Τα επώνυμα πρόσωπα, που γίνονται υπουργοί και λαμβάνουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, αποκτούν αξία σαν τους αριθμούς ανάλογα με τη σειρά που τους βάζουμε πρώτους, στο τέλος ή ενδιαμέσως. Υποδύονται κάποιο ρόλο για να εναλλαγούν αργότερα σε άλλους ρόλους. Ηταν αγχώδης η πρωθυπουργική προεργασία να παρουσιάσει τους πιο ικανούς στην κατάλληλη θέση, ζυγίζοντας τα ελαττώματα με τα προτερήματά τους, ώστε να υπερτερούν τα δεύτερα. Για να γίνουν πρωταγωνιστές στον δημόσιο βίο χωρίς ν’ αποκτήσουν φεουδαρχική νοοτροπία στους κυβερνητικούς θώκους. Τώρα το πολιτικό παιχνίδι παίζεται στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί προσδιορίζεται η κομματική πολιτική, με την προοπτική να κατασταλούν η δυσανεξία των ιδεών, η ανέξοδη ρητορική, η αδιαλαξία και οι διφορούμενες δηλώσεις, για να μην εμποδίζουν τη γραμμή που χαράσσει ο αρχηγός. Ομως ο υπόγειος πόλεμος Εξαρχείων και Κουμουνδούρου με το νέο δόγμα αστυνόμευσης, θέτει σε δοκιμασία την αντοχή της κυβέρνησης απέναντι στα έκτροπα των αντιεξουσιαστών. Βλέπουμε, όμως, ότι δημιουργείται μια κυβέρνηση με αντιρρήσεις και ανησυχίες, οι οποίες ευνοούν συνθήκες, ώστε να φαίνεται ότι η αριστερά κυβερνά από τα δεξιά. Το κόμμα χάριν των ισορροπιών επαγγέλλεται τη θεμελιώδη αρχή της δημοκρατίας στους κόλπους του, αλλά οι “συνιστώσες” δεν το αφήνουν να την εφαρμόσει.
Η κατάληψη της Νομικής Αθηνών, η σύληση της εκκλησίας δίπλα στο Πανεπιστήμιο, τα επεισόδια στα Εξάρχεια, οι εμπρησμοί Ι.Χ., Α.Τ.Μ. και των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ, η “αβλαβής”, αλλά προκλητική παρουσία των αντιεξουσιαστών στο προαύλιο της Βουλής, ακόμα και οι επεμβάσεις των γραφιστάδων δι’ ακαταλήπτων σχεδίων με σπρέι στους τοίχους του Ε.Μ.Π. και στα γλυπτά έξω απ’ το Πανεπιστήμιο, δεν είναι τυχαία γεγονότα και ευλόγως πλανάται το ερώτημα ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται και αν κινούνται από ξένους μηχανισμούς. Αυτά προκάλεσαν διαμαρτυρίες της αντιπολίτευσης, αλλά και τριγμούς στο κυβερνητικό στρατόπεδο κυρίως απ’ την απραξία της Αστυνομίας, με αποτέλεσμα ο αρμόδιος υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Γ. Πανούσης να διατυπώσει τις απόψεις του με ξεκάθαρο τρόπο σε πρωτοσέλιδο άρθρο του στον ημερήσιο Τύπο. Σημειώνει ότι «τα πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης» πρέπει να πάνε στην άκρη, ότι «όποιος θεωρεί, πως», στο ευρωπαϊκό πεδίο, «αριστερή διακυβέρνηση σημαίνει ανοχύρωτη πόλη… δεν έχει σχέση με την Αριστερά, αλλά ούτε και με τη δημοκρατία…», ότι «αυτή την Αριστερά του τίποτα δεν τη χρειάζεται ο τόπος…». Σχόλια υπήρξαν απ’ την αντιπολίτευση ότι «η παρέμβασή του έγινε σε χρόνο μη εύστοχο», αλλά και από τη συμπολίτευση.
Αφού επεχείρησε ν’ αποκλιμακώσει τις εντάσεις και τις φήμες περί παραίτησής του, διευκρίνισε ότι η παρέμβασή του δεν ήταν σχόλιο, αλλά “πολιτική”. Πολλοί θεωρούν ότι αυτοί που προσπαθούν να τον ερμηνεύσουν, αυθαιρετούν. Οτι με όσα λέει αφήνει αιχμές για την πολιτική της κυβέρνησης πάνω στις αρμοδιότητές του. Με τα περί «πιστοποιητικών αριστεροφροσύνης» πιστεύει πως η δημοκρατία δεν πρέπει να κάνει λόγο με «ανθρώπους χωρίς πρόσωπο». Θέλει ο άνθρωπος «πολιτική νομιμοποίηση και κοινωνική συναίνεση» με τους θεσμούς.
Αριστερός εκ πεποιθήσεως ο κ. Πανούσης, καθηγητής Εγκληματολογίας, προερχόμενος εκ της ΔΗΜ.ΑΡ., δεν πιστεύει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα είναι το σκαλοπάτι της ξύλινης γλώσσας του Περισσού και των ανούσιων προφορικών λόγων. Εγινε “κόκκινο πανί” για μερικούς του ΣΥΡΙΖΑ. Συμφωνεί να υπάρχουν «διαφορετικές αναλύσεις εντός της κυβέρνησης», διαψεύδει ότι βρίσκεται σε ρήξη με τον πρωθυπουργό και λέει ότι η πρόθεση της κυβέρνησης για τη μεταφορά του Υπ. Προστασίας του Πολίτη στο Υπ. Δικαιοσύνης είναι δικής του έμπνευσης.
Ως τόσο μπορεί ένας υπουργός να είναι συγχρόνως και σχολιαστής; «Παρέμβαση» το λέει ο ίδιος. Ομως πώς γίνεται οι αναφορές αυτές σε καίρια θέματα του Υπουργείου του να μην άπτονται της κυβερνητικής πολιτικής; Αυτά βλέπουν στην αντιπολίτευση και κάνουν πώς και πώς να βρουν πατήματα για να τραυματίσουν την κυβέρνηση.
