Το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί να αντέξει πάρα πολλή πραγματικότητα.
T.S. Eliot
Ο μικρός άνθρωπος διάγει μιά ειρηνική, ήσυχη, κανονική ζωή, πιθανώς συχνά βρίζοντας ή μοιρολογωντας, στο μικρό του διαμέρισμα ή στο μεγάλο του σπιτι, με μιά στέγη πάνω από το κεφάλι του και ένα δάπεδο κάτω από τα πόδια του και μέσα του μια γνώση του παρελθόντος, εκείνων δηλαδη που προηγήθηκαν των προγόνων του, των οποίων οι ζωές ήταν σχεδόν σαν τη δική του. Ταυτόχρονα, πάνω από αυτόν υπάρχει μιά τάξη, ένα κράτος, ένας νόμος, ένα σύστημα, ένας στρατός. Και τότε ξαφνικά, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, όλα αυτά εξαφανίζονται και γίνονται κομμάτια. Η στέγη και το δάπεδο κεραυνός και φωτιά, η τάξη και η δικαιοσύνη σύγχυση και χάος, η γαλήνη και η ικανοποίηση ασφυκτική απειλή θανάτου, ώσπου ολόκληρος ο προγονικός σεβαστός και σταθερός ψέυτικος κόσμος να τινάσεται στον αέρα σε φλόγες και σε θραύσματα και να μην αφήνει στη θέση του τίποτα άλλο εκτός από το τέρας που λέγεται πραγματικότητα .
Μπορεί κανείς να το πει Θεό αυτό το μεγαλειώδες και ακατανόητο πράγμα, αυτό το τρομακτικό και εξαιτίας της πραγματικότητας του τόσο πειστικό πράγμα, αλλά τίποτα δεν πρόκειται να κερδίσει κάποιος από αυτή την άποψη της κατανόησης, της αποσαφήνησης, της δυνατότητας να το αντέξει ονομάζοντας το.
Για ένα άτομο μιά αρρωστια, ένας θάνατος, μιά οικονομική ή οποιας άλλης μορφής καταστροφή, είναι αρκετά για να τον φέρουν αντιμέτωπο με το αμείλικτο στοιχείο της ζωής και για ένα διάστημα να κάνουν κάθε τάξη, κάθε ασφάλεια, κάθε άνεση, κάθε πίστη και κάθε γνώση αβέβαιη.
Όσο εύκολα και άν γυρίζει στην πλαστή πραγματικότητα, όσο έυκολα και εάν παριστάνει πως ξεχνάει, η αλήθεια είναι ότι αυτή η αλήθεια ποτέ δεν ξεχνιέται.
Η ζωή μέσα από όλο αυτό γίνεται ιδιαίτερα πολύτιμη, και όσο και αν η λογική μας λέει ότι πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε στην επιφάνεια της, εμείς πρέπει να πασχίζουμε να βλέπουμε τη μεγαλοσύνη, εκείνη τη μεγαλοσύνη που δεν προκαλεί μόνο καταστροφές και θάνατο.
Εκείνη τη μεγαλοσύνη που μας περιτρυγυρίζει καθημερινά και μας παρακαλά να της δώσουμε σημασία , να την κοιτάξουμε να την ακούσουμε να την συμπεριλάβουμε στη ζωή μας από επιλογή, δίχως φόβο ότι κάτι θα αλλάξει στην ψέυτικη πραγματικότητα μας.
Ο Θεός είναι δίπλα μας, αλλά οι άνθρωποι τον ανακαλύπτουν μόνο μέσα από το συναίσθημα του φόβου.
Και είναι τόσο μεγάλο κρίμα αυτό για όλους μας.
Η ανθρωπότητα ακολουθεί τον πιο οδυνηρό και δύσκολο δρόμο από επιλογή και μόνο. Θα ήταν τόσο απλό να ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο, τόσο απλό να δούμε όλοι μας την ομορφιά της ζωής και τη μαγεία στα μικρά απλά καθημερινά πράγματα που μας έχουν χαριστεί.
