Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να αποτελούν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος λόγω και της δεύτερης δολοφονίας αφροαμερικανού, δολοφονία που αν μη τι άλλο ρίχνει λάδι στη φωτιά και αναζοπυρώνει τα μίση στην χώρα αυτή, που σε καμία περίπτωση δεν σέβεται τα δικαιώματα όχι μόνο των μαύρων αλλά και όλων των υπολοίπων κοινωνικών μειοψηφιών.
H χώρα έχει πλέον ξεφύγει από κάθε όριο και όποιος πιστεύει πως το κακό θα τελειώσει εδώ, πλανάται οικτρά. Ο Τραμπ με την ξεκάθαρη πλέον ρατσιστική πολιτική του, που δεν απέκρυψε από παλιά σε όλη την διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, προκαλεί ευθέως τον υγειώς σκεπτόμενο πληθυσμό και δίνει το έναυσμα για περαιτέρω – όχι μόνο παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων – αλλά στυγνών δολοφονιών, οπλίζοντας με την προκλητική του στάση το χέρι των αστυνομικών.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που αφροαμερικανός εκτελείται εν ψυχρώ στις ΗΠΑ, μια χώρα όπου η θανατική ποινή διατηρείται ακόμη σε πολλές Πολιτείες. Και δεν είναι η πρώτη φορά αλλά ούτε και η τελευταία μιας και οι διακρίσεις υφίστανται εδώ και πολλές δεκαετίες και δεν χρειάζεται κανείς παρά να ανατρέξει στις δεκαετίες πριν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο για να ανακαλύψει την αρχή του κακού.
Νομίζει κανείς άραγε πως θα σταματήσει αυτός ο πόλεμος των Αρχών κατά των πολιτών σε τούτη τη χώρα με τις πλείστες αντινομίες και τις ηχηρές αντιθέσεις; Έχει κανείς την εντύπωση πως οι πυροβολισμοί κατά αθώων πολιτών είναι απλά τυχαία συμβάντα που δεν επιδέχονται της όποιας συνολικής κριτικής;
Οι ΗΠΑ περνούν την χειρότερη εποχή στην ιστορία τους εδώ και πολλά χρόνια. Το κακό όμως δεν θα αργούσε να συμβεί γιατί οι διακρίσεις σε βάρος των κοινωνικών μειοψηφιών, σε βάρος των ανέργων, των αστέγων και των αντιφρονούντων είχε φτάσει στο αποκορύφωμα μιας και το υποτιθέμενο φιλελεύθερο προφίλ έχει καταρρεύσει προ πολλού. Δεν μιλάμε, με λίγα λόγια, για μια χώρα όπου απλά τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται – μιλάμε για μία χώρα όπου κατουσίαν δεν υπάρχουν δικαιώματα.
Όπως όμως έγινε στην πρώην ΕΣΣΔ το ΄91 όπου το κοινωνικό κατάντημα είχε φτάσει στο ζενίθ του λόγω του επιεικώς νοσηρού συστήματος του κρατικού καπιταλισμού, έτσι και στις ΗΠΑ οι δύο δολοφονίες κατά αφροαμερικανών μπορούν να αποτελέσουν μια ξεκάθαρη αφορμή για να βγούν στην επιφάνεια τα πλείστα όσα προβλήματα υπάρχουν στην χώρα και που κανείς αμερικανός πρόεδρος δεν τόλμησε να αγγίξει, πολύ δε περισσότερο να επιλύσει. Είδαμε πρόσφατα λόγω κορωνοιού και το ουσιαστικά ανύπαρκτο σύστημα Υγείας, που έστειλε στον άλλο κόσμο χιλιάδες αμερικανούς πολίτες.
Για ποια χώρα μιλάμε λοιπόν; Για την χώρα της ανασφάλειας, του ατομισμού, της σκληρότητας στην επιβίωση και σαφώς την χώρα των διακρίσεων και του ρατσισμού σε πολλά επίπεδα. Δεν αναμένεται λοιπόν μια νέα πιθανή δολοφονία να αποτελέσει την αφορμή για τον γενικό ξεσηκωμό. Οι αιτίες και οι αφορμές είναι ήδη πολλές και κρατάνε χρόνια. Απομένει λοιπόν να δούμε πως θα εκτυλίσσεται η καθημερινότητα μετά από όλα αυτά τα τραγικά συμβάντα. Υπομονή και αδιαφορία επιδεικνύεται από μεγάλο τμήμα των Αμερικανών εδώ και χρόνια. Η ανοχή όμως κάποτε παύει , το ίδιο όπως και η υπομονή που εξαντλείται.
Αν θελήσει κανείς να συνοψίσει την κατάσταση τις ΗΠΑ, ταιριάζει μία και μόνη λέξη: Χάος. Αν, από την άλλη, ακούσει τις εξακολουθητικές ρήσεις παρωδίας περί της χώρας όπου όποιος δουλεύει – αμοίβεται, είναι βαθιά νυχτωμένος. Και μιας και το λέμε, η νύχτα πάνω από αυτή την χώρα είναι αρκούντως σκοτεινή. Ο δε σκοταδισμός απροσμέτρητος.
