Καραϊβική, ρούµι, σεντούκια µε θησαυρούς και ο Τζακ ο Σπάροου να µπεκροπίνει από το πρωί µέχρι το βράδυ. Οι πειρατές είναι λατρεία και τα καλοκαίρια – στο µυαλό µου- είναι η εποχή τους. Οι ιστορικοί ορίζουν τη Χρυσή Περίοδο της Πειρατείας σε περίπου έναν αιώνα και συγκεκριµένα µεταξύ 1650 και 1730. Βεβαίως πειρατεία υπήρχε –και δυστυχώς υπάρχει (σχεδόν) πάντα, αλλά ειδικά αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται από διαβόητες, αιµατηρές και άγριες λεηλασίες. Για δεκαετίες, τροµεροί πειρατές κατέκλεβαν εµπορικά πλοία κατά µήκος της ανατολικής ακτής της Αµερικής. Πλοία του πολεµικού ναυτικού τους κυνηγούσαν, αλλά εκείνοι κρύβονταν στα µικρά νησακια στις Μπαχάµες. Οι θρύλοι είναι γεµάτοι από ιστορίες µε αµύθητα πλούτη που οι πειρατές έκρυβαν σε διάφορα σηµεία, και οι κυνηγοί θησαυρών ονειρεύονται ακόµα και σήµερα πως κάποια στιγµή θα ανακαλύψουν τα θαµµένα σεντούκια. Ο αγαπηµένος Τζάκ Σπάροου διατηρεί ζωντανή την κουλτούρα αυτής της Χρυσής Εποχής. Ωστόσο η ζωή των πειρατών δεν ήταν ακριβώς όπως εκείνη του Σπάροου. Πώς ζούσαν πραγµατικά οι πειρατές του 17ου αιώνα; Πώς περνούσαν τις ηµέρες τους? Οι Ιστορίες από τον Κόσµο είναι εδώ, και σας παρουσιάζουν µέσα από πηγές τα δεδοµένα του τότε. Πάρτε ένα ποτήρι ρούµι και χο, χο, χο!
Ζουν µε τον κώδικα και πεθαίνουν µε τον κώδικα
Η δουλειά ενός πειρατή ήταν να κλέβει. Να επιτίθεται σε άλλα πλοία και να αρπάζει ο,τι είχε αξία. Οι πιο τολµηροί από αυτούς έκλεβαν επίσης µαγαζιά και αποθήκες σε πολυσύχναστα λιµάνια. Ωστόσο υπήρχε µια οµάδα την οποία απαγορευόταν να κλέψουν: οι άλλοι πειρατές. Αποτελούσε κοινή γνώση πως «τους οµοίους δεν τους αγγίζουµε». Μεταξύ των πειρατών, υπήρχε ένας κώδικας τιµής που ίσχυε για δεκαετίες. Μερικοί καπετάνιοι φρόντιζαν ο κώδικας αυτός να είναι ρητά γραµµένος. «Αν [ένας πειρατής] εξαπατήσει το πλοίο κλέβοντας έστω και ένα νόµισµα, τότε όλα τα κοσµήµατα και τα χρήµατα που έχει µαζέψει θα του αφαιρεθούν», αναφέρει κείµενο που υπήρχε αναρτηµένο στο πειρατικό πλοίο Royal Fortune. «Αν κάποιος ληστέψει κάποιον άλλον, θα του κόψουµε τη µύτη και τα αυτιά και θα τον στείλουµε στη στεριά.» Φυσικά υπήρχαν και άλλοι κανόνες. Κάποιοι καπετάνιοι απαγόρευαν στις γυναίκες να επιβιβαστούν για οποιονδήποτε λόγο. Η προσπάθεια να κρυφτεί µια γυναίκα στο πλοίο τιµωρούνταν κάποιες φορές µε θάνατο. Επίσης δεν επιτρέπονταν τσακωµοί στο κατάστρωµα. Αν κάποιοι πειρατές είχαν διαφωνίες, θα έπρεπε να τις λύσουν στη στεριά. Η ύπαρξη του κώδικα τιµής ήταν απόλυτα σαφής: Το πειρατικό πλοίο έπρεπε να λειτουργεί όσο το δυνατόν πιο οµαλά. Η κλοπή, οι γυναίκες και άλλες διαµάχες θα περιέπλεκαν τα πράγµατα. Η µη συµµόρφωση στους κανονισµούς έδινε στους καπετάνιους το δικαίωµα να επιβάλλουν αυστηρές τιµωρίες στους παραβάτες. Κάποιες φορές µάλιστα η ποινή αφορούσε την ίδια τη ζωή του παραβάτη! Και οι τρόποι θανάτωσης ήταν τροµεροί: έδεναν τον παραβάτη µε την άγκυρα, βαριές αλυσίδες ή µπάλες κανονιού και στη συνέχεια τον πέταγαν στη θάλασσα. Εννοείται πως κανείς δεν επιζούσε και η τιµωρία αυτή λειτουργούσε παραδειγµατικά για το υπόλοιπο πλήρωµα.
∆ιαβάστε επίσης τα: www.heritagedaily.com/2022/01/the-pirate-code/142542
και www.thewayofthepirates.com/pirate-life/keelhauling
∆ηµοκρατία στο πλοίο
Οι πηγές λένε πως µπορεί οι πειρατές να ζούσαν στην παρανοµία, ωστόσο πάνω στο πλοίο επικρατούσε δηµοκρατία. Ακούγεται παράδοξο, η καθηµερινότητα των πειρατών ήταν σκληρή και βίιαη και σίγουρα, οι άντρες πάνω στο πλοίο δεν θα είχαν και πολλές φιλοσοφικές συζητήσεις. Ωστόσο, προωθούσαν την αθηναϊκή δηµοκρατία µε τον δικό τους –ιδιαίτερο- τρόπο. Οι πειρατές είχαν από µια ψήφο προκειµένου να δηλώσουν τη γνώµη τους (σε διάφορες συνθήκες που προέκυπταν) και για το προς τα που να πλεύσουν. Κάθε πειρατής έπαιρνε ίσο µερίδιο από τα κλοπιµαία και τα λάφυρα. Ανεξάρτητα από τον ρόλο τους, όλοι είχαν λόγο στις υποθέσεις του πλοίου. Και είναι µοναδικό για την εποχή ότι µπορούσαν να πουν τη γνώµη τους στους ανωτέρους τους. Οι καπετάνιοι εξακολουθούσαν φυσικά να έχουν µεγαλύτερη εξουσία. Και µερικές φορές, γίνονταν φρικτά βάναυσοι. Ωστόσο οι πειρατές είχαν δικαίωµα ψήφου επί του σκάφους, και µια απλή πλειοψηφία µπορούσε να αποµακρύνει τον καπετάνιο σε περίπτωση σοβαρής διαφωνίας. Έτσι, οι καπετάνιοι συχνά συµβιβάζονταν προκειµένου να διατηρήσουν την οµαλότητα στο πλοίο. Οι σύγχρονοι ιστορικοί αναφέρουν µάλιστα πως για όσους προηγουµένως είχαν υποστεί κακοµεταχείριση στη στεριά, η πειρατεία αποδείχθηκε πιο δίκαιος τρόπος ζωής και ένα βήµα προς τη βελτιωσή της!
∆ιαβάστε επίσης και το: www.mentalfloss.com/article/23673/democracy-high-seas-how-pirates-rocked-vote
“it’s a pirate’s life for me” Οι πειρατές της Καραϊβικής
Πειρατής από ανάγκη και όχι
από επιλογή
Πάντα υπήρχαν εκείνοι που ήθελαν να πλουτίσουν γρήγορα µέσα από την παρανοµία, αλλά θα εκπλαγείτε ίσως αν σας πω πως τις αρκετές φορές άνθρωποι αναγκάστηκαν να γίνουν πειρατές χωρίς να το επιθυµούν. Στις περιπτώσεις που οι καπετάνιοι των πειρατικών δεν συµπλήρωναν τα µέλη του πληρώµατος, έβαζαν κάποιους από τους χειρότερους ναύτες να βγουν στη στεριά και να αναζητήσουν –µε τη βία- άντρες. Ή τους επιτίθεντο και τους έδερναν ή τους νάρκωναν στα µπαρ και τους µετέφεραν στο πλοίο. Και στις δυο περιπτώσεις όταν ανακτούσαν τις αισθήσεις τους βρίσκονταν ήδη στο µεσοπέλαγα και οι όποιες αντιρρήσεις ήταν άχρηστες. Ο βίαιος εξαναγκασµός δεν ήταν βέβαια ο ιδανικός τρόπος για να δηµιουργήσει κάποιος πιστούς ακολούθους, αλλά για τους πειρατές καπετάνιους, αυτό δεν είχε και µεγάλη σηµασία. Εχει ενδιαφέρον πως τη συγκεκριµένη «πρακτική» ακολουθούσαν κατά καιρούς ακόµα και σκάφη του πολεµικού ναυτικού (!) Για την ιστορία, η πειρατεία τέθηκε εκτός νόµου παγκοσµίως στις αρχές του 20ου αιώνα.
∆ιαβάστε σχετικά και το: www.historynet.com/of-crimes-and-shanghaied-sailors/
Ήταν τόσο προοδευτικοί που εισήγαγαν τον γάµο µεταξύ ατόµων του ίδιου φύλου
Μπορεί να ήταν βίαιοι, στις ταινίες να ψάχνουν γυναίκα σε κάθε λιµάνι, αλλά στην πραγµατικότητα η ζωή των πειρατών ήταν πάνω σε ένα πλοίο παρέα µε άτοµα του ίδιου φύλου. Χωρίς γυναίκες τριγύρω, οι πειρατές συχνά αποκτούσαν σχέσεις µεταξύ τους. Ηταν µάλιστα τόσο συχνό το φαινόµενο που οι ιστορικοί αποκαλούν αυτή την πρακτική «matelotage». Οι σχέσεις αυτές δεν ήταν απαραίτητα ερωτικές, πολλές φορές ήταν απλά «οικονοµικού» χαρακτήρα. ∆ύο πειρατές σύντροφοι συχνά αντάλλασσαν χρυσά δαχτυλίδια και δεσµεύονταν να µοιράζονται τα υπάρχοντα τους. Και όταν οι καιροί ήταν χαλεποί και τα λάφυρα λίγα, αυτό ήταν ένας τρόπος να αισθάνονται αµοιβαία ασφάλεια και σιγουριά. Όταν ένας πειρατής πέθαινε, ο σύντροφός του κληρονοµούσε όλη την περιουσία του. Ο «χήρος» πειρατής συχνά έδινε χρήµατα για να θάψει µε όλες τις τιµές τον σύνρτοφό του. Και ναι, αρκετές φορές εµπλεκόταν και ο ερωτικός παράγοντας. Οι ιστορικοί αναφέρουν χαρακτηριστικά πως ένας τροµοκρατηµένος από την επικράτηση του matelotage Γάλλος κυβερνήτης αποφάσισε –τον 17ο αιώνα- να στείλει δύο χιλιάδες ιερόδουλες στο πειρατικό λιµάνι της Τορτούγκα. Προφανώς για εκείνον η πορνεία ήταν λιγότερο ανήθικη από την οµοφυλοφιλία….
∆ιαβάστε επίσης και το: https://allthatsinteresting.com/matelotage
