Η ουράνιος γλώσσα

Ξεφυλλίζοντας, στην Παπαχαραλάμπειο Βιβλιοθήκη της Ναυπάκτου, την αθηναϊκή εφημερίδα ΝΕΑ ΕΦΗΜΕΡΙΣ της 16.2.1884, ανεύρον την «είδηση» εις την οποίαν ο μέγιστος ποιητής της Ρωσίας, ο Αλέξανδρος Πούσκιν (1799 – 1837) χαρακτηρίζει την ελληνική γλώσσαν «ουράνιον». Έτσι, φρονώ, ότι με την πρόσφατη παγκόσμια ημέρα, «9.2», της ελληνικής γλώσσας, η δημοσίευση αυτή, καθίσταται επίκαιρη:
«Επιστέλλουσιν εξ Οδησού. «Την 2αν Φεβρουαρίου 1884 εωρτάσθη πανηγυρικώς υπό των Ρώσων λογίων η εκατονταετηρίς της γεννήσεως του ποιητού Νικολάου Γνεδίτσου, όστις απέθανε εν Πετρουπόλει την 2α Φεβρουαρίου του 1833. Ο ανήρ κατέκτησε επιφανή θέσιν εν τη ρωσική φιλολογία δι’ άλλων μεν έργων του, αλλ’ ιδίως διά της μεταφράσεως της Ιλιάδος, εις ην αφιέρωσεν είκοσι έτη του βίου του. Περί της μεταφράσεως ταύτης έγραψεν ο μέγας ποιητής Πούσκιν:
– Αισθάνομαι τα θέλγητρα της ουρανίου γλώσσης, εν η ο έλλην έμελπε μεθ’ αρμονίας τόσης.»
Επειδή ουδέν εγνώριζον περί του μεταφραστού της Ιλιάδος εις την Ρωσική γλώσσα, ερώτησα περί τούτου τον διδάκτορα της φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Μόσχας, Λομονόσωφ, Γεώργιο Δημητρακόπουλο, ο οποίος μου ενεχείρησε σχετικό σημείωμα κατά το οποίο:
«Νικολάι Γκνέντιτς (1784 – 1833), Ρώσος ποιητής και επιφυλλιδογράφος, περισσότερο γνωστός ως μεταφραστής της Ιλιάδος στη Ρωσική γλώσσα. […] τη μετάφραση υποδέχτηκαν θερμά οι καλύτεροι συγγραφείς, ιδιαίτερα ο Πούσκιν, αλλά και ο σπουδαιότερος κριτικός λογοτεχνίας της Ρωσίας Μπελίνσκι, ο οποίος έγραψε μεταξύ άλλων για τη μετάφραση της Ιλιάδος του Γκνέντιτς «να συλλάβει το πνεύμα, τη θεϊκή απλότητα και την πλαστική ομορφιά των αρχαίων Ελλήνων, έμελλε στη Ρωσία μόνο στον Γκνέντιτς.»
«Επίσης ότι για το έργο αυτό «δεν υπάρχει άξιο βραβείο». Και ο Πούσκιν έγραψε στην «Λογοτεχνική Εφημερίδα» σχετικά, αφιερώνοντας και τους στίχους:
– Ακούω τον σιγασμένο ήχο της θεϊκής ελληνικής γλώσσας.
Του μεγάλου γέροντα τη σκιά αισθάνομαι με ψυχή αναστατωμένη».