Στις μέρες μας εκείνο που δεσπόζει στη Διεθνή πολιτική σκηνή είναι η κρίση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Συνεχώς στα ΜΜΕ αναφέρεται η κρίση και ο κίνδυνος θερμού επεισοδίου μεταξύ των οποίων εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Τα γεγονότα φαίνονται καθημερινά ότι αλλάζουν, ο κίνδυνος όμως πάντοτε υπάρχει.
Για μένα, η κρίση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας δεν είναι τοπικό φαινόμενο μόνο. Είναι μια κρίση που πηγαίνει στη καρδιά του διεθνούς πολιτικού συστήματος και της διαμάχης μεταξύ των Δυτικών και της Ρωσίας που συνεπικουρείται φαίνεται σ’ αυτό το θέμα και από την Κίνα.
Όπως συνέβη και κατά την Αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003, που σχεδόν κατάστρεψε το ΝΑΤΟ, η κρίση στην Ουκρανία δείχνει τις διαφωνίες μεταξύ των χωρών της ΕΕ.
Η ΕΕ δεν έχει μια κοινή πολιτική απέναντι στη κρίση. Οι κυριότερες χώρες της ΕΕ, Γαλλία και Γερμανία, δεν φαίνεται να λαμβάνουν στα σοβαρά τις θέσεις των βαλτικών χωρών και των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης σ’ αυτό το θέμα (βλ. Judy Dempsey, “What Ukraine Reveals About NATO and the EU”, CARNEGIE Europe, 15/2/2022).
H EE φαίνεται, όπως λέχθηκε πιο πάνω, ότι δεν έχει μια κοινή πολιτική σχετικά με το Ουκρανικό και τη Ρωσία. Η κυβέρνηση της Γερμανίας του καγκελάριου Olaf Scholz είναι διχασμένη. Όσον αφορά την ΕΕ, επιπλέον των άλλων, η Ουγγαρία και η Πολωνία δεν είναι σε καλές σχέσεις με αυτή, ο δε πρόεδρος της Ουγγαρίας δήλωσε ότι αν εκλεγεί το κόμμα του στις επικείμενες εκλογές, θα έχει υπόψην του επίσης το ζήτημα της παραμονής ή όχι στην ΕΕ.
Όσον αφορά τη Γαλλία ο πρόεδρός της κ. Macron ζητά όπως η Ευρώπη δημιουργήσει τις δικές της στρατηγικές και αμυντικές δυνατότητες.
Το ζήτημα της Ουκρανίας, όπως ήδη ελέχθη, προκάλεσε τις Δυνάμεις για μια νέα γεωπολιτική στρατηγική η οποία δεικνύει τις αντιπαλότητες μεταξύ των. Είναι ίσως η αρχή μιας νέας κατάστασης στη διεθνή σκηνή.
