«Τα όσα τραγικά και θλιβερά ζήσαμε, τις ημέρες αυτές, γεγονότα που προκάλεσαν σε όλους μας απέραντη θλίψη και πόνο, μαζί με οργή και αγανάκτηση, θέτουν όλους μας ενώπιον των ευθυνών μας, ως πρόσωπα, ως κοινωνία, ως λαό. Οι πάσης φύσεως αλληλοκατηγορίες και καταγγελίες που θα ακολουθήσουν τον επόμενο καιρό, δεν φτάνουν για να λύσουν το πρόβλημα, εάν δεν αφυπνιστούμε και δεν συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη και ότι είμαστε όλοι υπαίτιοι για τη Χώρα που χτίσαμε όλες αυτές τις δεκαετίες».
Τα που είπε, μεταξύ των άλλων, ο και πρόεδρος της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου κ. Αμφιλόχιος, αναφερόμενος στην «πρόσφατη εθνική τραγωδία», του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, κλείνοντας την καθιερωμένη εκδήλωση γιορτή του Ιδρύματος που έγινε την περασμένη Κυριακή, Κυριακή της Ορθοδοξίας. Ύστερα απ’ την καθιερωμένη λειτουργία στο Μοναστήρι της Γωνιάς και τη λιτάνευση των εικόνων πέριξ του ναού (φωτ.). Αφού είχε ευχαριστήσει, εκτός των άλλων, προπάντων τον κεντρικό ομιλητή, αντιπρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης δρα Κωνσταντίνο Σπανουδάκη που μίλησε για τον άγνωστο χριστιανό ποιητή του 5ου μ.Χ. αιώνα Νόννο Πανοπολίτη, μετά τον και σε ρόλο συντονιστή γεν. διευθυντή της Ακαδημίας, δρα Κων/νο Ζορμπά που αναφέρθηκε στην 55ετή πορεία λειτουργίας και προσφοράς της.
«Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες. Εγώ μοναχός μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω». Η σε πρώτο ενικό πρόσωπο προτροπή του Νίκου Καζαντζάκη, για τον καθένα μας, όπως παρατίθεται στην “Ασκητική”, στον νου μου, ακούγοντας τόν και διάδοχο στον επισκοπικό θρόνο του Παππού, του μακαριστού μητροπολίτη Ειρηναίου Γαλανάκη. Η ορθοδοξία της ευθύνης. Η ορθοδοξία που είναι ορθοπραξία. Για τον καθένα μας ξεχωριστά. Με τη σημείωση ότι άλλη η ευθύνη του ενός και άλλη του άλλου…
«Ένας από τους Αθηναίους πολίτες,/ που καταδίκασαν τον Σωκράτη/ να πιει το κώνειο,/ ως μέλος της Ηλιαίας,/ σε διατεταγμένη υπηρεσία/ μιας ευνοούμενης πολιτείας,/ ο πρώτος.// Ένας από τους Ιουδαίους,/ που κραύγαζαν στην αυλή του Πιλάτου/ “άρον άρον σταύρωσαν αυτόν”,/ ως μέλος του όχλου,/ με την προτροπή των Φαρισαίων,/ ενός έθνους σε κατοχή,/ ο δεύτερος.// Ανευθυνότητα η ευθύνη των πολλών;» Το ποίημα μου “Περί ευθύνης”, απ’ την ποιητική συλλογή “Τα χελιδόνια του μοναχού”. «Ορθοδοξία είναι/ και η ανοιχτή πόρτα για τον ζητιάνο/ και η λειτουργία στην εκκλησία του εμείς/ και ο σεβασμός στις όποιες επιλογές των άλλων/ και ο πλούτος του μη έχειν/ και η ενατένιση του ουρανού/ και…// Η ορθοδοξία είναι ορθοπραξία». Το αφιερωμένο στον μητροπολίτη κ. Αμφιλόχιο ποίημα μου “Ορθοδοξίας ανάγνωσμα” απ’ την ίδια ποιητική συλλογή. Και τα δυο για προβληματισμό…
Και… στα πεταχτά
«Θλίψη κι απογοήτευση νιώθουμε όλοι τώρα,/ το τραγικό δυστύχημα σημάδεψε τη χώρα.// Στα Τέμπη νύχτωσε νωρίς και ήλιος πια δεν βγαίνει/ η μέρα μελαγχολική, βουβή συννεφιασμένη». Τα που μας λέει η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη στις δυο πρώτες της μαντινάδες. Για να καταλήξει στην τρίτη: «Οι φταίχτες να τιμωρηθούν, να ‘ρθει δικαιοσύνη/ μια τραγωδία σαν κι αυτήν, ποτέ ξανά μη γίνει». Οι φταίχτες, των φταιχτών, τους φταίχτες, φταίχτες! Στον πληθυντικό η κλίση της λέξης. Και τώρα στον ενικό… Ο φταίχτης, του φταίχτη, τον φταίχτη, φταίχτη! Από τον πληθυντικό στον ενικό… Και περί συλλογικής και περί ατομικής ευθύνης ο λόγος.
Κι ενώ σχεδόν “συντεταγμένα” πηγαίναμε στις 9 Απριλίου, σε τριάντα μέρες από σήμερα, δηλαδή, σε εκλογές, ήρθε η σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών να φέρει τα πάνω κάτω. Τίποτα δεν είναι ίδιο στην πατρίδα μας, μετά το “προαναγγελθέν έγκλημα”, όπως αναγράφεται στα πανό των διαδηλώσεων, που “συνέβη” την τελευταία νύχτα του Φλεβάρη…
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,/ τούτο προσπάθησε τουλάχιστον/ όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις/ μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου/ μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.// Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,/ γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την,/ στων σχέσεων και των συναναστροφών/ την καθημερινήν ανοησία,/ ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική». Το ποίημα “Όσο μπορείς” του Κ. Π. Καβάφη.
