Η παλιά φωτογραφία

Ένα συνεχές ψιλόβροχο θαμπώνει το διάφανο των τζαμιών του παραθυριού και κυλά σε ρυάκια προς το καλντερίμι. Τα πολύχρωμα φαναράκια του Χριστουγεννιάτικου δένδρου αντιφεγγίζουν κι αυτά την ακατάβλητη μαγεία τους στο γυαλί.
Σε μια γωνιά της κάμαρας η ξυλόσομπα τριζοβολά, στέλνοντας κύματα ζεστασιάς ολόγυρα. Στην άλλη, μπρος στο στρωμένο με του κόσμου τα καλά τραπέζι, η οικογένεια τρώει, μιλά, γελά.
Ατμόσφαιρα δεκαετίας του 50…
Καλό φαγητό, καλή παρέα κι η συζήτηση να έχει ανάψει, με τις μικρούλες με τις κολλαριστές κορδέλες στο κεφάλι ν’ ακούν προσεκτικά, τ’ αεικίνητα αγοράκια να επιδίδονται σε μικρές σκανταλιές στον ελεύθερο χώρο.
Η κομψή οικοδέσποινα πηγαινοέρχεται με δίσκους φορτωμένους, ο μεγάλος αδελφός μιλά για τις πείνες της κατοχής, η θεία επαινεί τα έργα χειρός της στον αργαλειό, η δεκαεφτάχρονη εξαδέλφη σιωπά με βλέμμα προσμονής, η γιαγιά αναζητά τον ξενιτεμένο γιό, η συμπεθέρα συμπάσχει, ο άγαμος θείος ανιστορεί τα όμορφα και τ’ άσκημα της μακράς ζωής του, κι η μοναχική γειτόνισσα, ήρεμη στη θέση της, χαίρεται κι απολαμβάνει την θαλπωρή της οικογένειας που νοιώθει και δική της.
Παλιά η φωτογραφία!
Πολύτιμες στιγμές αποτυπωμένες στο χαρτί, μα και στις ψυχές των πρωταγωνιστών της γιορτινής, εκείνης ημέρας. Διαχρονικό και το μήνυμά της, όπως και των Χριστουγέννων: Αγάπη, ομόνοια, συμπόνια, συμπαράσταση, συντροφικότητα! Τι άλλο θέλει κανείς για να νοιώθει πλήρης κι ευτυχισμένος;