Κύριε διευθυντά,
διάβασα στην έγκριτη εφημερίδα σας με ιδιαίτερη προσοχή την ενδιαφέρουσα προσπάθεια του συμπατριώτη μας Ε. Ανδρουλάκη και του συνεργάτη του για την παραγωγή τσουνατόλαδου πολύ υψηλής ποιότητας. Είναι μια προσπάθεια αξιόλογη, επαινετή και αξιομίμητη. «Ξενίζουν» όμως ορισμένες διαπιστώσεις και αναφορές που ξεφεύγουν από τα όρια της αντικειμενικότητας.
Η ανάδειξη της ποιότητας του τσουνατόλαδου είναι κοινή προσπάθεια των ειδικών ερευνητών του Ινστιτούτου ελιάς, υποτροπικών φυτών και αμπέλου Χανίων σε συνεργασία με Χανιώτες ελαιοκαλλιεργητές. Το Ινστιτούτο αυτό είναι παγκόσμια γνωστό και βραβευμένο για την έρευνα πάνω στο ελαιόλαδο και δεν δικαιολογείται με τίποτα ο ισχυρισμός του Ε. Ανδρουλάκη ότι η χώρα μας είναι «παρά πολύ πίσω» σε σχέση με την Ιταλία και Ισπανία.
Το υψηλό ποσοστό του παραγόμενου έξτρα παρθένου ελαιόλαδου στην Κρήτη και στη χώρα μας δεν εξαρτάται μόνο από τις εδαφοκλιματικές συνθήκες. Υπεισέρχονται πολλοί παράγοντες με κυρίαρχη τη σωστή καλλιεργητική τεχνική και επεξεργασία του ελαιόκαρπου. Δεν είναι τυχαία η «τροφοδότηση» της Ιταλίας με ελληνικό ελαιόλαδο για τη βελτίωση της ποιότητας της δικής της ελαιοπαραγωγής.
Δεν υπάρχει στη Γερμανία, την Ιταλία και τη Γαλλία ιδιαίτερη πιστοποίηση με το όνομα οικολογική που να βρίσκεται «παραπέρα» του βιολογικού» ελαιόλαδου. Απλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση χρησιμοποιείται από τις διάφορες χώρες – κράτη μέλη και άλλος επιθετικός προσδιορισμός. Για παράδειγμα στη Βουλγαρία λέγεται βιολογική (биологичен), στην Ισπανία οικολογική (ecológico), στη Δανία οικολογική (økologisk), στη Γερμανία οικολογική ή βιολογική (ökologisch, biologisch), στην Ελλάδα βιολογική, στην Αγγλία οργανική (organic), στη Γαλλία βιολογική (biologique), στην Ιταλία βιολογική (biologic), στην Ολλανδία βιολογική (biologisch), στην Πορτογαλία βιολογική (biológico), στη Ρουμανία οικολογική (ecologic), στη Φιλανδία φυσική (luonnonmukainen) και στη Σουηδία οικολογική (ekologisk) για να αναφέρουμε μερικές χώρες – κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Ο σχετικός κανονισμός είναι ο ίδιος για άλα τα κράτη μέλη.
Δεν μένει παρά ο Ε. Ανδρουλάκης και ο συνεργάτης του να συνεχίσουν την πρωτοποριακή αυτή διαδρομή και να φυλαχτούν από τα ρεύματα της οικολογικής γεωργίας που με διάφορα ανθρωποσοφιστικά τεχνάσματα προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν και να παγιδεύσουν στις αρχές ρηξικέλευθους ελαιοπαραγωγούς.
Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία
Δρ Βαγγέλης Α. Μπούρμπος,
γεωπόνος, ερευνητής
