Στη Μαρία µου
Όταν βάζεις στόχους και αγωνίζεσαι να τους πετύχεις, φρόντιζε, συνάνθρωπέ µου, να γίνονται όλα σιωπηλά, χωρίς φανφάρες…
Μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου και σε σχέση µε όσα και αυτούς που έρχονται κοντά µας εκούσια ή ακούσια στην καθηµερινή ζωή µας, γίνεται µια διαρκής πάλη· ανάµεσα στο σκληρό θάνατο και στη γλυκειά σαν µέλι ζωή· ανάµεσα στη φιλεργία του µέρµηγκα και την αεργία των κηφήνων…
∆εν επικρατεί πάντα και σε όλους το ένα από τα δύο εξαρχής· διαρκώς ερίζουν· για το λόγο τούτο, δεν µπορείς, καλέ µου άνθρωπε, να προβλέψεις ποτέ τίποτα παρά µόνο ν’ απολαύσεις, χωρίς εκούσια να πληγώνεις ή να πληγώνεσαι, τις ανθυποστιγµές που έρχονται και φεύγουν ανεπιστρεπτί…
Και µε την πάροδο των χρόνων, το παρόν γίνεται παρελθόν και το αύριο σήµερα, οι πληγές καταλήγουν σε θύµησες και η επούλωση αυτών µνηµούρι· οι ανθυποστιγµές των ανθρώπων µεταβάλλονται σε αναµνήσεις και όσα ονειρεύτηκαν ή έζησαν επιζούν ως θρύλοι και παραµύθια…
Τα παραµύθια, όµως, πάντοτε, αφήνουν ανεξίτηλα χνάρια µέσα στις καρδιές και το πνεύµα των παιδιών. Και ορισµένοι άνθρωποι, όσα χρόνια κι αν περάσουνε και όσες πληγές κι αν τους τραυµατίσουνε, παραµένουν παιδιά στην ψυχή και στην αγνότητα, στην καλοσύνη, σε πείσµα των καιρών, της δύσκολης και µισάνθρωπης εποχής µας …
Ένα σαν παιδικό δάκρυ, συνάνθρωπέ µου, τρέχει από τα µάτια µου. Όχι για αυτά που βλέπω στους καιρούς µας. Αλλά για όσα δεν βλέπω.
Μα περιµένω. Από ένα προαίσθηµα ορµώµενος. Το αύριο και το µεθαύριο. Μια φωνή σαν το σωκρατικό δαιµόνιο µε κρατά ορθό, να προσµένω µε προτρέπει. Ακόµη κι αν βιολογικά θα είµαι ίσως εγώ απών. Το λαό να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Τον έρωτα, την ποίηση και τη µουσική να την οµορφύνουν και να την ζωντανέψουν. Τον ήλιο να λάµπει φωτεινός και απλόχερα για όλους, χωρίς σύγνεφα µαύρα εµπρός του…
