Η Ορθοδοξία δεν “κοιτάζει” απειλητικά

Είναι σχεδόν βέβαιο πως η απερισκεψία, η υπερβολή κι οι σκληρές τοποθετήσεις ορισµένων ιερέων σχετικά για παράδειγµα, µε το ποιοι 157 και γιατί 157 ψήφισαν το νόµο για τα οµόφυλα ζευγάρια, ή για το ότι ο πόνος πρέπει να είναι βουβός σχετικά µε το θόρυβο που έχει ξεσηκωθεί για την τραγωδία στα Τέµπη ή για το πώς πρέπει να είσαι επ’ ακριβώς σωστός χριστιανός άλλως θα οδηγηθείς ντε και καλά στην πυρά, οδηγούν µάλλον στην απαξία της εκκλησίας, της ιεραρχίας της, των ιερωµένων.
Η εκφορά λόγου που διακρίνεται από µίσος, εµπάθεια, εκτόξευση απειλών περί πνευµατικών ή άλλες τιµωριών, όπως επίσης από έλλειψη κοινωνικής αντίληψης, συνανθρωπικής ενσυναίσθησης, καµία σχέση δεν έχουν µε την ουσία της πίστης, τον Ορθόδοξο λόγο ή την ανοικτή αγκαλιά που µπορεί να συγχωρεί, να ζεσταίνει καρδιές, ψυχές, κυρίως να ακούει και να συνοµιλεί.
Πράγµατι, οι πολίτες είτε πιστοί είτε όχι που τροµάζουν ή απορούν από την εκφορά τέτοιου τύπου εκκλησιαστικού λόγου, έχουν κάθε δικαίωµα να ζητήσουν ώστε να λάβουν απαντήσεις, για το κατά πόσο είναι εφικτό να περάσουν εντός του καθολικού µιας εκκλησίας, βιώνοντας τελικά τη συνάντηση µε την Πνευµατική Θαλπωρή, την Αλήθεια που αναπαύει, απελευθερώνει, που υπάρχει ως βασικός πυλώνας της πίστης µας.
Υπάρχουν απίστευτα πολλά φωτεινά παραδείγµατα, τόσο απλών ιερέων όσο και πολλών ιεραρχών, που αναπαύουν µε το λόγο τους, το έργο τους, τη βιωτή τους. Προκαλεί εντύπωση γιατί δεν προβάλλονται στα ΜΜΕ ή γιατί δεν µπορούν να συµµετέχουν στον ανοιχτό διάλογο που καθηµερινά κάποιες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκποµπές φιλοξενούν, για θέµατα που απασχολούν τους πολίτες, προβληµατίζουν τις κοινωνίες.
∆εν είναι η βία κι η τιµωρία η αλήθεια της Ελληνορθόδοξης πίστης, µήτε ο Φονταµενταλισµός ο πυλώνας ύπαρξης της. Στην αλήθεια των λόγων του θεού, στα Πατερικά κείµενα, στους λόγους Γερόντων της ιεροσύνης και Αγίων του µοναχισµού, αποκλειστικά και µόνο εκεί βλέπουµε την Καθαρή Καρδιά και τη ∆ιάκριση που είναι αποτέλεσµα ταπείνωσης, προσευχής, συµµετοχής, αγώνων, είτε πλάι στους απλούς λαϊκούς πολίτες είτε φορτώνοντας στην πλάτη τους, αρκετοί ιερωµένοι βάρη αλλήλων.
Όλα τα υπόλοιπα αφορούν προσωπικές εκτιµήσεις ρασοφόρων οι οποίοι έχουν µπερδευτεί στους λαβυρίνθους µεταξύ του, βοηθώ να σωθούν ψυχές και άνθρωποι και φοβίζω, τροµάζω, ψυχές κι ανθρώπους. Ταπεινή γνώµη, πως από τα συγκεκριµένα πρόσωπα λείπει ένα βασικό συστατικό. Ότι δηλαδή, για να υπερασπίζεσαι την πίστη, το λόγο του Θεού, δεν φτάνει µόνο η διανοητική τοποθέτηση του οµιλούντα αλλά κυρίως η βιωµατική.
Νοµοτέλεια είναι πως όταν όλοι µας συµµετέχουµε σε λόγο ή αντίλογο, είτε λαϊκοί είτε κληρικοί, ή καταθέτουµε θέσεις, απόψεις, όλα τα λεγόµενα µας οφείλουµε να διέπονται από πνεύµα ειρηνικό, φιλήσυχο και όχι φιλοπολεµικό ή εκβιαστικό.
Άλλωστε, κάθε φοβική προσπάθεια αρκετών να πείσουν τους άλλους πως όσα λένε είναι του Θεού ή σύµφωνα µε την ουσία της Ορθοδοξίας, µε την αλήθεια της, δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν πολύµορφο εγωισµό που ούτε διαφυλάττει, µήτε προστατεύει την εκκλησία και το πλήρωµα της. Πολλώ δε µάλλον την ιεραρχία, το πετραχήλι, την πίστη µας.
Για τυχόν παρεξηγήσεις, παρερµηνείες, ή θολές σκέψεις επί της συγκεκριµένης άποψης… έχει ο θεός.