ευρύτερης πόλης, ευχές για τις εορτάζουσες και τους εορτάζοντες μέσα στο σύγχρονο σάλο των Δημοτικών, ελληνικών πολιτικών προβλημάτων σε συνταυτισμό με ευρωπαϊκή, μουσουλμανική και παγκόσμια προοπτική, προσωπικά εκφράζω τη λύπη μου, γιατί λόγω δυσκολιών της υγείας μου δεν ήταν δυνατόν να είμαι κοντά σας…
Για να πιάσω τον “παλμό” σας, να ακούσω σκέψεις και προβληματισμούς ενόψει των εκλογών.
