Η παρέλαση, τα απρόοπτα και η βραδινή έκπληξη

Ο  εγγονός μου Στέλιος θα έπαιρνε μέρος στην παρέλαση του “ΟΧΙ” της 28ης Οκτωβρίου, γι’ αυτό έπρεπε να πάμε να τον καμαρώσουμε. «Παππού θα είμαι στην τρίτη σειρά, αριστερά!». Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα κατεβαίνουμε από το Σταυρό όπου ακόμα παραθερίζουμε, για τέτοιες εκδηλώσεις. Όμως για το Στελάκι όλα γίνονται!
Εχουμε ιδιαίτερο, αμοιβαίο, δεσμό κι αγάπη. Είναι το εγγόνι – παιδί μου… Από τα παράθυρά μας βλεπόμαστε, μιας και μας χωρίζει ένας καταπράσινος από δέντρα και φυτά κήπος. Εξάλλου είναι ο άλλος μου εαυτός, είναι ο Στέλιος Ζαχαρία Τζομπανάκης! Είναι αριστούχος μαθητής της Γ’ τάξης του 5ου Γυμνασίου.
Η μέρα ήταν λαμπρή και οι άνθρωποι ξεχύθηκαν σαν μελισσολόι να δουν κάποιον δικό τους να παρελαύνει ή και να ξεδώσουν, απολαμβάνοντας το μοναδικό θέαμα. Ευχάριστη έκπληξη οι τόσο παραδοσιακοί σύλλογοι, με τις πολύχρωμες σημαίες τους, τα λάβαρα και τις τοπικές ενδυμασίες. Πόντιοι, Μακεδόνες, Ηπειρώτες, Σουδιανοί, Κεραμιανοί και πολλοί άλλοι χορευτικοί όμιλοι. Επίσης, πλήθος των ομάδων του Προσκοπισμού.
Χαρούμενα, νεανικά πρόσωπα, πλημμύρισαν τη λεωφόρο Δημοκρατίας, με τα διάφορα σχολεία και σχολές με τις σημαίες τους και τους ευθυτενείς γυμναστές – εκπαιδευτές τους. Σίγουρα, συγκινείσαι στην παρουσία των αναπήρων πολέμου, που προηγήθηκαν, όπως και στα άψογα αγήματα των τριών Όπλων των Ενόπλων Δυνάμεών μας. Όμως, ο ενθουσιασμός μου για την Αεροπορία, όπου υπηρέτησα 28 ολόκληρους μήνες ως εθελοντής, ήταν εμφανής…
Δεν έλειψαν και οι ευχάριστες συναντήσεις, αρχικά με τον Κωστή Φουρναράκη, πρώην διευθυντή του Ιστορικού Αρχείου, όπου μετά από ένα θερμό εναγκαλισμό, ανταλλάξαμε αμοιβαίες εγκάρδιες φιλοφρονήσεις, ακολούθησαν και άλλες παρόμοιες, μέχρι να φθάσω στο παρακείμενο καφενείο, όπου αντάλλαξα ευχάριστες κουβέντες με τον εκλεκτό φίλο δικηγόρο Μιχάλη Βεργανελάκη.
Στον τοίχο του καφενείου ήταν μια επιγραφή που ανέφερε:
«Στο καφενείο της ζωής η μοίρα σερβιτόρα
της παραγγέλνω μια χαρά κι όλο μου λέει, τώρα!».
Τι λαϊκή φιλοσοφία!
Από μέρες, κίνησε το ενδιαφέρον μου μια πρωτοσέλιδη διαφήμιση στα “Χ.Ν.”, της μουσικής κωμωδίας των Ρέππα – Παπαθανασίου “ΠΟΙΑ ΕΛΕΝΗ”, που θα παιζόταν στο Βενιζέλειο Ωδείο. Περισσότερο, μού έκανε εντύπωση ότι όλοι οι συντελεστές του έργου ήταν Χανιώτες και ήθελα να τους απολαύσω. Με επιφυλάξεις, οφείλω να ομολογήσω, γιατί δεν τους ήξερα, εκτός της σκηνοθέτιδας Μαρίας Λεκάκη και της καθηγήτριας πιάνου και φωνητικής Δέσποινας Δρακάκη.
Στην ώρα μας λοιπόν, βρεθήκαμε στη θέση μας, η Δέσποινα, η εξαδέλφη Ευδοκία και εγώ.
Η έναρξη της παράστασης ήταν δυναμική και όσο περνούσε η ώρα αυτό που απολάμβανα με συνέπαιρνε ευχάριστα. Η ικανοποίηση με την εξέλιξη της πλοκής και το ανακάτεμα της αρχαίας τραγωδίας με την μυθοπλασία, γίνεται έκπληξη και το κέφι κι η χαρά μου απερίγραπτη!
«Στο “Ποιά Ελένη”, η κωμωδία και το μιούζικαλ συναντούν την αρχαία τραγωδία και η μυθολογία τη σύγχρονη εποχή.
Η διαμάχη ανάμεσα στο όμορφο και το άσχημο, η αλαζονεία των θεών αλλά και ένας ηθοποιός – έκπληξη, στη θέση της άσχημης ξαδέλφης, συνθέτουν κωμικές σκηνές απείρου κάλλους». Στις συνεχείς εναλλασσόμενες σκηνές εθαύμαζες επαγγελματίες ηθοποιούς, τραγουδιστές, χορευτές. Καλλίγραμμες, καλογυμνασμένες νεανικές γυναικείες και ανδρικές φιγούρες, ήταν ο χορός της αρχαίας τραγωδίας, ευχάριστος όμως και απολαυστικός. Πώς βρεθήκανε όλοι καλλίφωνοι; Σιγόντα, τριφωνίες, τετραφωνίες! Μπράβο Δέσποινα, έκαμες πολύ καλή δουλειά! Σε θυμάμαι μαθήτρια πιάνου και φωνητικής της κυρίας Πρεβελάκη. Τι ανέλιξη είναι αυτή… συγχαρητήρια Δέσποινα. Κι αυτά τα ευρηματικά ακριβά σκηνικά… σίγουρα θα νιώθει περήφανος ο κ. Κ. Λεβάκης. Αφησα τελευταία τη Μαρία Λεκάκη. Η πρώτη μας γνωριμία, ήταν στην “Μελωδία της Ευτυχίας”, πάλι στον ίδιο καλαίσθητο χώρο του Ωδείου. Τι να πω γι’ αυτήν… Έμαθα ότι πάνω από τέσσερα χρόνια μελετούσε και συμπλήρωνε με δικές της παρατηρήσεις το αρχικό κείμενο του έργου που παίχτηκε για πρώτη φορά το 2004, στο Εθνικό Θέατρο από επαγγελματίες, σπουδαίους ηθοποιούς. Η ηθοποιία αυτών που ενσάρκωναν όλους τους ρόλους, ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστη, δεν μπορώ όμως να μην ξεχωρίσω τον πρωταγωνιστή Κώστα Σταυρουλάκη για την πληθωρική, τέλεια ταύτιση στο γυναικείο ρόλο του, στη φωνή και τις θηλυκές κινήσεις του! Βέβαια η συμβολή της Ελτίνας Ταβουλάρη στις χορογραφίες, το έξυπνο σενάριο του Μιχάλη Ρέππα και Θαν. Παπαθανασίου και μουσική της Αφροδίτης Μάνου ήταν καθοριστικά.
Ευχαριστίες στη μητέρα του πρωταγωνιστή, την κυρία Σταυρουλάκη, που εκτελεί και καθήκοντα μάνατζερ της “Στέγης των Τεχνών”, και την Αργυρώ Βουρδουμπάκη, την “ψυχή” του Ωδείου, για την προνομιούχο θέση, στο μέσον της πρώτης σειράς.
Σημειωτέον ότι όλοι συμμετέχουν αφιλοκερδώς και οι πρόβες τους κράτησαν πάνω από εννέα μήνες!