Ι.-ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ στο τηλέφωνο χθες με πολλούς από διαφορετικά σημεία της χώρας -και όχι μόνο, διαπιστώνουμε πως με την πανδημία δεν έχει αλλάξει μόνο ο τρόπος ζωής… Αλλάζει, ή πρέπει να αλλάξει, και η αντίληψή μας για όσα πρωτόγνωρα συμβαίνουν. Και δε ζούμε λίγα!
ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ σε παρελθόντες καιρούς όπου η αμφισβήτηση της επιστήμης ήταν εύκολη. Δεν βρισκόταν στο επίπεδο που είναι σήμερα. Έτσι, παλαιότερα ήταν ευκολότερη η επίρριψη “του κακού που μας βρήκε” σε αποδιοπομπαίους τράγους (“μάγισσες”, μειονοτικές ομάδες κ.λπ.): συνήθεια που άφηνε πολλά εκατομμύρια θύματα πίσω, λόγω δεισιδαιμονιών. Η επιστήμη των ιώσεων (λοιμωξιολογία), όπως και η τεχνολογία των εμβολίων ήταν σε σπαργανώδη κατάσταση.
ΙΙ.-ΣΗΜΕΡΑ, ευτυχώς, έχουμε από πολύ νωρίς τα σωτήρια εμβόλια. Κατά συνέπεια δεν δικαιολογούνται αμηχανία, πανικός ή ατεκμηρίωτα κινήματα “αντιεμβολιαστών”, στενά εγωιστικής και ανεύθυνης αντίληψης. Εντάξει, δεν είμαστε ακόμη σε θέση να πιστεύουμε πως η σύγχρονη τεχνολογία αποτελεί πανάκεια και δεν θα μπορούσε να είναι κι ούτε θα γίνει ποτέ τέτοιο. Όμως είναι ευεργέτημα ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις συντονίζονται, ενημερώνονται, ελέγχουν την πορεία, όχι μόνο της πανδημίας, αλλά και των νέων συνθηκών που φέρνει μαζί της.
Η ΘΝΗΤΟΤΗΤΑ είναι αναπόφευκτη και αφορά όλους. Όμως, αν μπορούμε -με ένα εμβόλιο- να την καθυστερήσουμε, ποιος ο λόγος να το αρνούμαστε; Το να προσπαθούν ορισμένοι να αντιστρέψουν τους όρους επιβίωσης καταστρέφοντας την κοινότητα υπέρ του ατόμου (τους), δεν δημιουργεί άραγε ένα κενό αλληλεγγύης που όλοι έχουμε ανάγκη σε μια κοινωνία ανθρώπων; Επειδή, χωρίς εμπεδωμένη την έννοια της “κοινότητας” μέσα μας, δεν υφίσταται κοινωνικό σύνολο, ούτε φυσικά ανθρώπινη ζωή, όπως την εννοούμε.
ΑΝ, λοιπόν, συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τις καινούργιες απειλές (πανδημίες, κλιματική αλλαγή) με παλιές νοοτροπίες, τότε μάλλον θα δυσκολευτούμε να βγούμε από δυο ασύμμετρες απειλές: κάτι που θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στη μελλοντική μορφή των ανθρωπίνων κοινωνιών.
